Er moet nog veel gebeuren als iemand Nomadland van Chloé Zhao nog van de top van ons eindejaarslijstje wil houden. Zhao won met haar film o.a. de Oscars voor Beste Film en Beste Regie en we waren dus benieuwd naar wat het zou betekenen als diezelfde kunstenares het Marvel Cinematic Universe zou binnenstappen. Nu Eternals uit is, hebben we daar het antwoord op.

Eternals is de 26^e film in het Marvel Cinematic Universe en de derde die Marvel dit jaar uitbracht, na Black Widow in juli en Shang-Chi And The Legend Of The Ten Rings in september. De fans weten dat Eternals, hoewel het al november is, nog niet de laatste Marvel-film van dit jaar was: de nieuwe Spider-Man (No Way Home) komt er nog aan halverwege december.

Maar dus eerst Eternals, dat met zijn 157 minuten niet alleen de op één na langste film uit het MCU is, maar in zijn vertelling ook nog eens zo’n 7.000 jaar omvat. We maken er kennis met de Eternals, een buitenaards ras die al zo’n 7.000 jaar op aarde vertoeft en geduldig wacht tot de mensheid zichzelf tot op zo’n niveau ontwikkelt heeft dat ze zichzelf kunnen beschermen tegen de Deviants, gigantische monsters die het op de mensheid gemunt hebben. Het team van Eternals dat naar aarde gestuurd is, staat onder leiding van Ajak (Salma Hayek) en bestaat verder nog uit Sersi (Gemma Chan), Ikaris (Richard Madden), Kingo (Kumail Nanijani), Sprite (Lia McHugh), Phastos (Brian Tyree Henry), Makkari (Lauren Ridoff), Druig (Barry Keoghan), Gilgamesh (Don Lee) en Thena (Angelina Jolie).

Zingeving

Alleen al in deze summiere samenvatting komen heel wat nieuwe termen en namen voor, dus we begrijpen dat de film zijn tijd moest nemen om de wereld van de Eternals te introduceren. De inspiratie werd gevonden in een stripreeks van Jack Kirby uit 1976, waarna Chloé Zhao naar eigen zeggen nog wat eigen elementen heeft toegevoegd, alsook invloeden uit de mangacultuur, hopend zo een huwelijk tussen oost en west te creëren. We zien haar bedoelingen terug in Eternals, want in wezen gaat deze prent – hoeveel helden en monsters er ook in mogen rondlopen – over zingeving en over wat je moet doen als je leven zoals je het dacht te kennen een heel andere invulling krijgt, een thema dat Zhao ook al in The Rider behandelde.  

Elk van de Eternals brengt al 7.000 jaar op de aarde door en ieder van zich heeft al een zoektocht voor zichzelf moeten ondergaan naar zingeving in de meest letterlijke zin: als je onsterfelijk bent, hoe geef je je leven dan zin? Kingo is bijvoorbeeld aan een lange carrière begonnen als acteur en regisseur, Phastos heeft voor een gezin gekozen en Makkari wilde vooral met rust gelaten worden en boeken lezen.

Naast zingeving is ook optimisme een thema en een strijd in de film: waar velen van de Eternals blijven geloven in de mogelijkheden van het menselijke ras, heeft o.a. Phastos de hoop opgegeven, omdat hij gezien heeft hoe de mens de technologische mogelijkheden misbruikt heeft om andere mensen te doden. Druig is dan weer gefrustreerd, omdat hij door gedachtenmanipulatie vrede kan brengen onder het mensenras, maar dat niet mag, omdat hij dan de natuurlijke evolutie van de mensheid verstoort en hen de vrijheid ontneemt om fouten te maken.

Er zitten dus wel wat interessante denkoefeningen in Eternals, maar tegelijkertijd is de film in zijn geheel behoorlijk problematisch. We kunnen er moeilijk de vinger op leggen, maar Eternals voelt heel vaak aan als een B-film, als een film die véél beter had kunnen zijn als hij met meer sérieux was aangepakt geweest. De speciale effecten zien er knullig uit, de capes en kostuums lijken uit een superheldenserie van 25 jaar geleden te komen, de humor is gemakkelijk en mislukt vaak en de casting is minstens voor de helft mislukt. Eigenlijk kunnen we enkel van Gemma Chan (Sersi), Lia McHugh (Sprite) en Selma Hayek (Ajak) zeggen dat we het gevoel hebben dat zij hun personage met naturel hebben kunnen invullen.

Waar naartoe?

Met zijn laatste drie films heeft Marvel alleen maar ons gevoel vergroot dat ze na het afronden van de derde fase van het MCU, eigenlijk geen idee meer hebben waar ze naartoe willen. Opnieuw zijn hier een heleboel nieuwe personages geïntroduceerd zonder verder veel richting te geven aan het MCU. En waar de post-credit scènes ons gaan brengen is ook nog een groot vraagteken.

We hopen dat we het bij het verkeerde eind hebben en dat ze een groot plan hebben klaarliggen, maar tegelijkertijd worden we stilaan een beetje Marvel-moe. Dat komt misschien gewoon door het feit dat vier films en nog eens zo veel televisieseries op één jaar, een beetje te veel van het goeie is.

We appreciëren wel de poging van Chloé Zhao om wat poëzie en zingeving in het universum te brengen, maar we zullen toch eerder The Rider of Nomadland nog eens opzetten, dan dat we nog eens de 157 minuten van Eternals ondergaan.

Score: 6/10