Het was 2019 toen we de regisseur Tim Mielants interviewden over De Patrick toen hij het ons al vertelde: de volgende film die hij zou draaien zou er eentje zijn van en met de Waalse acteur Bouli Lanners. Nobody Has To Know is die film en die is stilletjes ons hart binnen geslopen.

Het is vechten om een publiek naar je film te krijgen dezer dagen. Dat was zo voor De Patrick en dat zal Nobody Has To Know, enkele turbulente filmjaren verder, ongetwijfeld ook voelen. Gelukkig zijn er ook nog de festivals die hun waardering kunnen laten blijken voor een film. Zo wonnen zowel Lanners als zijn tegenspeelster Michelle Fairley uit Game Of Thrones een prijs voor hun acteerprestatie op het Filmfestival van Chicago.

Hierboven gebruikten we het woord “tegenspeelster”, maar Lanners en Fairley spelen vooral samen. Lanners speelt de Belg Phil die al enige tijd op het Schotse eiland Lewis woont en werkt. Wanneer hij een beroerte krijgt, blijkt dat hij geheugenschade heeft opgelopen en niet meer weet wie hij nu precies was of wat hij daar in Schotland doet. Het is Millie, die tot de familie behoort waarvoor Phil werkt, die hem onder zijn hoede neemt. Ze vertelt hem ook dat ze een affaire hadden voor Phil zijn beroerte kreeg, een affaire die voor de rest van de diepchristelijke eilandgemeenschap geheim was.

Verlaten strand

Eén van de mooiste aspecten aan Nobody Has To Know zijn ongetwijfeld de prachtige beelden van het eiland. De rust van de zee, de onbereikbaarheid van de horizon, de schoonheid van de zon die weer een dag stilaan voor bekeken houdt. Het is het soort eiland dat afgesneden is van de rest van de wereld en zich wentelt in de rust en de routine van het dagdagelijkse bestaan.

Hoe die stoer uitziende Belg daar precies belandt is, is niet meteen duidelijk. Hij woont er alvast enige tijd, want hij is ingeburgerd in de gemeenschap. Alleen Angus (Julian Glover), de vader van Millie en zijn directe chef, blijft Phil als een buitenstaander zien. Een buitenlander, zoals hij het zelf letterlijk zegt. Angus lijkt wel de enige die blij is met de beroerte van Phil: sindsdien praat hij immers minder en werkt hij meer en dat is goed.

Phil verbindt zijn leven met dat van Millie, een dame die in het dorp achter haar rug “de ijskoningin” genoemd wordt omdat ze nog altijd vrijgezel is. Phil en Millie vinden rust bij elkaar in dat dagelijkse bestaan. In één van de mooiste scènes lopen ze samen op een verlaten strand, op een eindje van elkaar. “Zou er iemand kijken?”, vraagt Phil. Millie antwoordt dat ze denkt van niet, waarna Phil vraagt: “Mag ik je hand dan vasthouden?”

Durven springen

Maar er zijn ook mysteries: wanneer Phil een sms’je krijgt van een zekere Benoit met de boodschap dat hij weet waar Phil zich schuilhoudt, krijg je als kijker een bepaald idee. Het is pas helemaal naar het einde van de film toe dat de puzzelstukjes in elkaar vallen en dan wordt het duidelijk dat Nobody Has To Know een film is over jezelf kwetsbaar durven opstellen, over nabijheid en afstand – letterlijk en figuurlijk – en over durven springen in het leven.

Zowel Bouli Lanners als Michelle Fairley stoppen die kwetsbaarheid in hun vertolking. Het gaat hier om twee mensen die moeten leren hoe ze zichzelf kunnen open stellen naar de ander en die een plek om dat te kunnen doen vinden bij elkaar.

Het is pas de volle 24 uur na onze kijkbeurt dat Nobody Has To Know zijn plekje had gevonden in ons hart. Geef ‘m dus wat tijd. En blijf na de film zeker nog in de zaal zitten voor die prachtige song op de aftiteling, Nobody Has To Know van Spain.

Score: 7/10