Noorse onderzoekers hebben een bijzondere poolvos gevolgd. Het dier liep van Noorwegen naar Canada in amper 76 dagen. Dat is een wandeling van bijna 3.500 kilometer.
Onderzoekers van het Noorse Poolinstituut (Norsk Polarinstitutt) deden een poolvos ongeveer twee jaar geleden een halsband om, waardoor ze het dier konden volgen. En dat was een goed idee, want de vos heeft een tocht van bijna 3.500 kilometer afgelegd. En fikse wandeling, en bovendien heel snel: in amper 76 dagen wandelde het dier van Noorwegen naar Canada.
Snelste verplaatsing ooit
De vos vertrok op 26 maart 2018 vanuit Spitsbergen, een archipel ten noorden van Noorwegen. 21 dagen later bereikte het dier Groenland, na een wandeling van meer dan 1.500 kilometer. De poolvos heeft daarvoor geen vlot gebouwd of een snelcursus zwemmen gevolgd, want zo hoog in het noorden is het zeewater kouder dan 1,8° Celsius en bevriest het. Het dier zette zijn tocht over het zee-ijs verder en kwam na 76 dagen (op 1 juli 2018) aan op Ellesmere Island, in het noorden van Canada.
De tocht was indrukwekkend: met een gemiddelde afstand van 46,3 kilometer per dag en een maximum van 155 kilometer op één dag, heeft de poolvos records gebroken. Uit het Noorse Poolinstituut klinkt dat het de snelste verplaatsing is die ze ooit hebben waargenomen. Waar het vosje nu uithangt, weten de wetenschappers niet. De tracker stopte in februari met werken.
In 2018 smolten de gletsjers in Groenland sneller dan ooit.
Aangepast aan extreme omstandigheden
De prestatie van het vosje doet ook wat wenkbrauwen fronsen. Het zee-ijs zorgt er namelijk voor dat dieren op de Noordpool zich kunnen verplaatsen en voedsel kunnen vinden. Maar door de opwarming van de aarde is dat ijs serieus aan het smelten. Volgens experts kan het zelfs een volledige zomer verdwijnen.
In de zomer vinden poolvossen wel nog redelijk vlot voedsel, maar in de winter is dat een ander verhaal. Dan wordt het op de Noordpool al snel -50° Celsius. De dieren zijn wel aangepast aan de extreme koude (ze hebben vacht op de onderkant van hun poten en kleine oren en een korte snuit), maar als er geen voedsel is, kunnen ze er ook niet op jagen. Ze volgen dan vaak grotere dieren, zoals ijsberen, en eten hun restjes op.