Laten we ons optimisme niet verliezen: diegenen die nu thuiszitten (en nog werk hebben) zijn de gelukzakken onder ons. Toch kan ook dan de verveling genadeloos toeslaan. Anno 2020 hebben we gelukkig internet én een gigantisch aanbod aan series om te streamen. Die schrikwekkend lege agenda maakt dit misschien wel de ideale aangelegenheid om een aantal series te zien waar je nooit eerder aan bent toegekomen. Wij geven in de komende weken een aantal voorzetjes.

Beginnen willen we met The Pier, waarvan de twee seizoenen op Play van Telenet te vinden zijn. Deze sfeervolle reeks komt uit de koker van La Casa De Papel-bedenkers Álex Pina en Esther Martinez Lobato. Met deze tweede reeks laten de twee meteen zien dat ze tot meer dan één kunstje in staat zijn. Zelf waren we maar een koele minnaar van La Casa De Papel – ook al genieten velen klaarblijkelijk wél van die serie – maar waar die reeks overduidelijk heel erg plotgedreven is, drijft The Pier meer op personages en op sfeer.

Twee vrouwen en hun verbinding met Óscar (Álvaro Morte) staan centraal. Enerzijds volgen we Alejandra (Verónica Sánchez), een succesvolle architecte die geniet van haar kinderloze leven in een loft in de stad. Zij en Óscar zijn al vijftien jaar getrouwd en hebben een liefdevol huwelijk. Anderzijds is er ook nog Veronica (Irene Arcos) die voor een hippieachtig leven heeft gekozen in een huis op het strand, ver weg van de drukte van de stad. Een vrouw die haar ijskast buiten heeft gezet zodat ze elke keer als ze melk of water gaat halen kan genieten van het uitzicht, van de ruimte die ze helemaal voor zich alleen heeft. Meteen al een vrouw naar ons hart.

Na de dood van Óscar ontdekt Alejandra dat haar man er een dubbelleven op nahield, regelmatig bij Veronica te vinden was en ook een kind had samen met haar. Voor Óscar was Veronica niet zomaar een scharrel, maar wel iemand van wie hij al acht jaar intens hield, net als van Alejandra met wie hij al vijftien jaar getrouwd was. Na de dood van haar man weet Alejandra niet meer wie haar man was – Een klootzak? Een vrouwenzot? Een seksverslaafde? – en kan ze niet anders dan de vrouw opzoeken, zonder haar ware identiteit daarbij te onthullen. Wanneer Alejandra ontdekt dat Veronica hetzelfde hartverscheurende verdriet ervaart én ook best een aangename vrouw is, raakt ze helemaal in de war.

Óscar is daarnaast ook in verdachte omstandigheden gestorven. De politie doet het gebeuren af als een zelfmoord, maar Alejandra voelt aan al haar zintuigen dat er meer aan de hand is. Het unieke aan The Pier is dat die verhaallijn eerder op de tweede rij staat. De reeks draait echt om de grote schok die het rouwproces van Alejandra verstoort en de band tussen de twee vrouwen, wanneer ze elkaar leren kennen.

Wat is liefde? Wat betekent seksualiteit?

Waar The Pier aanvankelijk op een reeks lijkt over een banale affaire wordt het al snel duidelijk dat ze veel meer is dan dat. Het is één van die zeldzame reeksen waaraan alles klopt: de melancholie die in beeld en in de ondersteunende muziek zitten, klikken in elkaar en naast pijnlijk en mooi is The Pier soms ook pijnlijk mooi. In de eerste aflevering zit het beeld van Alejandra die zich naakt in het kostuum laat glijden waarin haar echtgenoot begraven zal worden. Het is onmiskenbare schoonheid, maar wel van de pijnlijke soort.

Door naar The Pier te kijken ga je jezelf de vraag stellen wat liefde is. Wat het kan betekenen. Wanneer liefde bestaansrecht mag hebben. Wanneer het eerlijk is om liefde te laten bestaan. Het is duidelijk dat Óscar van beide vrouwen intens hield, maar andere dingen met elk van hen deelde. Dat thema komt ook terug in het personage van Katia (Marta Milans), die het regelmatig aanlegt met getrouwde venten en in de verhaallijn rond haar dochter Ada (Judit Ampudia) die verliefd wordt op haar atletiektrainster, een getrouwde vrouw met twee kinderen.  

Naast liefde komen tijdens het kijken ook vragen rond seksualiteit bovendrijven, met als kern: kunnen liefde en seks losstaan van elkaar of kan het ene niet zonder het andere. Het antwoord op die vraag zal, zoals hier mooi wordt aangetoond, verschillen al naargelang aan wie je ze stelt. Wat wél zeker is, is dat de seks niet zomaar seks is, maar esthetiek. De seksscènes in The Pier zijn esthetisch mooi en spatten van het scherm.

Er zit dus veel in The Pier om blij mee te zijn. Bovendien betrapten we onszelf er ook op dat we begonnen te dromen van een tripje naar Albufera, naar een huisje zoals dat van Veronica, aan het strand, zonder Wi-Fi of telefoonbereik, ver weg van de minutenupdates van de laatste weken. Laat dat iets voor in de toekomstige coronavrije tijd worden.

De twee seizoenen van The Pier zijn terug te vinden op Play van Telenet.