Het nieuwe VIER-programma ‘Kroost’ heeft ons ietsje meer geleerd over Maggie De Block. Ietsje, want helemaal bloot gaf de staatssecretaris voor Asiel en Migratie zich niet. Deze 5 dingen onthouden wij uit het portret.

1. Maggie is gewoon, heel gewoon 

“Camouflage total”, noemt Maggie De Block haar make-up routine. “Bij mij gaat dat rap ze”, zegt ze als ze wat fond de teint en lippenstift aanbrengt, en wat parfum op de polsen spuit. “Voila, dat is toch zonde om daarvoor een visagiste te betalen.”

Ze heeft er bewust voor gekozen om geen gordijnen te hebben, hoewel ze in het centrum van Merchtem woont. “Mijn keuken is vooraan, dus zwaaien de mensen een keer als ik aan het koken ben.” Mensen wuiven, want iedereen kent Maggie. Ze had 4.000 patiënten in de computer van haar dokterspraktijk toen ze stopte. “Iedereen was hier toch wel eens geweest. In mijn praktijk staan voelt als thuiskomen, maar ik heb geen tijd om het te missen.”

“Ze is niet nieuwsgierig, maar ze weet graag alles.” Terwijl Maggie in Brussel is, hangt de cameraploeg rond bij haar thuis. “Wat zijn die mannen allemaal aan’t filmen?”, vraagt ze haar echtgenoot aan de telefoon. “Uw onderbroeken.” “Allé, dat zijn er toch minder dan schoenen.” “Ik heb gezegd dat ze uw schoenen niet mogen filmen.”

“Het geheim van familie De Block is dat we gewoon onszelf blijven”, legt broer Eddie, burgemeester van Merchtem, uit. “We zijn tegen iedereen vriendelijk, maar we zeggen wel altijd ons gedacht. Wij komen van gewone mensen. Er waren mensen in de gemeente die het er moeilijk mee hadden dat Maggie, een kind van gewone werkmensen, dokter werd.”

2. Maggie is een vaderfiguur

Ze zit in jaar tweede jaar geneeskunde en is pas 19 jaar als ze twee dagen voor een examen trouwt met Luc Asselman, voorzitter van de Merchtemse jongerenafdeling van de PVV. “Ik had nooit gedacht dat ik zo rap verkocht zou zijn. Maar ja, kun je hem daarom nog tien jaar laten lopen?” Maggie koos de openingsdans: Maggie May. “Dat ging te rap”, vertelt haar man. “We zijn geen dansers.”

“Ik denk dat de dood van mijn vader van een tegenslag een meerwaarde geworden is voor ons gezin.” Maggie is 8 jaar als haar vader verongelukt op weg naar zijn werk, haar moeder is hoogzwanger van haar derde. “Ook nu nog, als er problemen zijn gaan wij elkaar helpen. Misschien meer dan een modaal gezin. Ze noemen ons in Merchtem soms een clan.”

“Maggie was onze vaderfiguur toen papa er niet meer was”, zegt broer Eddie. “Dat is zo gebleven. Zij heeft er altijd op toegezien dat alles normaal verliep.”

3. Maggie blijft (bijna) altijd kalm

“Laisse pisser le mouton“, is een vaste uitdrukking ten huize Asselman-De Block. “Als het schaap moet pissen, moet je het laten plassen, dan gaat het wel over.”

Op de dag dat de Afghaanse West-Vlaming Navid Sharifi uitgewezen wordt, blijft Maggie ijzig kalm. Op de vraag of hij nu al vertrokken is, antwoordt ze dat ze het niet weet. “Ik heb ook andere zaken aan mijn hoofd.” Wat later ziet ze op haar iPhone dat hij vertrokken is. “Er was op geen enkel moment sprake van verbaal of fysiek verzet.”

“Moest ik nu een loopkoers gewonnen hebben, zou ik heel fier zijn”, reageert Maggie De Block wanneer een peiling haar de populairste politica van Vlaanderen noemt. “Maar die kans is onbestaande. Je moet de dingen toch altijd kunnen relativeren. Ik denk dat je mij mag condoleren, ik had graag een medialauw weekend gehad.”

Maar als Maggie de laatste dag van het partijcongres van Open Vld moet voorzitten, ligt ze om 5 uur ’s ochtends “knalwakker”. “Dat is een grote zaal om in bedwang te houden. Duizend man. Doe het maar. Je zit daar vooraan. Je hebt dan wel een micro, maar je zou nog een vliegenmepper moeten hebben ook. Ik zat gisteren vooraan in die zaal en ik dacht: ‘Zat ik toch maar vanachter’.”

4. Maggie noemt haar departement “wel boeiend”

Hoe lang hebben ze bij @opVIER zitten wachten tot dat schaap zijn ding deed? 🙂 #kroost

— Doreen Coppens (@dreality39) February 10, 2014

Leuk! Ik sta op Maggie's bureau (rechtsonder). Met mijn favoriete cartoon dan nog wel. Ingekaderd en al. ;-)) pic.twitter.com/M8XPGUoTji

— Theo Francken (@FranckenTheo) February 11, 2014

“Zo moeilijk kan dat nu toch ook niet zijn, Asiel en Migratie”, was wat ze dacht toen Alexander De Croo haar tussen twee patiënten belde met de vraag of ze staatssecretaris wilde worden. “Hij zei dat hij aan mij had gedacht voor het departement Armoedebestrijding. Toen ik vroeg of het alleen Armoedebestrijding was, zei hij dat er ook nog Asiel en Migratie aan vast hing. Ik heb gezegd: ‘Ik ga ervoor’ en ik ga ervoor, voila.” Haar echtgenoot reageerde ietsje anders: “Nu gaat de miserie beginnen.”

Op de vraag ‘Doet u dit graag?’ antwoordt ze zonder van haar dossiers op te kijken: “Oh, ik vind het wel boeiend ja. Het is altijd nieuw. Ik heb mij nog geen minuut verveeld. ’t Is niet de job van je leven, zoals bij Suzanne met Interlabor, en het is geen cadeau, echt niet.” Ze voorspelt zelfs dat haar huidige functie binnenkort een knelpuntberoep wordt. “Na de verkiezingen gaat niemand deze post nog willen. Ze gaan die moeten afschaffen.”

Op de vraag of zij de functie nog een termijn zou willen doen, antwoordt ze: “Ik denk dat ik nu wel iets langer dan drie minuten zal nadenken, ja. Maar ik leef zo ver op voorhand niet. Ik plan niet veel.” Wat wel opvalt: het woord ‘pensioenen’ valt verschillende keren tijdens de aflevering.

5. Maggie wéét dat ze te dik is

Maggie staat elke dag op de weegschaal, maar haar gewicht is een van de best bewaarde geheimen. Zelfs haar man weet niet hoeveel ze weegt. Hij geeft toe dat de cartoons van zijn vrouw soms wat confronterend zijn. “Maar ja, wij kunnen moeilijk zeggen dat we mager zijn. Het zonlicht schijnt nu ook, ge kunt dat niet negeren hé.”

De familie De Block is al generaties lang erfelijk belast met suikerziekte. “Ik weet van mijzelf ook wel dat ik beter magerder zou zijn. Maar ik weet dat het niet gemakkelijk is om de kilo’s eraf te krijgen. Ik krijg ze er veel gemakkelijker bij dan af.”

Maggie heeft in het verleden veel gedieet, maar de laatste jaren niet meer. “Je moet je eens bij de feiten neerleggen. Ik kan er toch niet gek van worden? Het hangt mijn voeten uit, maar ik kan er mee leven.”

En nu? “Ik kan nog alleen naar beneden. ’t Is mooi zo.” Na dit portret is dat weinig waarschijnlijk, Maggie.