Evil Invaders, een Kempische-Limburgse metalformatie, is Big in Japan. De groep ging er op een festival spelen, en stelde vast dat Japanners hun teksten kennen en meezingen, en ze werden voortdurend aangeklampt voor handtekeningen en foto’s, zelfs wanneer ze tempels in Nara gingen bezoeken. We vroegen zanger Joe om een dagboek bij te houden van het avontuur en wat foto’s te nemen. Hier is zijn relaas, in zijn eigen metalen woorden:
Donderdag 13 februari: met gratis bier gaat vliegen sneller
Opstaan om 6 uur en vertrek richting luchthaven van Zaventem. Vlucht richting Helsinki (tussenstop) om 11 uur ‘s middags. Tussenstop Helsinki. We stijgen kort daarna op en vliegen richting Osaka.
Het zag ernaar uit dat meer dan 10 uur op een vliegtuig redelijk saai zou worden, maar dat was dan buiten het gratis bier op het vliegtuig gerekend. De hostess beklaagde zich al gauw dat ze ons hierover informeerde. Terwijl vrijwel het hele vliegtuig aan het slapen was, hebben we wel wat blikjes opengetrokken. De vlucht ging zo veel sneller dan verwacht.
Vrijdag 14 februari: hier wordt niet gerookt op straat
We landen om 10 uur ’s morgens lokale tijd in Osaka (in België is het op dat moment 2 uur ‘s nachts). Na wat vingerafdrukken en andere douanecontroles, kwamen we uiteindelijk in de inkomhal waar al een hoop gasten uit Thailand klaar stonden, met de onvermijdelijke foto’s tot gevolg. Een warm onthaal om dan vervolgens richting hotel te vertrekken.
Het duurt niet lang of de eerste culturele verschillen vallen op. Ik kijk naar buiten en het eerste dat ik zie zijn Sam en Senne die aangesproken worden voor de ingang door een vrouw in uniform, die hen vriendelijk verzoekt naar de rokersruimte te gaan. Roken in die straat mocht blijkbaar niet. Even later ontmoeten we de organisator Mikitoshi Matsuo die ons naar het hotel begeleid. We droppen onze spullen en verkennen de omgeving.
Bier en pizza à volonté!
Na een paar uurtjes ronddolen in de buurt gaan we even rusten op de kamers. Miki heeft ‘s avonds een pre-party georganiseerd in het hotel voor de bands en de mensen van het festival. Daar ontmoeten we de death metal-legendes van Possessed en de gasten van At War en de andere bands waar we de komende twee dagen het podium mee zullen delen. Bier en pizza a volonté! De sfeer zit er al goed in en het belooft een gaaf weekend te worden.
Zaterdag 15 februari: signeerstift en camera
Ik word wakker om 6 uur ‘s morgens en heb maar 4 uurtjes geslapen sinds de dag van vertrek. Mijn bioritme ligt wat overhoop, denk ik. Ik probeer nog een uur te slapen maar dat lukt niet echt. We moeten om 10 uur klaar staan in de inkomhal van het hotel om naar de zaal te vertrekken.
Ik dood de tijd door gitaar te spelen. Ik ben tot mijn grote verbazing nog steeds niet moe. We komen aan in de zaal en doen een soundcheck. Na wat geprul met kabels en het verwisselen van stekkers komt er eindelijk toch geluid uit de versterkers. Ongelooflijk hoe behulpzaam Japanners zijn. Onze adapters werken niet op hun stroomnet en al voor we kunnen vragen of iemand misschien andere heeft, vliegt de stagecrew onmiddellijk alle richtingen uit op zoek naar de juiste adapters.
Duim werkt niet hier
Het geluid op het podium zit redelijk snel goed, dus ik steek mijn duim op naar de vrouw die instaat voor het geluid. Weet ik veel dat ze hier de wijsvinger en de duim bijeenbrengen in de plaats van de duim op te steken. Haha. Ze verstaat me dus verkeerd en verhoogt het volume in mijn monitors op podium. Bijgevolg hoor ik tijdens het optreden nauwelijks de drum nog boven mijn gitaar en zang. De monitors gaan lekker luid, dat is duidelijk. Na de soundcheck nemen we de tijd om iets te gaan eten en nog wat rond te lopen door de stad. In de straten komen we fans tegen die klaarstaan met hun signeerstift en camera. We moeten hun elpees handtekenen en met hen op de foto. Ongelooflijk hoe fanatiek Japanners met hun camera’s zijn. Na een stuk of 30 foto’s en 1.000 keer bedankt te zijn, kunnen we onze zoektocht naar een middagmaal/ontbijt voortzetten.
Waarom is het zo stil? Uit respect voor de band!
Om 4 uur begint het festival. We zijn net op tijd terug om de eerste band te zien. En het eerste wat me opvalt is dat er tussen de nummers een doodse stilte is. Geen gekuch, geen gejuich, geen applaus, niks. Al gauw wordt me verteld dat dit hier normaal is. Het is een teken van respect. Het publiek geeft al zijn aandacht aan de band die op het podium staat. Om 7 uur is de beurt aan ons. Het publiek gaat uit zijn dak. Moshpits, stagedives, headbangers op het podium, … noem maar op. Alles waar een heavy metal-optreden om draait.
Na de show mengen we ons terug in het publiek voor een overdosis aan foto’s en handtekeningen. ‘s Avonds gaan we met alle bands en een deel van de fans naar een lokaal restaurant voor de afterparty. Denk hier aan een all you can eat met gratis drank en alle gevolgen van dien … Aan tafel pinten drinken met een band als Possessed is eens iets anders. Moeten we nog eens doen…
Zondag 16 februari: naast bed geslapen
Ik word weer veel te vroeg wakker en begin nu wel wat vermoeidheid van de jetlag te voelen. Om 11 uur ga ik op Senne zijn deur kloppen om hem wakker te maken. Hij is de enige die nog slaapt. Geen antwoord. Ik klop nog eens: “Hey Senne!” en ik krijg een vage “mmmmuuuueeeeeeehhhh” als reactie. Hij was in slaap gevallen met zijn kleren aan. Naast zijn bed. En heeft daar de hele nacht gelegen. De afterparty was voor hem dus duidelijk een succes (al weet ik niet of hem daar veel van is bijgebleven).
Enkele uren later zit hij gewoon weer achter de drumkit alsof hij braaf vroeg was gaan slapen. Na de soundcheck nog even terug gaan slapen zal ook wel geholpen hebben.
Nog wilder
Om 4 uur gaat het festival weer van start en het publiek lijkt nog steeds even fit als de dag ervoor. 7 uur: showtime! We lopen het podium op en het publiek wordt helemaal gek. Ze zijn nog wilder als de dag ervoor. De thrashers van Nuclear Warfare en Remains uit Thailand staan ook helemaal vooraan mee te beuken met de Japanners. De ene fan na de andere springt het podium op om te stagediven. We krijgen zelfs hulp bij de backing vocals. Geen flauw idee hoe ze hier de teksten van onze nummers al kennen …
We spelen een strakke set en nemen nog een groepsfoto met het publiek voor we het podium verlaten. Dan weer een overdosis aan fotos en handtekeningen. En dan weer een afterparty op dezelfde plaats als de dag ervoor.
Maandag 17 februari: den toerist uithangen!
We hebben tot nu toe nog niet veel tijd gehad om Japan echt te bezichtigen en het ziet er naar uit dat we niet genoeg tijd meer hebben om Kyoto te bezoeken zoals eerst gepland was. Er is nog wel genoeg tijd om een tempel in de buurt te bezoeken dus neemt de organisator ons en de andere bands mee naar daar. Met de trein.
Na een reis van 1.30 uur komen we aan. Rondom de tempel lopen er herten vrij rond. En zelfs op een plaats als deze laten ze ons niet met rust: vrouwen willen constant met ons op de foto. Achteraf blijkt dat groepfoto’s verboden zijn in en rond de tempel. Ouch!
Dinsdag 18 februari: back home
De volgende dag pakken we onze spullen en nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden en vertrekken we terug naar huis. Op voorhand keken we er wel naar uit om eens in Japan te spelen, maar we hadden nooit verwacht dat het echt zo zou knallen. Zowel de organisatie, onze optredens, de fans, de andere bands en de andere cultuur waren echt super! Het voelt erg raar aan om terug naar huis te keren, want in slechts enkele dagen hebben we een enorm leuke tijd gehad en erg veel nieuwe vrienden gemaakt! De conclusie was duidelijk: we gaan terug naar Japan!
Benieuwd wie deze Evil Invaders zijn? Vrijdag spelen ze met Voltrage en Carnation in het voorprogramma in Biebob in Vosselaar. Meer info vind je hier.