Tijd is het hoogste goed: iedereen heeft er te weinig van en zeker iedereen die graag de vloed aan series wil bijhouden. Daardoor komt het dat een serie soms wat later op onze kijklijst komt te staan, of met de tijd wat wegzakt. Dat was wat er ook gebeurd is met Minx. De reeks van HBO Max werd in april gelanceerd op Streamz en werd sindsdien grotendeels over het hoofd gekeken, maar we vissen ze hier graag weer op.
Het najaar is begonnen en dan kijken we graag al eens richting de eindejaarslijstjes. Minx staat daar nadat we de tien afleveringen achter de kiezen hebben voorlopig nog in onze top tien. De reeks draait rond Joyce Prigger (Ophelia Lovibond), een feministe die al jaren droomt van haar eigen magazine. Helaas lijkt er niemand warm te lopen voor haar magazine dat ze nogal militaristisch The Matriarch Awakens heeft genoemd, een idee dat ze de hele dag loopt te pitchen bij uitgevers, die vooral oud en mannelijk zijn en die vooral op zoek zijn naar meer van hetzelfde.
Enkel Doug Renetti (Jake Johnson) blijkt wel oren te hebben naar Joyce haar idee, al is er volgens hem wel nog wat werk aan de winkel. Doug ruikt vooral een nieuwe groep onaangeboorde consumenten en dus geld. Renetti is de producent van een dozijn pornomagazines en wil Joyce haar idee dus wat lichter en wat sexyer maken. En er moet mannelijk naakt in te zien zijn.
Met de moed der wanhoop geeft Joyce het blad dat intussen de naam Minx heeft meegekregen, een kans. Ze ziet Minx als een kans om onderwerpen als anticonceptie, verkrachting binnen het huwelijk en genitale verminking naar een groter publiek te brengen.
Pornoblaadjes
Het is het startpunt van een reeks die verrassend vermakelijk en zelfs een tikje gewaagd is. Seksscènes zijn er amper te zien in Minx, maar omdat Joyce op een redactie rondloopt waar pornoblaadjes in elkaar gestoken worden loopt er al eens een model met ontblote borsten door de gangen of krijgen we beelden van castings of fotoshoots waar we menig penis te zien krijgen. Het siert de makers van Minx dat ze die dingen niet buiten beeld gehouden hebben omdat het de naturel van de reeks vergroot.
Joyce lijkt te vechten tegen de bierkaaien. Ook op de redactie moet ze telkens benadrukken waarom het zo belangrijk is dat een bepaald stuk op een bepaalde manier gepubliceerd wordt. Maar gaandeweg leert ook zij dat hoe je die boodschap verpakt van belang is. Dat de mensen niet meteen gaan luisteren als je hen met de vinger wijst, maar wel als je ’t verpakt in een glossy magazine dat leuk is om te lezen en een serieuzer artikel afwisselt met een quizje waarbij je de juiste penis bij de juiste man moet zien te plaatsen.
Ontdekking van de vibrator
Door op die redactie rond te lopen leert Joyce ook dat ze zelf nogal bekrompen omging met seks en seksualiteit, terwijl het eigenlijk één van de normaalste onderwerpen ter wereld is. Joyce gaat er op een bepaald moment nogal makkelijk vanuit dat ze niemand kent met een vibrator in huis, terwijl haar eigen zus regelmatig een speeltje blijkt te gebruiken om tot een hoogtepunt te komen. Ook van bandeloze seks dacht Joyce dat het niets voor haar zou zijn, tot ze het een keer probeert.
Joyce is niet het enige personage die doorheen de tien afleveringen een groei doormaakt: Doug leert dat hij moet leren loslaten, Bambi (Jessica Lowe) leert om zichzelf als meer te zien dan een naaktmodel, Shelly (Lennon Parham) ontluikt seksueel en ontdekt dat ze meer van het bestaan verlangt dan een leven als huismoeder, Richie (Oscar Montaya) omarmt zijn echte potentieel als fotograaf en Tina (Idara Victor) ontdekt haar zakeninstinct. Elk belangrijk personage in de reeks groeit dus en nergens voelt dat onnatuurlijk of belerend.
Altijd wel iemand beledigd
Het samenspel tussen Ophelia Lovibond en Jake Johnson is zeer genietbaar. Johnson – die vooral bekend is als Nick uit New Girl – is instant herkenbaar als de schreeuwerige Doug, maar trekt ook acteerregisters open waarvan we niet wisten dat hij ze in zich had. Als een halve pornokoning loopt hij de hele tijd rond in fel gekleurde hemdjes die hij net wat te ver heeft openstaan zodat we bijna altijd zijn borsthaar te zien krijgen.
Doug is in de eerste plaats een zakenman en laat daar geen misverstanden over bestaan, maar hij herkent talent ook als hij het ziet. Hij bezit ook het talent om rustig te blijven en creatief aan het denken te gaan wanneer de politie weer eens zijn kantoren binnenvalt op volle kracht of wanneer de maffia de distributie van het eerste nummer verhindert omdat een artikel niet strookt met hun waarden.
Zo komen we bij de normen, waarden en meningen: ook daar heeft Minx er heel veel van. Het is geestig hoe de schrijvers van de serie telkens weer een nieuwe groep weten te vinden die om deze of gene reden beledigd is. De maffiosi vinden een artikel over anticonceptie niet kunnen vanuit hun katholieke invalshoek, mannen voelen zich bedreigd in hun mannelijkheid en feministen vinden Minx te slap en beledigend voor hun waarden. In een hilarische aflevering veroorzaken Joyce en Glenn (Michael Angarano) een rel aan een universiteit wanneer allerlei belangengroepen tegen elkaar in opstand komen nadat ze Minx gelezen hebben.
Moraal van het verhaal: wat je ook doet, er is altijd wel iemand beledigd. Voor wie af en toe tijd op het internet doorbrengt, klinkt dat behoorlijk bekend.
Sneltreinvaart
Door al die meningen en opstanden gaat Joyce beseffen dat Minx wel eens een stuk vooruitstrevender zou kunnen zijn dan ze initieel besefte. Als je in de winkels struikelt over de blaadjes met vrouwelijk naakt, maar een piemel in een vrouwenmagazine veroorzaakt een rel, is die piemel dan toch afbeelden niet net een daad van feminisme? Waarom zouden mannen wel seksueel bediend mogen worden door magazines en vrouwen niet?
Ingedeeld in afleveringen van dertig minuten gaat de plot in een sneltreinvaart vooruit. Wat Minx vooral niet is, is saai en belerend. Tegelijkertijd worden er belangrijke thema’s de plot binnen gesmokkeld. Eigenlijk zoals Doug zegt over het naakt in zijn nieuwe magazine: verstopt als een pil voor je hond, gemalen door de pindakaas.