Het is de hoogmis voor elke filmliefhebber: de Oscars werden vannacht, voor de 95e keer alweer, uitgereikt. Dit jaar was een extra spannend jaar, want er maakte een Belgische film een aanzienlijke kans op een Oscar, met dank aan Close van Lukas Dhont. Die won uiteindelijk niet, maar die andere gedoodverfde winnaar won wél: Everything Everywhere All At Once deed een behoorlijke sweep en liet de anderen met meer dan één neuslengte achter zich.
Jimmy Kimmel was opnieuw gastheer van de avond en begon de show met een monoloog die bewees dat dat een goede keuze was. Hij weerde ook de pijnlijke grapjes niet en refereerde meteen aan het feit dat er geen enkele vrouw genomineerd was in de categorie Beste Regisseur, aan het geweldadige incident met Will Smith vorig jaar én dat Babylon van Damien Chezelle zo’n 100 miljoen verlies heeft gemaakt.
Lukas Dhont zat in de zaal, mooi aan het gangpad, klaar om het podium op te stormen. Maar ondanks een mooie campagne bleek All Quiet On The Western Front een categorie te sterk voor Close.
Underdogs worden superfavoriet
De topfavoriet was Everything Everywhere All At Once. Die film maakte zijn favorietenrol helemaal waar en haalde uiteindelijk maar liefst 7 Oscars binnen: Beste Film, Actrice, Regie, Acteur en Actrice in een Ondersteunende rol, Scenario en Montage. Een leuk weetje: voor de eerste film die beter doet, moeten we al 14 jaar terug, toen Slumdog Millionaire 8 Oscars wist binnen te rijven.
Doorheen de avond werd duidelijk hoezeer die film de underdog was, voor ie topfavoriet werd. De regisseurs The Daniels (Daniel Kwan en Daniel Scheinert) begonnen hun carrière als regisseurs van een videoclip van DJ Snake, monteur Paul Rogers won een Oscar voor de tweede film die hij monteerde, Jamie Lee Curtis won een Oscar na 45 jaar carrière, Michelle Yeoh was de eerste Aziatische vrouw die ooit een Oscar won en dan was er nog het verhaal van Ke Huy Quan, die vroeg in de show zijn prijs mocht komen ophalen. De zaal veerde recht voor Ke Huy Quan die zijn Oscar in tranen gehuld in ontvangst nam.
De man heeft een schitterend persoonlijk verhaal. Hij startte als kindacteur in Indiana Jones And The Temple Of Doom (1984) en The Goonies (1985), maar slaagde er nadien niet meer in om rollen vast te krijgen in Hollywood omdat er te weinig rollen waren voor acteurs van Aziatische afkomst. Het is pas toen Crazy Rich Asians, – waar hij zelf niet in zat – een wereldwijd succes werd, dat Quan er aan dacht om opnieuw te gaan acteren.
Hij vertelde: “Ze zeggen dat verhalen als het mijne enkel in films voorkomen”, zei hij, “maar ik leef de American Dream. (…) In dromen moet je blijven geloven, ik had bijna de mijne opgegeven.”
Daar kwam nog een underdog bij toen Brendan Fraser zijn Oscar won voor Beste Acteur in The Whale. Ook hij bedankte voor de erkenning na een moeilijke carrière. Fraser is immers vooral bekend van de drie The Mummy-films en moest zich nadien tevreden stellen met minderwaardige films en enkele rollen in tv-series als The Affair en Doom Patrol.
Emotionele supersterren
Ook Lady Gaga zorgde voor een emotioneel moment. De zangeres had pas op het allerlaatste moment haar aanwezigheid bevestigd om Hold My Hand te brengen, het nummer dat ze voor Top Gun: Maverick schreef. Ze kondigde in alle intimiteit zichzelf aan en zei dat het nummer voor haar emotioneel erg dichtbij kwam. Ze besloot haar aankondiging met het zinnetje: “You might find that you can be your own hero, even if you feel broken inside.”
Ook opvallend: ze bracht het nummer in een doodgewoon t-shirt en jeans en zonder make-up en stond dus heel ver weg van de Lady Gaga die ooit vooral de aandacht naar zich toe trok met haar extravagante outfits.
En dat bleek nog niet het einde. Rihanna bracht met het genomineerde Lift Me Up een ode aan Chadwick Boseman, John Travolta kreeg het moeilijk toen hij het over Olivia Newton-John had zonder haar naam te noemen (“For the people who we will always be hopelessly devoted to“) en Lenny Kravitz bracht zijn nummer Calling All Angels onder de in memoriam-montage.
Goed jaar voor Netflix
Bij de documentairefilm won Navalny, een indrukwekkende film over de Russische oppositieleider Alexei Navalny die CNN hun eerste Oscar opleverde. Hij zelf kon er niet bij zijn omdat hij momenteel een politiek gevangene is van Rusland, zijn vrouw Yulia Navalnaya was er wel, nam het woord en zei dat ze droomde van de dag dat haar man vrij zou zijn en haar land vrij zou zijn.
Naast Everything Everywhere All At Once deed nog een film het opvallend goed: All Quiet On The Western Front (Im Westen Nichts Neues). De Duitse Netflixfilm won uiteindelijk de prijzen voor Cinematography, Production Design, Score én International Feature. Dat maakte het tot een goed jaar voor Netflix, want zij wonnen ook nog een Oscar voor Beste Animatiefilm (Guillermo Del Toro’s Pinocchio) en voor de korte documentaire The Elephant Whisperers.
De enige andere streamer die daar iets tegenover had te zetten was Apple TV+ die samen met BBC The Boy, The Mole, The Fox And The Horse hebben gemaakt. Die film won de Oscar voor de korte geanimeerde animatiefilm.
De verliezers
Grote winnaars wil ook altijd zeggen dat er grote verliezers tussen de genomineerden staan. The Banshees Of Inisherin had 9 nominaties, maar won uiteindelijk niets. Elvis, The Fabelmans en Tár, met respectievelijk 8, 7 en 6 nominaties, gingen ook met lege handen naar huis. Songschrijver Diane Warren versterkt haar eigen record met 14 nominaties en geen enkele Oscar.