Voor een Europeaan op bezoek in een Amerikaanse grootstad valt het enorm op hoe alle straten vooraf gepland zijn. Waar wij een wirwar van straatjes in alle richtingen gewoon zijn, houden Amerikanen van nette, geordende blokken.

Wetenschapper Seth Kadish uit Portland besloot als hobbyproject eens uit te zoeken hoe geordend Amerikaanse en Europese stratenplannen nu echt zijn. Daarvoor telde hij de straten in een bepaalde windrichting, om de aantallen vervolgens op een windroos neer te plotten. Des te meer straten een bepaalde richting aanhouden, des te langer de lijn in die richting. Elke straat werd twee keer geteld, een keer in elke richting.

Van de grote Amerikaanse steden blijkt Chicago het meest ordelijke stratenplan te hebben. Niet alleen is het aantal straten in elke richting quasi gelijk, ook de richting van die straten past perfect op de windroos. Dat geldt ook voor Washington DC, al lopen daar ook nog heel wat straten in alle mogelijke richtingen. In het New Yorkse Manhattan loopt geen enkele straat exact van noord naar zuid of west naar oost, aangezien dat beter strookt met het eiland zelf.

Bekijken we Boston en San Francisco, dan krijgen we meteen heel andere resultaten. In San Francisco kan dat deels verklaard worden door de ligging: hoewel vele straten heel steil over bergen gaan, zijn er ook heel wat buurten waar de straten omwille van die heuvels toch anders liggen. Een heel ander verhaal in Boston, wat misschien wel de meest Europese stad in de Verenigde Staten is. Boston is duidelijk een van de oudste steden van de Verenigde Staten, en heeft een stratenplan naar Europees model…

En dan zijn we bij Europa aanbeland. Kadish maakte kaarten van Berlijn, Madrid, Londen en Parijs, en het is meteen duidelijk: in Europa werd er amper aan stadsplanning gedaan. In de vier steden lopen de straten kriskras door elkaar, zonder een duidelijk motief. Of toch: een spinnenwebmotief. De Europese steden werden gebouwd rond een centraal gebouw, en breidden vervolgens in alle richtingen uit.