In de zesde aflevering van De Mol moesten we opnieuw afscheid nemen van een deelnemer door een blessure. Na Nele in de derde aflevering was het deze keer Anke die door een fysieke blessure het spel moet verlaten. Opnieuw nemen we dus afscheid van een kandidaat zonder een test. Al lijkt Anke er nu zeker van te zijn dat ze weet wie de mol is.
Anke moest deze week De Mol verlaten. Dat deed ze niet omdat ze de test het minst goed invulde, maar wel omdat ze tijdens de laatste opdracht een ernstige blessure opliep. Anke was een gedreven kandidate en hoopte het tot in de finale te schoppen, waarin ze volgens ons veel kans maakte op de overwinning.
Elleboogblessure
We kregen in de aflevering te zien hoe het mis liep tijdens de sprong van Anke. Ze legt zelf uit wat er precies gebeurde. Ik ben verstrikt geraakt in een touw dat ik bij mijn sprong had moeten loslaten. Daardoor heeft mijn linkerarm een knak in de verkeerde richting gemaakt met enkele complexe breuken als gevolg. Dus ja, absoluut een onverwacht dramatisch en heftig vertrek uit De Mol voor mij. Heel jammer. Ik had zo graag nog verder willen spelen. In het ziekenhuis hoopte ik dat het misschien gewoon een gips en pijnstillers zouden worden. Ik was vastberaden om verder te spelen en die pot de hoogte in te krijgen. Maar de pijn maakte het meteen heel duidelijk dat dat absoluut geen optie was.”
Anke wist tijdens de sprong direct dat het ernstig was. “Ik voelde meteen een hele intense pijn in mijn elleboog en kon mijn arm niet meer bewegen. Ik riep naar Gilles en Sven die bovenaan stonden en naar de crew dat er iets grondig mis was met mijn arm. Kort daarna ben ik flauwgevallen. Mijn pijngrens is best wel hoog, maar dit had ik nog nooit meegemaakt.”
Geen spijt
Het spel op deze manier moeten verlaten is natuurlijk extra pijnlijk. Dat voelt ook Anke. “Je zit daar zo in een aparte wereld waarin het spel even álles is en je een exit om welke reden dan ook moeilijker kan relativeren. Je wil zó graag het hele avontuur meemaken. Ik had ook echt het gevoel dat ik goed zat wat mijn mol betrof en voelde me voor de eerste keer best zeker voor de nakende eliminatie. Dat maakte het extra jammer.”
Toch heeft Anke geen spijt van haar deelname of van haar sprong. “Dit is een ongeluk. Dit had niemand voorzien. Uiteraard vraag ik me soms af – met deze afloop in gedachten – of ik dit opnieuw zou doen. Maar je zo een vragen stellen heeft natuurlijk geen zin. Ik ben iemand die graag ‘ja’ zegt op dingen en dus had ik me op voorhand voorgenomen om alles wat op mijn pad zou komen in het molavontuur volop te beleven. Het was een waanzinnig avontuur en ik kan iedereen het alleen maar aanraden en toewensen. Maar cliffdiven, daar ga ik me niet meteen meer aan wagen.”
Revalideren
Hoewel de opnames nu al een half jaar achter ons liggen, is de revalidatie van Anke nog niet voorbij. “Ik heb nog steeds pijn en hoewel ik al veel vordering heb gemaakt dankzij goede medische zorgen en een kinesist die tot het uiterste gaat, sta ik nog niet zover als ik graag had gestaan. Mijn lichaam maakt veel littekenweefsel aan en daardoor verloopt mijn herstel extra langzaam en moeilijk. Ik ben erg ongeduldig van aard en het is voor mij dus ook moeilijk dat het niet zo vlot gaat als ik zou wensen. Voorlopig blijf ik dagelijks naar de kinesist gaan, mijn oefeningen doen en streven we nog steeds naar een zo goed mogelijk herstel.”
“Op sommige momenten kan ik het wel relativeren en plaatsen, op andere momenten vind ik het echt heel moeilijk. Maar het heeft ook geen zin om er teveel bij stil te staan. We moeten vooruit gaan en dat gaan we ook echt blijven doen.”
Banaan
Naast een gekneusde elleboog kwam Anke ook thuis met een tattoo van een banaan. “De kindjes waren super enthousiast: ‘Wauw, een banaan en die is super blij die banaan’. Mijn man zei toen: ‘wat hebben ze daar in de mol allemaal uitgestoken met jouw lichaam’. Je moet weten dat ik ook al een blauw oog had, dat mijn knieën vol blauwe plekken stonden van de waterbaan en dat ik nog wat pijntjes hier en daar had opgedaan. Mijn man heeft zelf geen tattoos, maar vindt vooral dat ik zelf moet doen wat ik wil. Zelfs als het dan een banaan is. Verder heb ik hem nog voor iedereen geheim kunnen houden. Mijn mama is echt geen voorstander van tattoos. Bij deze: ‘Sorry mama!’.
“Ik heb er zeker gen spijt van. Het is een ludieke herinnering aan een niet te evenaren avontuur. Ik vond het ook top dat we dat met de laatste vijf allemaal hebben gedaan. De andere zes weten wat hen te wachten staat tegen 8 mei. Stel me niet teleur jongens. Elf banaantjes tegen de finale?”
“Ik weet wie die mol is”
Anke moest het spel verlaten door haar blessure en dus niet omdat ze de test het minst goed had ingevuld. Ze gelooft dan ook zelf dat ze op het juist spoor zat. Anke speelde het spel heel tactisch, zoals we al te zien kregen tijdens het seizoen. “Ik had een strategische tactiek voor de eliminaties en daarnaast probeerde ik de mol af en toe wat uit zijn of haar tent te lokken. Ik probeerde bijvoorbeeld luidop te speculeren over proeven en vroeg ook wat anderen dachten dat we zouden doen na het horen van tips over een opdracht. Als mol is het erg moeilijk als je al weet wat gaat komen. En de mol heeft meestal de intentie om vooral niet ‘juist’ te zitten, terwijl kandidaten regelmatig wel eens met een correcte voorspelling kwamen.”
Het was natuurlijk een speciaal seizoen met twee mollen. En Anke had Philippe aanvankelijk in de gaten. “In het begin stond hij mee op mijn radar, hij zat altijd op de juiste plaatsen. Maar na enkele proeven klopten er dan zaken precies niet meer. Hij voelde zich toen ook minder goed in zijn vel en ik focuste me op andere kandidaten.”
“Na het vertrek van Philippe had ik het wel even moeilijk. Door het ‘groep tegen de mol’-gevoel voelde ik me in eerste instantie schuldig. Zorgde wij er mee voor dat Philippe het zo moeilijk had gekregen? Maar nadat we Philippe hadden gezien en we hem een knuffel hadden gegeven draaiden we de knop om en begon de zoektocht 2.0.” En in die tweede zoektocht had Anke het gevoel dat ze de mol gevonden had. “Ik ben 100 procent zeker. Mol, ik weet wie je bent. Maar je doet het geweldig. Ik ben echt trots op je!”
Mooiste moment
Hoewel het spel in mineur eindigde voor Anke, kijkt ze wel positief terug op haar avontuur. Zo vindt ze het zelfs moeilijk om haar favoriete moment te kiezen. “Er waren talloze feestjes, zo herinner ik me onder andere een moment waar Bert me plots over zijn schouder gooide en met nog al onze kleren aan het koude zwembad in sprong. Er was Jens met de J, die me met een oneindig geduld en enorm veel humor de technieken van het petanque leerde.”
“Er was de raketlancering in de laatste seconden en de geweldige vloer is lava-proef. Maar er waren ook veel mooie gesprekken met de kandidaten weg van de camera’s.”