Net als bij de series gaat het in de muziek anno 2018 aan een helser tempo vooruit dan ooit tevoren. Er verschenen dan ook een triljoen nieuwe albums in het voorbije jaar. Twee van onze redacteurs bogen zich over de vraag wat nu de beste releases van het afgelopen jaar waren, braken er zich het hoofd over, schrapten, stelden in vraag, herbeluisterden en discussieerden om met uiteindelijk op de redactie aan te komen met dit lijstje met daarop 45 titels, in willekeurige volgorde.
1. Marianne Faithfull – ‘Negative Capability’
We beginnen met een jarige: Marianne Faithfull wordt er vandaag, 29 december 2018, 72. Enig gejuich is gepast en dat was ook de reactie die we hadden toen we haar nieuwe plaat voor het eerst beluisterd hadden. Alhoewel, bewondering is misschien een beter woord, want op haar 72 heeft Marianne Faithfull haar beste plaat afgeleverd. Ze raspt zich doorheen haar album waar naast nieuw werk ook enkele vroegere grote hits worden hernomen. Onder andere As Tears Go By heeft nooit zo breekbaar geklonken.
In een documentaire die we dit jaar op Canvas zagen zei de zangeres:”“Ik heb veel geluk met de muzikanten waarmee ik mag samenwerken.” Dan hield ze een pauze en vulde ze aan: “Of ik heb goeie smaak.” Daar valt alleszins niet over te redetwisten als je Nick Cave, Warren Ellis en Mark Lanegan tot je helpers mag rekenen. ‘Negative Capability’ is de meest breekbare en meest eerlijke plaat die Faithfull op dit moment van haar leven had kunnen maken en werd zo dus één van onze onverwachte favorieten van het muziekjaar 2018.
2. Black Box Revelation – ‘Tattooed Smiles’
Black Box Revelation-leider Jan Paternoster heeft er een mooi jaar op zitten. Niet alleen is hij verloofd met Studio Brussel-presentatrice Eva De Roo, hij heeft met ‘Tattooed Smiles’ ook een nieuwe brainchild de wereld in gestuurd. Het werd een typische Black Box Revelation-plaat met ruige gitaren, actieve drums en nasale blaatvocalen.
Het is duidelijk dat Paternoster lang en hard nagedacht heeft over deze plaat. De songs zijn erg uiteenlopend en wisselen tussen ruig, romantisch en bluesy. Uiterst geschikt om een slechte dag meteen te vergeten. Aanraders zijn Tattooed Smiles, Blown Away en Kick The Habit.
3. The Bony King Of Nowhere – ‘Silent Days’
Een andere Belgische topper van dit jaar was de nieuwe plaat van Bram Vanparys die zich weer The Bony King Of Nowhere is beginnen noemen. Een relatiebreuk is nog altijd het beste wat een muzikant kan overkomen, dat bewijst ook ‘Silent Days’.
Hij wilde het niet langer op de uitgebeende manier van de laatste jaren doen, maar ging net lange songs schrijven, die laagje per laagje opbouwden, wat hem nu vergelijkingen met The War On Drugs oplevert, maar die gaan te kort door de bocht. De nieuwe plaat van The Bony King Of Nowhere is iets geheel anders, maar dat kan je alleen maar ontdekken door te luisteren.
4. Snow Patrol – ‘Wildness’
Sinds hun Rock Werchter-optreden in 2012 was het stil rond Snow Patrol. Er was sprake van een writer’s block, maar er was meer aan de hand. Zanger en frontman Gary Lightbody kampte met de drank en werd stevig geraakt door zijn vader bij wie dementie werd vastgesteld. Al deze euvels heeft de band nu kennelijk overwonnen met de release van de nieuwe plaat ‘Wildness’, een plaat die de groep aankondigde als een nieuw begin.
Zeven jaar ging er immers voorbij tussen hun vorige album Fallen Empires en deze. Daarop is vooral te horen hoe weinig er veranderd is: de typische Snow Patrol-ballads zijn erop te horen, maar ook enkele streepjes commerciëlere muziek met elektronische elementen. Sommige songs zijn uiterst gevoelig, andere uitbundig en lokken uit tot meebrullen. De track Don’t Give In werd trouwens een dikke hit.
(Dit jaar stond Snow Patrol nog op Rock Werchter.)
5. Kurt Vile – ‘Bottle It In’
De wonderen zijn de wereld nog niet uit: 2018 was ook het jaar waarin Kurt Vile plots een hit te pakken had op Studio Brussel en in De Afrekening. Loading Zones schopte het zelfs tot in de top drie. Het is echter niet zo dat Vile commerciële toegevingen is beginnen doen, want met ‘Bottle It In’ bracht Kurt Vile weer een uitstekende plaat uit waar ook deze keer de gemiddelde song weer langer duurt dan drie à vier minuten.
Vier keer gaat hij over de zeven minuten, twee keer daarvan over de tien en zonder uitzondering levert het geweldige songs op. Kurt Vile doet soms misschien wel beroep op je geduld, maar het loont uiteindelijk altijd.
6. The Vaccines – ‘Combat Sports’
The Vaccines brachten in het voorjaar van 2018 hun vierde studioplaat uit. De band had een woelige periode achter de rug. Drummer Pete Robertson had de band verlaten en ze zijn met een nieuwe drummer en toetsenist in zee gegaan. De groep heeft duidelijk hun ongure periode achter zich gelaten, want ‘Combat Sports’ ademt plezier. De songs zijn kort en poppy en de gitaren staan goed luid. Bij momenten kunnen er zelfs solo’s van af. Op hun vorige plaat, English Graffiti, wilden The Vaccines vooral ‘moeilijk doen’ en er waren amper ruige gitaren te horen.
Vriend en vijand is het erover eens: de Britse rockers hebben een back-to-basics-strategie gehanteerd en dat heeft hen geen windeieren opgebracht. Opener Put It On a T-Shirt werd een grote hit en de band heeft een druk tourschema voor de boeg.
(Lees hier ons interview met The Vaccines van begin 2018.)
7. Johnny Marr – ‘Call The Comet’
De oude garde kan het nog steeds. Paul Weller van The Jam heeft een uitstekende plaat uitgebracht in 2018 die deze lijst net niet gehaald heeft, Johnny Marr – die de kompaan was van Morrissey in The Smiths – heeft dit jaar zijn derde soloplaat uitgebracht. ‘Call The Comet’ is zijn eerste in vier jaar en met voorsprong de beste.
Hier en daar strikt Johnny tegen het geluid van The Smiths aan, maar als we ‘Call The Comet’ als dusdanig zouden beschrijven zouden we de plaat oneer aandoen. Er zit vaart in de plaat en de melodieën zijn vindingrijk. Als Marr platen als deze gaat blijven maken gaan we ’t niet eens meer erg vinden dat The Smiths ondertussen al een dikke 20 jaar niet meer bestaan.
8. Whispering Sons – ‘Image’
Postpunk-revelatie Whispering Sons won in 2016 Humo’s Rock Rally en op 19 oktober brachten ze hun debuutplaat ‘Image’ uit. De vokalen van zangeres Fenne klinken extra laag, wat in combinatie met de echoënde gitaren voor een geheimzinnige, donkere sfeer zorgt. Whispering Sons mag dan wel de mosterd halen bij new wave-bands uit de jaren 80, hun songchrijverskunsten zijn erg verrassend en helemaal niet generisch.
Ook de subtiele tempowisselingen zijn goud waard. Bovendien werd de band maar liefst drie keer genomineerd voor de MIA’s, wat als je je in een subgenre als Whispering Sons doet beweegt niet minder dan een klein mirakel genoemd mag worden.
(Lees hier ons interview met de band vlak voor de release van het album.)
9. Kamasi Washington – Heaven And Earth
10. Tamino – ‘Amir’
Tamino bracht eind 2018 ‘Amir’ uit. Daaruit kwam al de single Persephone voort, maar ook de bekendere nummers Habibi, Cigar en Tummy staan op dit album. Dat hij een rising star in het Vlaamse (en nu ook internationale) muzieklandschap is, is nog zacht uitgedrukt. Zo staat hij in 2019 zelfs op het Hongaarse festival Sziget.
Zijn geluid is donker en mysterieus en hij zet zijn Egyptische roots in de kijker door Arabische elementen in zijn songs te verwerken. Niet toevallig betekent ‘Amir’ ‘prins’ in het Arabisch. Op ‘Amir’ is ook Colin Greenwood te horen, bassist van Radiohead, die er onlangs ook in AB bij was. Om maar te zeggen: dat adresboekje van Tamino willen we ook wel.
Tamino weet precies wat hij wil en vooral ook wat hij niet wil. Door zijn eigen weg te volgen is ‘Amir’ een debuut geworden dat precies klinkt zoals hij dat vooraf had gedroomd. ‘Amir’ heeft ons benieuwd gemaakt naar wat er de volgende jaren nog uit Mortsel tevoorschijn zal komen uit de muzikale koker van Tamino.
11. Tune-Yards – ‘I Can Feel You Creep Into My Private Life’
12. Smashing Pumpkins – ‘Shiny And Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun.’
Enkele maanden geleden kondigde Billy Corgan aan dat hij opnieuw in zee ging met de originele bandleden James Iha (gitarist) en Jimmy Chamberlin (drummer). Hun laatste wapenfeit samen dateert van 1995 met het redelijk legendarische ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’. Het laatste studioalbum van de groep (geen reünieplaat), ‘Monuments To An Elegy’, kwam dan weer in 2014 uit, maar de meer recente releases van The Pumpkins deden opvallend minder stof opwaaien.
Deze nieuwe plaat kwam uit op Martha’s Music, het platenlabel van Corgan. Het album is geproducet door de legendarische studiotovenaar Rick Rubin in zijn Shangri La Studios.Dat deed de verwachtingen stijgen, want Rubin heeft tal van klassieke platen op zijn cv staan. Om maar enkele artiesten te noemen: Red Hot Chili Peppers, Ed Sheeran, Adele, Metallica, Linkin Park, Eminem, Jake Bugg, Kanye West, Johnny Cash en Slayer werkten al met hem samen. En dat hoor je maar al te goed aan ‘Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun.’.
We krijgen acht tracks op ons bord die in totaal slechts een half uur in beslag nemen. De opener Knights Of Malta verrast door de combinatie van klassiek orkest met een piano en elektrische gitaar. Bij nummers zoals Silvery Sometimes (Ghosts), Solara en Marchin’ On is dan weer die typische oude alternatieve vibe uit de jaren 90 te horen. Smashing Pumpkins zijn opnieuw ‘gevaarlijk’.
The Smashing Pumpkins komen in 2019 trouwens naar de Lotto Arena.
13. Richard Thompson – 13 Rivers
Hierboven hadden we het al over Marianne Faithfull en Paul Weller, maar ook de 69-jarige Richard Thompson heeft in 2018 een prima album uitgebracht. Tussen 1972 en 2018 bracht Thompson maar liefst 20 albums uit, de duoplaten met zijn vrouw en de platen met Fairport Convention niet eens meegerekend. Meestal zijn we iemand tegen zijn 21e album wel beu, maar dat is niet zo bij ’13 Rivers’.
Hij omringt zich hier opnieuw met zijn kompanen Michael Jerome op drum, gitarist Bobby Eichorn en bassist Taras Prodaniuk en kan zelf ook nog wel een stukje gitaar spelen. De solo’s op ’13 Rivers’ zijn van de allerbeste die we dit jaar gehoord hebben. De songs ook.
14. A Perfect Circle – ‘Eat The Elephant’
Dit project rond Tool-zanger Maynard James Keenan heeft lang stilgelegen, maar nu heeft A Perfect Circle een nieuwe plaat uit. De muziek van A Perfect Circle moet het hebben van dynamische opbouw en mysterieuze sfeerschepping die de innovatieve melodieën kleur geven. Deze muziek komt recht uit het hart. De muzikanten lijken enorm beïnvloed te zijn door Nine Inch Nails, U2 en elektronische muziek.
De nummers luisteren lekker weg, vooral door de geweldige zang van Keenan. Ook de basgitaar van Jeordie White verdient een pluim. Die past als een oude werkhandschoen bij de basdrum en snare, waardoor de stevige gitaar nog meer power krijgt.
(Hoe het met de nieuwe Tool-plaat zit, lees je hier.)
15. Leon Bridges – ‘Good Thing’
16. Angèle – ‘Brol’
Om als Franstalige in Vlaanderen te scoren, moet je wel héél straf uit de hoek komen en dat is Angèle, de zus van Roméo Elvis, gelukt. ‘Brol’ eigenlijk allesbehalve brol. Je wordt meteen blij van songs als La thune, Jalousie en Nombreux. En wie kent er ondertussen de hit Tout Oublier niet?
Angèle werd bekend door korte, grappige songs op Instagram te plaatsen en dat zie je er nog steeds aan. Het plezier spat er gewoon van af en je kan niet ontkennen dat ze op muzikaal vlak sindsdien een stuk volwassener geworden is. De structuur en clevere melodieën van haar nummers doen onze mond openvallen en we hebben ook moeite om onze benen stil te houden.
Ook de platenhoes is om je vingers van af te likken: een kinderfoto van haarzelf met een ontbrekende voortand.
17. Courtney Barnett – ‘Tell Me How You Really Feel’
In een paar jaar tijd heeft Courtney Barnett zich opgewerkt tot één van onze favoriete artiesten. De combinatie van snedige rocksongs en onnavolgbare teksten die tegelijkertijd grappig, een tikje cynisch en tegelijkertijd ook nog eens intelligent zijn maakt van haar één van die artiesten waar je altijd blij om bent als ze weer eens van zich laten horen, ook al blijkt het dan niet bepaald goed met hen te gaan.Er valt minder te lachen op deze plaat, want Barnett heeft er genoeg van, van zowat alles en dus ook van zichzelf, ook al probeert ze ook wel lief te zijn (“You know it’s OK/to have a bad bad” klinkt het in de openingstrack) voor zichzelf.
‘Tell Me How You Really Feel’ is een titel die er niet om liegt. Tracks als Hopefulessness (wat een prachtig woord, overigens); Need A Little Time en Crippling Self Doubt and A General Lack Of Self Confidence liegen er evenmin om.
Het tempo ligt wat lager dan op haar debuutplaat waardoor deze nieuwe plaat door veel fans van ‘Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit’ ets te makkelijk werd opzijgezet als ‘saai’. Niets van aan, want Barnett laat op deze plaat ook in die tragere en broeierige tracks horen wat voor uitstekende gitariste en tekstschrijver ze is.
18. STIKSTOF – ‘Overlast’
Het Brusselse hiphopcollectief Stikstof windt er geen doekjes om. Dit is no nonsense materiaal uit de streets van onze hoofdstad. 2010 is een bikkelharde opener waarin Jazz, Omar G (Zwangere Guy) en Astrofisiks terugblikken op hun beginjaren en over hoe hun leven eruit had gezien zonder rap en hun maten. Ook de beats zijn erg aanstekelijk en origineel.
Andere voltreffers: Frontal, Gele Blokken en Alambetant.
19. Car Seat Headrest – ‘Twin Fantasy (Face To Face)’
Je eigen platen opnieuw opnemen, we zouden niet echt begrijpen waarom een artiest dat zou willen doen, maar in het geval van Car Seat Headrest begrijpen we het wél. Toen Will Toledo de eerste versie van ‘Twin Fantasy’ opnam (in 2011) was dat in eigen beheer en met een totaal gebrek aan middelen. Het werd één van de negen platen die Toledo al op Bandcamp had gepost onder de naam Car Seat Headrest, waar het uitgroeide tot een online hit.
Sinds ‘Teens Of Denial’ mag Toledo zowat doen wat hij wil en is hij begonnen met het opsmukken van die vroegere platen. Om te beginnen worden ze nu al opgenomen mét band, wat een enorme invloed heeft op de klank. Maar het gaat ook breder dan dat: de plaat trekt je mee, ook al is het soms niet zo eenvoudig, wanneer je je plots midden in een song van dertien minuten lijkt te bevinden, bijvoorbeeld.
20. Melvins – ‘Pinkus Abortion Technician’
De Melvins doen altijd speciaal en dat was in 2018 niet anders. Knotsgek plan van 2018: dit keer gingen frontman Buzz Osborne en drummer Dale Crover in zee met niet één, maar twee bassisten, Steven McDonald en Jeff Pinkus.
De Melvins staan bekend om hun logge, loodzware gitaarpletwals, maar met ‘Pinkus Abortion Technician’ slagen ze een meer mellow richting uit. De vergelijking met hun vorige platen zoals ‘Freak Puke’ en zelfs de klassieker ‘Stoner Witch’, één van de gekste albums ooit, gaat zeker op. Bij momenten denk je dat je naar Lynyrd Skynyrd of AC/DC aan het luisteren bent. Een minuut later hoor je weer duidelijke invloeden van Frank Zappa of Sleep. Eclectisch is een understatement.
21. Anderson .Paak – ‘Oxnard’
Sinds ‘Malibu’ en sinds zijn briljante concert op Rock Werchter is het niet meer dan normaal dat er gigantisch wordt uitgekeken naar een nieuw album van Anderson .Paak. In eerste instantie bleek ‘Oxnard’ voor velen een teleurstelling omdat het “toch geen ‘Malibu'” was, maar feit is dat de drummende rapper weer een uitstekende plaat heeft gemaakt met veel afwisseling en veel uitstekend songmateriaal.
22. Carnation – ‘Chapel of Abhorrence’
De opkomende, Belgische death metalgroep Carnation bracht in augustus hun debuutplaat ‘Chapel of Abhorrence’ uit. Een verderfelijk album vol naargeestige melodieën, vettige gitaren en laag gegrunt à la Cannibal Corpse. Carnation is zowel beïnvloed door de Scandinavische als de Amerikaanse bands uit het gouden tijdperk van de death metal met als resultaat een mooie, originele synthese als resultaat.
Carnation heeft z’n eigen stijl gevonden en bovendien staat de groep erg ver op het vlak van coole riffs en songwriting. Dit is beslist niet het laatste dat we van Carnation gehoord hebben.
(Lees hier ons track by track-interview met Carnation.)
23. Villagers – ‘The Art Of Pretending To Swim’
24. Nielson – ‘Diamant’
Sexy als ik dans-zanger Nielson bracht dit najaar zijn nieuwe plaat ‘Diamant’ uit. Hij ruilt zijn akoestische gitaar in voor catchy, elektronische beats.
Nielson is duidelijk volwassen geworden. Zijn tracks zijn een stuk meer doordacht en hij neemt ons mee op een wandeling door zijn leven. We maken op een heel intieme, andere manier kennis met de Nederlandse zanger.
Toch kan je met enige voorzichtigheid zeggen dat ‘Diamant’ nog steeds ‘feest’ is, maar dan met hiphop-, soul- en R&B-invloeden. Wij zijn alvast benieuwd naar de volgende zet van Nielson.
(Lees hier ons interview met Nielson.)25. Jasper Steverlinck – ‘Night Prayer’
2018 was ook het jaar waarin Jasper Steverlinck zich weer in de schijnwerpers werkte. Hij deed dat door zijn deelname aan Liefde Voor Muziek op vtm en door zijn eerste plaat sinds 2010 (met Arid toen nog) en zijn eerste soloplaat sinds 2004 uit te brengen.
‘Night Prayer’ was een comeback op zijn eigen voorwaarde en een eerste bloedmooie plaat, voor het eerst geheel bestaand uit eigen werk. Kenmerkend voor ‘Night Prayer’ is het uitkleden van de song tot alle ballast overboord gegooid was en uiteindelijk de essentie overbleef. Meestal bleek dat dan bijna niets meer zoals in het verstilde That’s Not How Dreams Are Made of enkel een paar strijkers en een laat invallende drum zoals in het hoopvolle Someday. Een prachtige collectie songs die ons nu al doet uitkijken naar een volgende album.
26. Tom Misch – ‘Geography’
Af en toe stoppen we ook graag een naam in dit soort lijstjes waar je nog iets van kan bijleren, zoals die van deze Britse slaapkamerproducer. ‘Geography’ is de debuutplaat van Tom Misch en die houdt het midden tussen soul, r&b en popmuziek, omarmd door een snuifje jazz. Er zijn gastbijdragen op zijn debuut van zowel GoldLink als De La Soul als Loyle Carner, wat voldoende zegt over zijn reikwijdte.
27. Shawn Mendes – ‘Shawn Mendes’
Shawn Mendes komt uit Canada, maar dat is de enige gelijkenis die hij met Justin Bieber deelt. ‘Shawn Mendes’ klinkt bij momenten funky en groovy, maar de r&b- en popelementen blijven de overhand hebben. Mendes moet het vooral hebben van zijn songwriting.
Zijn meest succesvolle songs: Lost In Japan, In My Blood en Nervous.
28. The Good, The Bad & The Queen – ‘Merrie Land’
Dat Damon Albarn geen zittend gat heeft wisten we al wel langer, maar nu heeft hij op één jaar een plaat met Gorillaz én een plaat met The Good, The Bad & The Queen gemaakt, waarvan deze laatste de beste was. Net als in 2005, toen de groep gevormd werd, bestaat de groep naast Albarn ook nog uit Paul Simonen van The Clash, Simon Tong van The Verve en de legendarische Nigeriaanse drummer Tony Allen, die ondertussen al 78 jaar is, overigens.
‘Merrie Land’ is dus als vanzelf al muzikaal interessant met dank aan het verzamelde muzikaal talent. De subtiele maar sterke melodieën die zijn ingevuld met onder andere oregeltjes en blokfluiten. en het kenmerkende geneuzel, dan wel melancholisch gezang, van Damon Albarn valt mooi samen op dit album, maar ook thematisch valt er één en ander te beleven, want Albarn houdt de Brexit hier kritisch tegen de lamp.
De man die de boel producete was trouwens de redelijk legendarische Tony Visconti die aan enkele sleutelplaten van David Bowie meewerkte en ook dat is er misschien wel aan te horen.
29. Sleep – ‘The Sciences’
De cultband Sleep bracht op 20 april, niet toevallig de internationale wietdag, de verrassingsplaat ‘The Sciences’ uit. Daarop staan nieuwe songs die onze mond doen openvallen. Sleep speelt monsterlijke, oerslome gitaarriffs in de stijl van 70s-bands als Black Sabbath en Led Zeppelin. Die knallen ze door peperdure, vintage lampenversterkers. Verwacht nijlpaarden van tracks, van gemiddeld 7 minuten, met heel veel fuzz die je fysiek bij de strot pakken. Op het vlak van teksten balanceert Sleep tussen spiritualiteit en geïntoxiceerde prietpraat.
(Lees hier onze recensies van de optredens van Sleep in de Ancienne Belgique en op Alcatraz 2017.)
30. Frank Vander linden – ‘Nachtwerk’
Op het moment dat Frank Vander linden een stevige relatiebreuk te verwerken kreeg met Kat Steppe was zijn theatertournee voor het daarop volgende jaar al geboekt. Een geluk bij een ongeluk dus: Frank moest niet meer nadenken waarover hij zou schrijven en de kiem voor ‘Nachtwerk’ was geboren.
Het is het begin van een plaat over scheiden en over afscheid nemen in het algemeen, een plaat die je met een krop in de keel achterlaat van bij de opener Ik Dacht Aan Een Vrouw tot de afsluiter Weet Jij Hoe Het Moet.Overigens: alles komt altijd goed, want ook Frank Vander linden heeft intussen een nieuwe vriendin.
31. Kodaline – ‘Politics Of Living’
De Ierse indie popgroep Kodaline bracht in 2018 ‘Politics of Living’ uit en die klinkt dromeriger dan ooit. Sindsdien worden ze nog vaker vergeleken met giganten zoals U2 en Coldplay. Er steken erg veel elektronische elementen in het album en het geluid is erg gevarieerd. Qua songwriting hebben Steve Garrigan en zijn trawanten écht de bodem uit de kan gehaald. Zowat alle tracks op deze eclectische plaat zijn enorm catchy. Dikke fun is een understatement!
32. shame – ‘Songs Of Praise’
Live is shame niet minder dan een sensatie te noemen, maar ook op plaat kunnen ze er meer dan zomaar mee door. Hun debuut ‘Songs Of Praise’ herbergt een aantal songs waar veel andere bands in hun straatje jaloers op zouden zijn, ook al doen ze dan niets nieuw. Tien uitstekende songs tellen we, met onderling voldoende variatie en heel wat stomende energie.
We moeten meer dan één keer aan Joy Division denken, maar ook Oasis en Public Image Ltd. zijn een referentie en met One Rizia geven de heren aan zelfs een uitstekend gevoel voor popmuziek te hebben. Oude wijn in nieuwe zakken, zeker, maar oude wijn smaakt vaak wel nog het best.
33. De Jeugd van Tegenwoordig – ‘Anders (Different)’
De Jeugd van Tegenwoordig heeft dit jaar twee platen, ‘Anders (Different)’ en ‘Luek’, uitgebracht en die met de lelijkste hoes aller tijden steekt er met kop en schouders bovenuit. De Jeugd knalt met hun laatste release alle heilige huisjes aan diggelen. Ze verwerken elementen van metal en trap in hun songs en er kunnen zelfs gitaarsolo’s van af.
Toppers zijn Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit …, Middeleeuwen en Lieve Nigga. En met tracks zoals Hiero komen ook de puristen, die de goede ouwe sound van het hiphopcollectief niet kunnen loslaten, aan hun trekken. Nog een topper is Let The Tits Out met funny bunny lyrics en een kaatsbalbeat. Zo fijn dat De Jeugd zich blijft heruitvinden. Asjemenou!
34. Ólafur
Arnalds – ‘re:member’
35. dirk. – ‘Album’
In februari van dit jaar bracht de nieuwe band dirk. een korte, harde en razend interessante plaat uit. Ze duurt amper 25 minuten en acht nummers, maar ze is een pak interessanter dan platen met de dubbele tijdsduur. Er zit veel humor in de plaat, maar ook veel donkerte. dirk. hanteert humor als beschermingsmechanisme. En binnen het “heerlijk tegendraads lawaai” zoals dirk. omschreven wordt op de site van AB zit altijd wel ergens een goeie popsong verborgen.Liefhebbers van Pixies vinden hier zeker hun gading.
In jeugdhuizen is Fuckup alvast een meezinger geworden: “I only hate myself when I fuck things up/And I fuck things up all the time” is al een slagzin geworden. En in 2019 werkt dirk. al aan een nieuw album.
36. August Greene – ‘August Greene’
37. Tom Grennan – ‘Lighting Matches’
Tom Grennan bracht afgelopen zomer zijn debuutplaat ‘Lighting Matches’ uit. Sindsdien wordt hij door menig muziekliefhebber geprezen en verafgood. Tom Grennan heeft geen muzikale idolen en dat hoor je maar al te goed aan zijn werk. De zanger houdt zich aan geen enkel regeltje en is te categoriseren binnen allerlei (sub)genres. Zijn songs zijn niet alleen rustgevend, maar ook uplifting.
Zijn song What I’ve Been Looking For is zelfs te horen op de blockbuster game FIFA 18.
(Lees hier ons interview met Tom Grennan.)
38. Glen Hansard – ‘Between Two Shores’
Glen Hansard is fan van dEUS en goed bevriend met onder andere Damien Rice en Eddie Vedder. Hoewel nog niet de bekendste naam – ondanks jarenlange ervaring bij The Frames – is hij live een fenomeen, een oerstorm van 2,5 uur die het midden houdt tussen Damien Rice en Bruce Springsteen. Op plaat staan er altijd een paar nummers die de live beleving weten te evenaren. Hier is dat ook zo: Time Will Be The Healer en Wreckless Heart bijvoorbeeld zorgen élke keer voor een kippenvelmoment, maar Hansard blijft bij voorkeur live tot bloei komen.
In 2018 bracht hij ‘Between Two Shores’ uit, een soulplaat waarop de blazers de boventoon spelen. Er is overigens goed nieuws, want in 2019 zal er alweer een nieuw album van Hansard zijn en daar hoort uiteraard ook een nieuw album bij. Op 6 mei komt hij voor alweer een ongetwijfeld wervelende show naar het Cirque Royal.
39. Arsenal – ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’
Het was erop of eronder voor Arsenal met ‘In The Rush Of Shaking Shoulders’. Toen hij in 2015 te gast was in het Canvas-programma Alleen Elvis Blijft Bestaan vertelde Hendrik Willemyns dat hij niet zeker wist of er nog een volgende plaat van Arsenal zou komen.
Uiteindelijk wilde Arsenal toch weer met iets nieuw komen en daartoe trokken ze naar Nigeria.De Nigeriaanse invloeden – vooral merkbaar in de nadruk op drums en percussie – hebben Arsenal goed gedaan.Arsenal is geen groep die een formule volgt, daagt zichzelf voor elk album opnieuw uit en eist evolutie. Beluister de eerste drie platen, beluister de meest recente drie en je hoort een andere groep. Wie goed heeft opgelet heeft gemerkt dat er weemoed in Arsenal geslopen is en die is ook merkbaar op ‘In The Rush Of Shaking Shoulders.’
40. IDLES – ‘Joy Is An Act Of Resistance’
Vorig jaar ging de naam van IDLES al vaker en vaker over de lippen van de muziekliefhebbers, dit jaar hebben ze definitief een deur ingebeukt ‘Joy Is An Act Of Resistance’, waarop iets meer gevoel voor melodie huist dan op hun debuut van vorig jaar. De titel zegt al veel: de punkgroep uit Bristol is geëngageerd en wil van de wereld een betere plek maken door hun muziek.
Zo hebben ze met Danny Nedelko zelfs een sublieme song in huis over de vluchtelingencrisis terwijl June dan weer een heel persoonlijke noot is over het overlijden van de dochter van de frontman en Samaritans pleit voor de kwetsbaarheid van de man. En dat telkens binnen het kader van geweldige beukende songs.
41. Faces On TV – ‘Night Funeral’
42. Stef Bos – ‘Kern’
Past helemaal niet in het jaar 2018, maar doet al veel langer zijn eigen zin: Stef Bos. Bos heeft in 2018 misschien wel zijn allermooiste plaat gemaakt waarop hij in tien songs op zoek gaat naar de kern van het leven en zingt over liefde, ouder worden, dood en geboorte.
Tijdens een interview vol wijsheden verklapte Stef Bos ons: “Het is een heel pretentieuze titel, maar dat vonden we net tof. Ik denk dat het geen zin heeft om de kern te gaan zoeken, hij moet je overvallen. Ik heb een dingetje geschreven voor de perstekst en daarin schrijf ik ergens “Alles niet kunnen en het toch doen.” Dat komt misschien nog het dichtst bij wat leven is.”
Wat er ook van zij, de plaat is bloedmooi.
43. Soulwax – ‘Essential’
‘Essential’ van Soulwax had oorspronkelijk een dj-mix met enkel originele tracks voor de BBC moeten worden. Maar de gebroeders Dewaele en hun gevolg hebben ervoor gekozen om de nummers als langspeelplaat uit te brengen. Stephen en David Dewaele sloten zich twee weken op in hun studio in Gent en het resultaat was 12 verbluffende nummers. ‘Essential’ heeft een eclectisch geluid met elementen van synthspop, electro en techno. Een knotsgekke plaat om ‘U’ tegen te zeggen.
44. EELS – ‘The Deconstruction’
Er is iets gebeurd met Mark Oliver Everett van EELS. Sinds hij zijn biografie Things The Grandchildren Should Know heeft uitgebracht in 2008 lijkt hij anders tegen het leven aan te kijken. Alsof hij zich erbij heeft neergelegd dat zijn leven wel nooit helemaal ideaal zal worden, maar dat hij ook daarmee heeft leren omgaan. Na het vorige album ‘The Cautionary Tales Of Mark Oliver Everett’ (2014) besloot hij een periode van rust in te lassen. Tijdens die periode leerde hij zijn tweede vrouw kennen en werd hij voor de eerste keer vader op zijn vierenvijftigste. Niet veel later was het huwelijk alweer voorbij. Enter: ‘The Deconstruction’, het twaalfde album.
Het klinkt triest en mooi tegelijkertijd en dat is ook wat je op ‘The Deconstruction’ hoort.‘The Deconstruction’ is net zo mooi omdat E er op dit album voor kiest om – ondanks alles – gelukkig te zijn. Het is de beste plaat van EELS sinds ‘Hombre Lobo’. En die was heel goed.
45. Yungblud – ’21st Century Liability’
Yungblud, de brainchild van de Engelse singer-songwriter Dominic Harrison, bracht dit jaar z’n debuutplaat ’21st Century Liability’ uit. En het is geen toeval dat hij wel vaker vergeleken wordt met Arctic Monkeys en Jamie T. ’21st Century Liability’ klinkt erg fris en recht voor de raap. Geen franjes voor mister Harrison. Er zijn ook vleugjes van Red Hot Chili Peppers en hiphop in zijn werk te bespeuren. Rebels, maar constructief! Trouwens, Yungblud stond afgelopen zomer op Pukkelpop.