Metallica heeft pas het Koning Boudewijnstadion in Brussel doen daveren op zijn grondvesten. Hoewel de band zeer vaak naar ons land komt, was het de eerste keer in zo’n dertig jaar dat ze in onze hoofdstad speelden. En of het een blij weerzien was! We kregen een aantal nieuwe songs van hun laatste plaat ‘Hardwired… to Self-Destruct’ voorgeschoteld, maar het publiek ging vooral uit zijn dak bij klassiekers uit hun hoogdagen. En hun Belgische cover was er één om je vingers bij af te likken.
De laatste keer dat Metallica nog eens naar Brussel afzakte – hun favoriete doelwitten zijn Antwerpen en Werchter – was in 1988. Tijdens het meest recente luik van hun WorldWired Tour kiest de band er echter voor om enkel in open lucht te spelen. Het Koning Boudewijnstadion was dus een meer dan logische keuze.
Na het uitstekende voorprogramma van Ghost, staken James, Lars, Kirk en Robert van wal met hun meest recente titletrack Hardwired. De gitaren ronkten, de drums waren razend snel en Kirk Hammett soleerde erop los. Metallica is in da house en dat het feest kan beginnen!
Nieuw materiaal en “some old stuff”
Frontman James Hetfield heeft zijn walrussnor uit de jaren ’90 vanonder het stof gehaald, maar hij is nog steeds een man van weinig woorden tussen de songs door. Toch bracht hij – anders dan in zijn drinking days – een inclusieve boodschap aan zijn Metallica-family, “waarin iedereen altijd welkom is”. Een tikkeltje melig, maar wel hartverwarmend.
In de eerste helft van de set werden de nieuwe nummers afgewisseld door all time classics, zoals Disposable Heroes, Harvester of Sorrow, The Unforgiven, Sad but True en Fade to Black.
En het moet gezegd worden: wanneer Metallica “some old stuff“, zoals ze het zelf noemen, speelt, krijgt de band tien keer meer respons van het publiek dan bij hun nieuwer materiaal. Een verrassing kunnen we dat niet echt noemen.
Belgisch intermezzo
Na Fade to Black trokken frontman Hetflield en drummer Ulrich zich terug en begonnen gitarist Hammett en bassist Trujillo te jammen. Deze tour speelt de groep in elk land waar ze komen een bekend nummer van een nationale artiest.
In Nederland coverden ze enkele dagen geleden al André Hazes, bij ons kozen de ouwe ronkers voor Ça Plane pour Moi van Plastic Bertrand. Trujillo zong in gebrekkig Frans, maar dat hinderde niet want zowat heel het publiek schreeuwde luidkeels en enthousiast mee.
Orion
Hierna volgde een passage uit Orion, een instrumentale song van voormalig Metallica-bassist Cliff Burton die in 1986 omkwam bij een ongeval met de tourbus. Trujillo zette zijn beste beentje voor en op de gigantische monitoren werden ontzagwekkende beelden van de jonge Burton – die frontman Hetfield muziektheorie en songwriting skills bijbracht – getoond. Eentje om stil van te worden.
De nacht in met meebrullers
De zon ging onder en Metallica leverde tijdens het laatste dik uur van het concert waar iedereen écht voor gekomen was: hun gouwe ouwe meebrullers. One, Master of Puppets, For Whom the Bell Tolls, Creeping Death en Seek & Destroy wisselden elkaar af alsof het niets was.
Dat de bandleden midden vijftig zijn, was nauwelijks te horen aan hun oorverdovende, superstrakke muur van geluid. De snelle beats, gitaarsolo’s en palm mute riffs werden als Kalasjnikov-kogels op ons afgevuurd. Toch was het allesbehalve een optreden op automatische piloot te noemen en klonken James en de gang enthousiaster dan ooit tot groot jolijt van menig concertganger.
Afsluiten deed Metallica met de nieuwkomer Lords of Summer en de ultieme klassiekers Nothing Else Matters en Enter Sandman. Van extase en een overdosis metal gesproken! Metallica kwam, zag, overwon en bewees nog maar eens dat ze het dubbel en dik verdienen om de absolute koningen van het metalgenre genoemd te worden.
Metallica, forever!