Ja, het heeft lang geduurd voor we ons aan Ted Lasso hebben gezet, maar nu het tweede seizoen van start is gegaan, iedereen rond ons enthousiast was over de serie van en met Jason Sudeikis én de serie vanuit het niets topfavoriet geworden is voor de Emmy’s zijn we overstag gegaan.

Ongeveer hetzelfde proces gingen we door met de serie zelf: in de eerste paar afleveringen begrepen we niet wat iedereen zo bijzonder leek te vinden aan deze reeks. Het gegeven van een American Footballcoach bij de jeugd die een professionele voetbalploeg in Engeland gaat leiden zonder ook maar enige kennis te hebben van de sport mag dan op zich wel origineel klinken, in se gaat deze reeks om een outsider die langzaam maar zeker de harten van de insiders verovert door een unieke aanpak. En een film of een serie met een plot als deze hebben we al minstens drie dozijn keer gezien.

Het personage dat mede bedacht werd door Jason Sudeikis wist ons ook niet meteen warm te maken. Een nogal seutig mannetje, gebaseerd op een reclamefiguurtje van op de zender NBC. Geen al te scherpe humor. En dan nog dat onverbeterlijke bijna misselijkmakend optimisme. Toch, als je blijft kijken gebeurt het: Ted Lasso verovert je hart, net met zijn onvermoeibare hoop op het goede en met dat tot het uiterste doorgedreven optimisme. Ergens onderweg ga je denken: als er wat meer Ted Lasso’s op de aardbol rond zouden lopen, zou de wereld een mooiere plek zijn.

Het goeie in de mens

Ted Lasso gaat immers altijd uit van het goeie in de mens. Ook als die mens in kwestie Rebecca is, de clubeigenares die in feite Ted Lasso wil gebruiken om de voetbalclub AFC Richmond kapot te maken om zo haar ex zijn grootste liefde af te nemen. Richmond is een club die geen grote resultaten behaalt. Een club die meespeelt in de Premier League maar er tegelijkertijd niet echt bij hoort. Richmond heeft twee spilfiguren in de spelersgroep: Jamie Tartt, een jonge sterspeler in spe die hopeloos arrogant is, en Roy Kent, een man die ooit de Champions League won met Chelsea maar onderweg is naar de uitgang van zijn carrière. Het is de nieuwe coach die de leiderskwaliteiten ziet in Roy en van hem een gezagsfiguur wil maken en die Tartt wil kneden tot een teamspeler.

Het mooie aan Ted is dat hij iedereen ziet en dat hij alles subtiel aanpakt. Hij is de eerste die Nathan, de materiaalman, het gevoel geeft bij de club te horen. Hij is ook de eerste die Sam, een nieuwe speler, meer kansen geeft en hem een thuisgevoel wil geven. Rebecca ontdooit door tegen haar zin dagelijks een bezoekje te krijgen van Ted waarin hij koekjes voor haar meebrengt en over zichzelf en zijn leven vertelt. En als het moeilijk gaat wil hij zelfs advies van Higgins, een man die een nogal vage strategische functie heeft binnen de club en die amper in contact komt met Lasso. Maar dat is tekenend voor Lasso: hij benadert iedereen met een open vizier en gaat uit van de goedheid in een mens.

Optimisme als dagelijkse strijd

Optimisme is een dagelijkse strijd, maar het is een strijd die Ted Lasso aangaat, zelfs al vindt zijn eigen vrouw hem daardoor nogal veel. Want dat mag wel gezegd worden: Lasso neemt ruimte in en is aanwezig. Het is net daarom dat de vriendschap met Beard, zijn rechterhand, zo’n mooie is: Ted praat, Beard luistert. Maar het is goed zo. De twee mannen weten dat ze kunnen bouwen op elkaar en hebben vaak geen woorden meer nodig.

Het mooiste moment zit ‘m op het einde van de vierde aflevering: wanneer Ted dan toch even in de put zit, gaat Beard naast hem op een bankje zitten en reikt ‘m zijn pint aan. Geen grote gebaren, niet al te veel woorden. Gewoon er zijn voor je beste vriend. Dat Brendan Hunt – de acteur die Beard vertolkt – voor een Emmy in een komische bijrol is genomineerd vonden we eerst wat vreemd voor zo’n kleine aanwezigheid. Maar hoe meer je Beard bezig ziet, hoe meer je voelt dat het klopt.

De humor in Ted Lasso is nog altijd niet de meest scherpe, maar er straalt ontegensprekelijk een charme af van deze reeks. Het goeie nieuws is dat de tweede reeks minstens even goed blijkt te zijn – zeggen we op basis van de eerste afleveringen – en dat de makers bij hun oorspronkelijke plan blijven om de boel na drie seizoenen af te ronden.

Ted Lasso wil zo overduidelijk een beetje licht brengen in de wereldse donkerte, dat je al een hele zuurpruim moet zijn om deze serie geen warm hart toe te dragen. Het kan dan ook niet anders kan of de serie zal met een flink aantal Emmy’s huiswaarts gaan in september.

Het eerste seizoen van Ted Lasso is volledig te bekijken via AppleTV+. Het tweede seizoen is er van start gegaan en krijgt elke week een nieuwe aflevering op vrijdag.