Voor de metalhead is Graspop een hoogmis, en de Heer is de festivalgangers goedgezind. Het druppelt maar het regent amper, en muzikaal is zaterdag een succes. Ook qua aantal bezoekers overtreft zaterdag ruimschoots de dag ervoor.

De roedel van Powerwolf schudt om 14 uur de laatste slaapkoppen wakker, en de intensiteit en overgave waarmee deze Duitsers en hun Roemeense zanger zich gooien, is grenzeloos. En de meute huilt met graagte hymnen als ‘Sanctified Your Dynamite’, ‘Amen & Attack’ en ‘Lupus Dei’ mee. Op het hondsdolle af, en het is nog maar middag. 

Veel ruiger is Gojira, dat over de wei walst met een kracht die evengoed door Nine Inch Nails zou kunnen gegenereerd worden. Songs als ‘Flying Whales’ en ‘L’Enfant Sauvage’ klinken donker, maar geen regenwolk die ook maar iets afdingt aan deze strakke prestatie. Ware mokerslagen zijn het, en zo hoort een metaloptreden te zijn. 

Trivium schittert dan weer met ijzersterke uitvoeringen van onder meer ‘Brave This Storm’ en ‘Strife’. Een woordje Vlaams is uiteraard ook van de partij, zo kennen we hen. Trivium is een van die bands die mooi op weg zijn om door te groeien naar de topper van de toekomst. De songs klonken al strak en nu het podium keer op keer fraaier wordt aangekleed zitten ze volledig op schema. 

Dreigende wolken

Ook de technische en hondsbrutale deathmetal van Nile weet iedereen te raken. De voorste rijen veranderen al snel in een woelige pit. Nile doet zijn reputatie als extreme en hondsbrutale band alle eer aan, en dat hebben we geweten.

De positieve powermetalklanken van het Duitse Gamma Ray maken komaf met de dreigende wolken, en de regen krijgt gewoon geen kans om het publiek te verjagen. Kai Hansen en zijn band zijn duidelijk in vorm, en met een set vol krakers als ‘I Want Out’ (Helloween) en ‘Send Me A Sign’ kan het gewoon niet fout gaan. Hail to the metal!

W.A.S.P. maakt de afzegging van vorig jaar ruimschoots goed met een ‘best of’-set waarin zanger Blackie Lawless en kornuiten uitstekend zingen én spelen. Met opener ‘On Your Knees/The Torture Never Stops’ laat de band er geen gras over groeien en wanneer een klein uur later ‘Blind In Texas’ de boel afsluit, weet iedereen dat W.A.S.P. nog steeds alive & kicking is. Dat Blackie op z’n 57ste nog rockt als de beesten, zegt genoeg.

Eigenzinnigheid

We krijgen vandaag ook veel eigenzinnige bands voor de kiezen. De Noorse vikingen van Enslaved serveren een bomvolle Metal Dome een heerlijke set met unieke prog-getinte vikingmetal. Daar overheen draperen ze een psychedelisch sausje met de vintage toetsen van Herbrand Larsen, waarbij zijn zalvende zang steeds weer een pakkend contrast voorziet voor de indrukwekkende krijsen van frontman Grutle Kjellson. 

Wat Amplifier vandaag op Graspop serveert, getuigt dan van een eigenzinnigheid die hen stilaan zuur zal opbreken. De set beginnen met zes nummers uit een plaat die pas over een paar maanden moet verschijnen, getuigt misschien van durf, maar slim is het niet. Nog erger is dat de band de set beëindigt met een attitude van “nou, als het dan toch moet, hier heb je nog ‘Motorhead’ en ‘Airbourne'”. Graspop is een feest waar Amplifier blijkbaar niet wenst aan deel te nemen. Foei!         

Ook Protest The Hero heeft nooit de gemakkelijke weg gekozen en dat maakt hen zo uniek. Noem het mathcore met een progressieve inslag, heel technisch en doordacht. De noten en ingewikkelde gitaarlijnen vliegen ons om de oren. Mocht Dream Theater ooit de mathcoretoer opgaan dan hebben ze aan deze Canadezen een concurrent. Deze band kijkt niet op een toonladder meer of minder, ook live niet! Het vraagt toch enige inspanning om de aandacht gans de set erbij te houden, zowel van band als publiek.

Het zevenkoppig postmetalmonster Cult Of Luna blaast met songs als ‘Light Chaser’ en ‘I: The Weapon’ zowat  iedereen in de Metal Dome van zijn of haar sokken. Met hun logge, donkere geluid trekken ze een muur op die niet te slopen valt. Zelfs de geïntegreerde elektronica en de uitgekiende percussie hebben hun plaats binnen het geheel. Ondanks het feit dat Mastodon ondertussen de Mainstage 1 aan gort speelt, blijven de fans vastberaden in de Metal Dome hangen en is het volop genieten van een ontketende band.

Lof voor de crew!

En terugspoelen naar half twaalf. Carach Angren heeft dan de ondankbare taak om de spits af te bijten, maar mag op flink wat ondersteuning rekenen, want de Metal Dome blijkt zowaar al goed gevuld te zijn om deze symfonische blackmetalband uit Nederland te zien. Ze geven op geheel eigen wijze een muzikale invulling aan creepy horrorverhalen en weten die ook live prima over te brengen. Hun op klassieke muziek geschoeide, maar daarom niet minder grimmige black metal slaat meteen aan bij het publiek, en het knappe vioolspel trakteert ons regelmatig op koude rillingen. Hun wervelende songs zijn dan wel erg complex, maar dankzij de puike geluidsmannen komt alles wel honderd procent over. Echt een dikke pluim voor de geluidsmensen aan alle podia, want zelden hoorden we op een festival (zelfs op het hoofdpodium) zo’n haarscherp geluid. En ook over het licht kunnen we niet klagen.

Hup Holland hup

Het Nederlandse Legion Of The Damned zet een oerdegelijke set death/thrash neer. Op geen enkel moment gaat de riem eraf, en hakken en beuken is het motto van vandaag. Een brute en strakke set van een band die live maar blijft groeien en die zich op elk podium thuisvoelt. Gelukkig ook op dat van Dessel. Hup Holland hup.

Het ‘blackened death’-gezelschap Necrophobic heeft door privéperikelen van de frontman nog maar één gitarist over, wat af en toe een gat slaat wanneer Fredrik Folkare (ook bekend van Unleashed) weer eens een schitterende solo inzet. De man speelt echter voor twee en weet dit euvel op te lossen, waardoor het volop genieten is van klasbakken als ‘Astaroth’, ‘Revelation 666’ en ‘Blinded By Light, Enlightened By Darkness’. Resultaat: de beste Necrophobic-show die we in lange tijd zagen!

Ramp voor fotografen

Voor fotografen een ramp, voor het publiek een lust voor oog en oor: zo zou je de show van The Dillinger Escape Plan kunnen samenvatten. Geen enkel bandlid staat namelijk langer dan twee seconden stil en toch slaagt elke muzikant erin zijn instrument meesterlijk te beheersen. Voornamelijk de stem van de toch erg gespierde zanger klinkt heel krachtig en de opkomst voor het podium wordt steeds groter en groter gedurende de set. Het is heel duidelijk dat zij nog steeds de boegbeelden van het mathcoregenre vormen. Fenomenale show die nog lang zal nazinderen.

Met bijdragen van Stef Maes, Niels Desmedt, Steven Verhoeven, Nick Tronckoe, Robby Embrechts, Geert Struyven en Wim Vander Haegen.