De rijen voor ‘Avengers: Endgame’ blijven ondertussen onverminderd lang, maar ondertussen zijn we alweer een week verder en eisen nieuwe films onze aandacht op. Deze week hebben we gekozen voor de vriendschapskomedie ‘Nous Finirons Ensemble’ en de gijzelthriller ‘Hotel Mumbai’.

Nous Finirons Ensemble: vriendschap in al zijn facetten, mét de barstjes en scheurtjes

In 2010 verscheen Les Petits Mouchoirs (te vertalen als “Leugentjes om bestwil”) over een groep vrienden die op vakantie vertrekken hoewel één van hen net is aangereden. Het was toen de derde film van de Franse acteur en regisseur Guillaume Canet met in de hoofdrollen acteurs als Marion Cotillard en Jean Dujardin.

Dezelfde vriendengroep speelt de hoofdrol in de nieuwe film Nous Finirons Ensemble, die zowat de Love Actually van de vriendschap genoemd kan worden. We bevinden ons ondertussen zeven jaar na de gebeurtenissen in Les Petits Mouchoirs en Max (François Cluzet) heeft zijn vrienden al drie jaar niet meer gezien na een ruzie tussen hem en Eric (Gilles Lellouche).

Hij is ondertussen gescheiden van Véro (Valérie Bonneton) en heeft een relatie met Sabine (Clémentine Baert), maar na een scheiding en een pak financiële problemen heeft hij zich teruggetrokken om even alleen te zijn en de verkoop van het vaste vakantiehuis van de vriendengroep te regelen. Maar dan komt plots iedereen weer opdagen om samen met Max zijn zestigste verjaardag te vieren. Althans, dat is het plan.

In eerste instantie is Nous Finirons Ensemble vooral een confrontatie met het voortschrijden der tijd: er is duchtig gescheiden, opnieuw verliefd geworden én gebaard in de jaren sinds het eerste deel, maar ook wie Les Petits Mouchoirs niet gezien heeft kan zonder enige voorkennis perfect genieten van deze ensemblekomedie. Het gaat ‘m immers om vriendschap en om de moeilijkheden die een vriendschap die al meer dan 20 jaar duurt tegenkomt en – idealiter – ook kan overwinnen.

Zo leven we onder andere mee met Max (François Cluzet) die zich zodanig schaamt om zijn financiële problemen dat hij zelfs zijn vriendin Sabine er niet over durft in te lichten. Er is Marie (Marion Cotillard) die door de komst van haar zoontje Nino (Ilan Debrabant) haar vrijheid zodanig beknot vindt dat ze zichzelf meer dan goed voor haar is moed moet indrinken om het leven aan te kunnen. Vincent (Benöit Magimel) kampt met liefdesgevoelens voor meer dan één persoon en Antoine (Laurent Lafitte) voelt zich binnen de vriendengroep niet geheel gewaardeerd. Eigenlijk gaat het alleen maar goed met Isabelle (Pascale Arbillot) die zich voor het eerst in haar leven zelfzeker voelt en dat dan ook weet uit te stralen.

Voor regisseur Guillaume Canet was het maken van Les Petits Mouchoirs in 2010 de verwerking van een moeilijke periode waartoe een ziekenhuisopname, een depressie en vier jaar analytische therapie behoorde en het zou ons niet verbazen dat het deze keer anders zou zijn. Toch is het niet alleen maar kommer en kwel, want er wordt ook veel plezier gemaakt in die week dat de vrienden weer samen zijn. Ze gaan met z’n allen naar de discotheek, dansen in de woonkamer op Don’t Go Breaking My Heart en Girls Just Wanna Have Fun en hoewel velen van hen er verantwoordelijkheden bij hebben gekregen (kinderen) die voor spanningen kunnen zorgen lijkt het soms toch ook leuk om weer allemaal samen te zijn. De scène waarin Canet Baba O’Riley van The Who onder een parachutesprong monteerde deed ons bijna zelf naar zo een sprong verlangen. Bijna.

Wat Nous Finirons Ensemble uiteindelijk bewerkstelligt is dat je gaat beseffen wat jij al samen met je vrienden hebt meegemaakt en dat je gaat denken over wat vriendschap precies is of hoeft te zijn. Hoef je elkaar regelmatig te zien om vrienden te kunnen zijn? Of moeten ze er vooral zijn wanneer het echt nodig is? En hoeven vrienden ook voor altijd vrienden te blijven? Het zijn de vragen die door je hoofd spoken na 135 minuten opnieuw te hebben meegeleefd met die fijne groep vrienden. En Nous Finirons Ensemble toont vooral aan dat de juiste vrienden er dan zullen zijn wanneer het er écht toe doet.

Score: 7/10

Hotel Mumbai: Vakwerk dat vergeet ook emotioneel te raken

Sinds we ook in België het slachtoffer zijn geworden van terroristische aanslagen geplaagd door moslimfundamentalisten komt elke film daarover iets steviger binnen dan voor 22 maart 2016. Hotel Mumbai toont ons een gedramatiseerde reconstructie van de aanslagen in het Indiase Mumbai op 26 november 2008.

Bij de aanslagen vielen 174 doden en vielen er meer dan 300 gewonden. Voor het merendeel Indiërs, maar tussen de doden en gewonden ook enkele tientallen westerlingen. Niet dat dat er in se veel toe doet, maar door de film toe te spitsen op de gebeurtenissen in het chique vijfsterrenhotel Taj Mahal Palace zijn de personages waar wij als kijker een band mee krijgen wel grotendeels beperkt tot die rijke westerlingen en hier en daar een enkeling van het hotelpersoneel.

Dat het personeel van het Taj Mahal Palace Hotel zo heldhaftig reageerde (“De gasten zijn God”) is allicht de reden waarom regisseur Anthony Maras zijn film focuste op deze plek. Wanneer het er echt om draait zal er ook in doodgewone mensen een held ontwaken, zo lijkt hij te willen vertellen. Alleen missen we de noodzaak van de film.

Regisseur Anthony Maras wilde de aanslagen zo waarheidsgetrouw weergeven en dat pleit voor ‘m. Dat wil dus zeggen dat we de terroristen erg koelbloedig te werk zien gaan, dat receptionistes die weigeren om hun gasten te bellen om te zeggen dat ze hun kamerdeur mogen openmaken omdat de politie er is zonder aarzelen door het hoofd worden geschoten en dat we ergens onderweg de tel kwijtraken van hoeveel mensen we zien sterven in de film.

Ook zijn de telefoongesprekken woord per woord zoals ze gevoerd werden weergegeven in het scenario. Het pleit dan ook voor de film dat de personages zich mogen uitdrukken in hun eigen taal, waardoor we een smeltkroes krijgen van Engels, Hindu, Urdu, Punjabi, Russisch, Perzisch, Grieks, Marathi en Arabisch.

Terrorisme maakt van de wereld een hel, dat weten we ondertussen. En ja, deze aanslagen hebben echt plaatsgevonden, maar was het echt nodig om de film op deze manier in beeld te brengen? En waarom zo de focus plaatsen op de rijke Zahra (Nazanin Boniadi), haar vriend David (Armie Hammer) die de domme Amerikaan moet spelen die rundsvlees bestelt in India en de botte Russische zakenman Vasili (Jason Isaacs), drie personages waar we weinig sympathie voor voelden?

Hotel Mumbai is goed gemaakt, maar zorgt voor weinig écht zenuwslopende momenten en vergeet ook te raken. Hoe zou het nu met de overlevenden gaan, vroegen we ons af? Maar dan heb je natuurlijk een andere film. Nu stopt de film bij de uitschakeling van de terroristen, een stad in chaos achterlatend.

Het meest interessant vonden we nu dat het terrorisme drie dagen door de stad trok voordat de politie de laatste terroristen kon uitschakelen. De reden was omdat de politiemacht niet uitgerust en getraind was om de strijd aan te gaan en dat de Special Forces zich in New Delhi bevonden, zo’n 1200 kilometer verderop. Waarom die zo lang wachtten om te vertrekken, dat vonden we het interessantste element uit Hotel Mumbai, ook al was het maar een detail en kregen we nooit antwoord op onze vraag.

Score: 6/10