Dinsdag stemden we af op het Eurovisiesongfestival om Hooverphonic toe te juichen, vandaag kijken we voor de sport. Met dit keer 17 landen wiens artiesten met klamme handjes staan te wachten om drie minuten lang het beste van zichzelf te geven. Wij zetten enkele must-sees op een rijtje.
Door Griet Wils
1. Daar is Flo Rida!
Hij werd met veel furore aangekondigd, zou afzakken naar Nederland, liet zich echter de voorbij dagen niet zien, maar tekende op het allerlaatste nippertje toch present. San Marino zet bij wijze van joker de Amerikaanse rapper Flo Rida (je weet wel, die van de “apple bottom jeans” en de “boots with the fur“) in op wat dankzij zangeres Senhit en het aanstekelijke refrein sowieso al een dijk van een dansplaat is. Finaleplaats? Yes, please.
2. Oh my green screen!
Je herinnert je nog het supercreatieve en gewaagde idee van Ierland? Halve finale twee stelt voor: Griekenland en hun gigantische green screen. Het ging tijdens de repetities al menig maal fout want als zangeres Stefania of haar dansers een tikje fout staan, is het effect om zeep. Een beetje jammer want deze rare toeren leiden ons af van de zang, die bij de betere van de avond mag gerekend worden.
3. Amen, part two
Slovenië heeft intussen de koffers al gepakt. Hun Amen kon de kijkers niet bekoren. Ook Oostenrijk trekt de religieuze kaart met opnieuw een ballade die Amen heet. Qua looks vermoeden we dat Vincent Bueno stiekem de jas heeft geleend die eigenlijk bij Geikes outfit hoorde.
4. De ontbrekende lettergrepen van Polen
Drie minuten. Soms zijn ze zo voorbij, soms voelen ze aan als het dubbele. De Poolse zanger Rafal lijkt tijd te willen winnen door de laatste lettergreep van zo goed als elk woord in te slikken. Bovendien kan Rafal tijdens zijn act maar niet beslissen of hij z’n zonnebril nu op of af wil zetten.
5. Het internationaal koortje van IJsland
Bij wijze van uitzondering mochten de deelnemende landen dit jaar vooraf opgenomen backing vocals gebruiken, kwestie van minder mensen te moeten meebrengen. De IJslandse groep Daði og Gagnamagnið schakelde prompt de fans in. Wie wou, mocht z’n eigen sample opsturen. Daði mixte het geheel tot een mooi achtergrondkoortje. Omdat gisteren één van de bandleden positief testte, worden er vanavond trouwens beelden gebruikt van één van de repetities. Let vooral ook op hun creatieve green room oplossing.
6. Een Portugees-Nederlands verhaal
The Black Mamba heeft de eer om de allereerste Portugese inzending te zijn die niét in de moedertaal wordt gezongen. Love is on my side is geïnspireerd op het verhaal van een Amsterdamse vrouw die de band ontmoette tijdens een tournee in 2019. Het is trouwens één van de zeer weinige nummers waarvan de visuals op het grote scherm een verhaal tonen.
7. Een Bulgaarse bergwandeling
Victoria verdedigt de Bulgaarse vlag met het kwetsbare Growing up is getting old. Ze doet dat terwijl ze op een soort rotsblok zit, en heeft dan ook heel toepasselijk een paar stevige bergschoenen aangetrokken. De foto die naast haar ligt, is eentje van haarzelf en haar vader, die recent de diagnose ALS kreeg.
8. Dresscode: Covid-chique
De Letse Samanta Tina heeft zo’n maffe projecties bij dat de achtergrondzangeressen je eerst bijna niet opvallen, maar wanneer je ze ziet … Wie zei dat een face shield niet stijlvol kan zijn? Alvast niet de stylist van deze bende. Ook dit accessoire is jammer genoeg niét verkrijgbaar in de officiële Eurovision-webshop.
9. The 80’s are back back back!
Denemarken sluit de tweede halve finale af en wat een act om tot op het allerlaatste te sparen! We vinken af: een dubbele portie roze en groene neon, een dansmove die volgens ons een ode is aan The Breakfast Club, veel te wijde glanzende broeken en een gouden ketting waarop Sergio zeker en vast jaloers is.