Sommige weken kan je ’t echt in de lucht voelen hangen: de liefde voor cinema. Soms hangt ze er nadat je een verbluffend goeie film hebt gezien, soms is het door de film die je gezien hebt en soms – en dat zijn de beste weken – gebeuren die twee tegelijkertijd. Zo’n week is het deze week.

Once Upon A Time… In Hollywood: Tarantino, maar dan helemaal anders

Een nieuwe Tarantino, het blijft een fenomeen. Ook in de bioscoop. Quentin Tarantino blijft ondanks alle kritiek die hij met elke nieuwe film te slikken krijgt, een fenomeen in de cinema. Die ene regisseur die erin slaagt om puur op basis van zijn naam mensen naar de bioscoop te lokken (of weg te jagen) en die ene regisseur die doorheen de jaren van zijn achternaam een stijlkenmerk heeft weten te maken. Wel, zijn nieuwe is weer “typisch Tarantino” en tegelijkertijd helemaal fris en anders.

Once Upon A Time… In Hollywood is de eerste film die Tarantino heeft gedraaid sinds zijn “westerntrilogie” Inglourious Basterds (2009), Django Unchained (2012) en The Hateful Eight (2015). Daarbij hadden we vooral bij die meest recente een gevoel van overbodigheid: de flow die Tarantino altijd in zijn andere films had weten te stoppen ontbrak in The Hateful Eight. De film sleepte zich voort en we hadden het gevoel dat die film makkelijk een uur korter had kunnen zijn zonder daarbij iets te verliezen.

Goed nieuws: dat gevoel hebben we bij Once Upon A Time… In Hollywood absoluut niet. Ook deze film klokt weer af op 2 uur en 41 minuten, maar hoewel er niet zo gek veel gebeurt, vliegt de tijd voorbij. Tarantino laat zich anno 2019 van een geheel andere kant zien: deze film is helemaal anders dan zijn vorige werk op het gebied van stijl, thematieken en tempo en tegelijkertijd zitten zijn signature elements er wel in.

Once Upon A Time speelt zich af in het Los Angeles van 1969 en draait rond de acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio in zijn eerste film sinds The Revenant van vier jaar geleden) en zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt). We leren de twee kennen voorbij hun hoogtepunt: Dalton was vroeger de ster in allerlei westerns en daarna in een populaire televisiereeks, maar moet nu genoegen nemen met reclamespots en bijrolletjes in pilootafleveringen van televisiereeksen. En Cliff, die komt al lang niet meer voltijds aan de kost als stuntman en is nu vooral chauffeur en klusjesman van Rick. Dat is het eigenlijk, al moeten we zeker ook nog de toevalligheid vermelden dat Rick naast de jonge actrice Sharon Tate (Margot Robbie) en de jonge regisseur Roman Polanski (Rafal Zawierucha) woont.

Binnen dat gegeven serveert Tarantino ons een film waar de liefde voor de film en de filmindustrie vanaf druipt. Of het nu gaat om Sharon Tate die naar The Wrecking Crew gaat kijken – een film waar ze zelf in zit – en opleeft telkens het publiek de reactie geeft waar ze op hoopte of de scène waarin Rick Dalton acteert naast de kleine Trudi (Julia Butters, waarvan we graag veel meer willen zien) en beseft dat hij het nog kan of de scène waarin Cliff backstage een gevecht aangaat met Bruce Lee (Mike Moh): het is allemaal om van te smullen en het is ongelooflijk dat elk van deze scènes ontsproten is aan hetzelfde stel hersenen.

Tegelijkertijd gaat de film thematisch ook dieper dan welke van Tarantino’s eerdere films. In Once Upon A Time staan het ‘oude’ Hollywood en het nieuwe Hollywood waartoe ook Roman Polanski met zijn Rosemary’s Baby behoorde, op een kruispunt. Vandaag behoort Tarantino zelf tot een oude garde, een grotendeels verdwenen tijdsgeest: zijn film is geen prequel of sequel en maakt geen deel uit van een franchise, maar is iets geheel nieuw. Echte auteurscinema. En dat wordt in de multiplexen van vandaag een echte zeldzaamheid. Het is dan ook niet voor niets dat grote acteerbonzen als DiCaprio en Pitt (allicht de twee grootste en meest interessante acteurs van hun generatie) aan deze film wilden meewerken.

En zo komt er ook een stevig sfeertje van melancholie over deze film hangen: het Hollywood waar Tarantino ons in neerzet bestaat niet langer. Ook stuntmannen als Cliff Booth moeten het vaker en vaker afleggen tegen computereffecten, die zijn veiliger en goedkoper. In Once Upon A Time komt daarnaast ook het belang van toeval piepen en de tijdelijkheid van succes. Of: hoe je succes nooit zelf in handen hebt, maar afhankelijk is van een ontelbaar aantal andere factoren. Rick Dalton loopt immers te piekeren dat hij een has been geweest is. De grootsheid die om hem hing is weg en mensen spreken hem alleen nog maar aan over zijn oudere films.

Als hier al iets van een metafoor in zit voor Tarantino’s eigen gemoedstoestand dan bewijst hij met Once Upon A Time iedereens ongelijk, want dit is één van zijn beste. Het is alleszins één van zijn meest frisse films en misschien wel het begin van iets helemaal nieuw voor deze regisseur.

Ook daarover gaat de film: over hoe eindes een nieuw begin zijn van iets anders. Zoals geweten speelt The Manson Family een rol in de film en die moorden waren in hun tijd ook één van de symbolische eindes van het hippietijdperk: de idealen van de hippies aan de ene zijde en het brute geweld anderzijds was gewoon niet langer verenigbaar.

Once Upon A Time is de negende film van Tarantino. Dit is ‘m. Zijn meesterwerk. De film waarvan we het gevoel hebben dat hij deze film al heel z’n leven wilde maken. Tarantino heeft altijd gezegd dat hij maar tien films zou maken, maar in interviews de voorbije weken sprak hij al over een drietal verschillende projecten, van een Kill Bill 3 tot een Star Trek-film. Wij hopen maar één ding: dat hij er niet meteen het bijltje bij neergooit, want hoewel we na The Hateful Eight vreesden dat we het beste van Tarantino gezien hadden, heeft hij met zijn nieuwste film ook ons ongelijk bewezen.

Score: 9/10

Only You: een prachtig debuut over twee doodgewone mensen

Onze tweede film van de week moet het met net iets minder aandacht doen, maar Only You is eveneens het bekijken waard. De film is een zeer verdienstelijk portret over twee doodgewone mensen, levensechte personages.

Only You is het langspeeldebuut van de Britse regisseuse Harry Wootliff die ook zelf het scenario schreef. De film draait rond Elena (Laia Costa) en Jake (Josh O’Connor). Elena is midden dertig en tevreden met haar leven als single. Op oudjaarsnacht loopt ze Jake tegen het lijf en beleeft ze wat in eerste instantie een one-night-stand blijkt te zijn.

Maar de twee hechten zich aan elkaar en wat eerst een oppervlakkige wip leek wordt een allesverslindende liefde. De twee gaan bij elkaar wonen en pas na enige tijd komt Jake erachter dat Elena negen jaar ouder is dan hij, respectievelijk 35 en 26.

Het is Jake die als eerste uitspreekt dat hij van kinderen droomt en van dan af wordt het moeilijk. Want zwanger worden lukt niet meteen. Na enige worsteling begint het koppel ivf te overwegen.

Only You toont op een realistische en breekbare manier hoe moeilijk het soms kan zijn om zwanger te worden en hoe belastend dat proces ook mentaal kan zijn als de motor ergens sputtert. Elena voelt zich mislukt als vrouw, in datgene dat volgens haar voor een vrouw het meest natuurlijke is om te doen. Maar Wootliff zorgt er ook voor dat je ook het leed van Jake niet vergeet: op een bepaald moment bijt die Elena het zinnetje “It’s hard for me too, you know” toe, wat ons meteen weer wakker schudt.

Om haar twee acteurs in een zo realistisch mogelijke geestesgesteldheid te brengen besloot Wootliff, zoals je in ons interview met haar kan lezen, om de film chronologisch te filmen. De eerste weken waren dus vooral prettig, de volgende paar weken niet zozeer. Dat ervaren we als kijker ook: de eerste veertig minuten genieten we van die twee mooie mensen die verliefd worden op elkaar. In het tweede gedeelte wordt de film zwaar en dramatisch, maar nergens melodramatisch. Nergens gaat Wootliff over the top.

In deze film geen special effects, geen grote actiescènes of wat dan ook: gewoon twee mensen die een worsteling moeten doormaken die hun relatie op de helling zet. Eerlijk: het was een opluchting. De volgende film van Harry Wootliff heeft Ruth Wilson (bekend van Luther en The Affair) in de hoofdrol en zal iets te maken hebben met het leven als single. We kijken er nu al naar uit.

Score: 8/10