Warner Bros., Sony en Universal Music Group, de grootste drie platenlabels op de planeet, slepen de Amerikaanse telecomoperator Charter Communications voor de rechter. De reden: er zijn muziekpiraten actief op de provider die onder andere via torrents illegale downloadlinks verspreiden. Het 10-jarige vredesakkoord tussen de entertainmentindustrie en ‘het internet’ lijkt een stille dood te sterven. Met deze move van de major labels worden grijsgedraaide discussies binnen de muziekindustrie, en bij uitbreiding de gehele entertainmentindustrie, over illegaal downloaden opnieuw op gang getrokken.

Warner Bros., Sony en Universal Music Group trekken samen met een aantal dochterondernemingen ten strijde tegen de Amerikaanse telecomprovider Charter Communications. Dat lezen we in officiële, juridische documenten uit de VS. De platengiganten beweren dat Charter bewust meegewerkt heeft aan de massale schendingen van het copyright, gepleegd door hun abonnees, waardoor de labels naar eigen zeggen “substantiële inkomsten” verloren zijn.

In hun klacht wijzen de platenboeren er specifiek op dat abonnees muziek, waarop de labels de rechten bezitten, up- en downloaden via platformen zoals BitTorrent. Charter zou geweigerd hebben om overtreders sancties op te leggen of om hun internetverbinding af te sluiten.

(Let op! Sommige KickassTorrents-websites zijn vuile scams.)

Tweede rechtszaak

Bovendien heeft The Big Three van de offline muziekindustrie ook nog Bright House Networks, een dochtermaatschappij van Charter, voor de rechter gesleept. “Charter wou geen inkomsten van abonnees verliezen door de accounts te schrappen van copyright schendende gebruikers”, lezen we in de officiële klacht. “Charter wou ook niet riskeren dat hun diensten een minder aantrekkelijk imago zouden krijgen voor huidige en mogelijke toekomstige gebruikers.”

(Dit zijn onze 45 beste albums van 2018.)

Charter in tegenaanval

In de juridische documenten wordt er gesproken over “tienduizenden” Charter-abonnees die copyright schendingen gepleegd hebben. Warner Bros., Sony en Universal Music Group vragen aan de rechtbank dat Charter niet enkel de geldsom terugbetaalt, dat ze misliepen door de illegale downloads, maar ook de winst terugvordert die Charter heeft kunnen generen door de hardleerse accounts niet te schrappen.

Charter heeft aan de Amerikaanse technologiewebsite The Verge laten weten dat het “zich zal verdedigen tegen deze ongegronde beschuldigingen”.

(Lees hier meer over Netflix en ‘Smart Downloads’.)

Charter als enabler

Zeker voor die tweede klacht valt iets te zeggen. Zo pocht Charter in zijn reclame en advertenties steeds met hoge downloadsnelheden. “Je kan zowat alles ogenblikkelijk downloaden”, klonk het. “Onze internetdiensten hebben de snelheid die je nodig hebt voor alles wat je online wil doen.”

Toegegeven: iedereen heeft graag snel internet zonder dat je minuten moet wachten om bijvoorbeeld foto’s van het nieuwe huisdier van je lief te bekijken. Maar door specifiek de nadruk op downloaden te leggen in hun advertentiebeleid, maakt Charter zich hoogst verdacht. Volgens sommige Amerikaanse opiniemakers, onder wie journalisten van de Amerikaanse technologiewebsite Ars Technica, promoot Charter indirect online piraterij.

(Zo kan je Apple Music tot vier maanden gratis gebruiken.)

Limewire uitgeschakeld, piraten underground

Tegenwoordig streamen veel mensen legaal muziek en films via platformen zoals Netflix, Spotify, Apple Music en YouTube. Maar begin jaren 2000 was dat andere koek. Toen waren platformen zoals Kazaa, Limewire en Napster, waarop je illegaal volledige films en albums kon downloaden, razend populair (al duurde dat vaak uren of dagen aangezien internet voor persoonlijk gebruik in veel gevallen toen nog enorm traag was naar hedendaagse standaarden).

(Dit zijn onze 50 beste series op Netflix.)

Met dat laatste fenomeen hebben de platenlabels kunnen afrekenen met de rechtbank als strijdtoneel. Zelfs Metallica-drummer Lars Ulrich gooide zijn gewicht in de strijd met een persoonlijke veldslag tegen Napster, het downloadplatform van de jonkies Shawn Fanning en Sean Parker. Die laatste heeft Mark Zuckerberg geholpen bij het oprichten van Facebook. Deze evolutie dwong ‘piraten’ echter tot meer clandestiene, moeilijk te detecteren methoden zoals torrents op The Pirate Bay, BitTorrent en μTorrent. Illegaal downloaden was dus nooit echt verdwenen, maar het werd wel een stuk complexer voor de doorsnee computergebruiker.

(Spotify trok onlangs het limiet op van 3.333 naar 10.000 nummers.)

Van pacificatie naar nieuwe oorlog?

Het was begin jaren 2000 lang een strategie van de muziekindustrie, en bij uitbreiding van de gehele entertainmentindustrie, om internetproviders een juridisch proces aan te doen en zo (vermeende) verloren inkomsten terug te genereren. Vooral in de VS gingen platenlabels op die manier ongeveer een decennium lang providers te lijf. De strategie bleek echter weinig lucratief aangezien de labels aanzienlijke bedragen aan gerechtskosten moesten ophoesten en ook niet altijd gelijk kregen van de rechter.

Daarom kwam de Recording Industry Association of America, de overkoepelende belangenorganisatie van de muziekindustrie in de VS, in 2008 met grote internetproviders overeen om hardleerse, illegaal downloadende abonnees na enkele waarschuwingen de internettoegang te ontzeggen. Dat meldden destijds onder andere de Amerikaanse krant The Wall Street Journal en het Amerikaanse tijdschrift Wired.

“Education over lawsuits“, was de slagzin. Maar enkele jaren geleden kwam er een einde aan dat kumbaya-akkoord. De Motion Picture Association of America, de overkoepelende belangenorganisatie van de filmindustrie in de VS, oordeelde dat de overeenkomst “een hardnekkige groep van massale, herhaaldelijke overtreders” niet afgeschrikt heeft.

In 2015 won BMG, een onderdeel van Sony Music Entertainment, nog een rechtszaak van 25 miljoen dollar (zo’n 22 miljoen euro) van de Amerikaanse kabeltelevisiemaatschappij Cox. Die laatste had zijn laars gelapt aan waarschuwingen over copyrightinbreuken. Cox ging echter in beroep en de magistraten oordeelden dat de kabeltelevisiemaatschappij het bedrag niet moest betalen. Dat zorgde dan weer voor furore bij de toplui van de muziekindustrie en de Recording Industry Association of America begon een offensief tegen Cox met een eigen rechtszaak, vergelijkbaar met die die de major labels nu aanspannen tegen Charter.

Ook Grande Communications, een provider uit de Amerikaanse staat Texas, hangt nu een rechtszaak boven het hoofd wegens copyrightschendingen. Dat meldt de Amerikaanse website Torrent Freak op basis van juridische documenten. Justitie oordeelde dat Grande geen toereikend beleid heeft op het vlak van overtredingen van het copyright.

(Zo kan je alles bekijken en downloaden wat Apple over je weet.)

Platenindustrie, ten dode opgeschreven?

Al lang voor de introductie van het internet in onze huiskamers was het niet zo gezond gesteld met de platenindustrie. Al sinds 1980 gaat de verkoop van fysieke muziek (toen vinylplaten en cassettes) achteruit, mede door de intrede van de cassettespeler waardoor het mogelijk werd om radio-uitzendingen op te nemen en de inhoud van cassettes van vrienden heel eenvoudig op andere cassettes over te zetten. Begin jaren 90 had je nog zes major platenlabels: Polygram, Sony, Warner, EMI, BMG en MCA/Universal.

Een strategie die alle majors vanaf de jaren 80 toepassen, is het overnemen van succesvolle onafhankelijke labels (indies of independents) die bijna altijd eerst zijn in het detecteren van nieuwe, muzikale trends. De indies worden vaak als sublabel geïntegreerd binnen de major.

(Apple stelde onlangs zijn eigen streamingdienst Apple TV+ voor.)

Nog een strategie wordt het samenwerken met de videogame-industrie, die voorheen als een concurrent beschouwd werd. De playlists van games als Tony Hawk’s Underground 2, Grand Theft Auto: Vice City en SSX zijn ondertussen legendarisch bij heel wat millennials.

Toch kon niet elke major het hoofd boven water houden. PolyGram fuseerde met Universal en de naam van het eerste label verdween. EMI Music werd als een prooi verdeeld tussen Warner, Sony en Universal. En BMG werd dan weer overgenomen door Sony.

Tegenwoordig werken de majors samen met streamingplatformen waarop gebruikers de muziek kunnen beluisteren, maar niet bezitten. Streamingdiensten halen hun inkomsten uit advertenties en abonnementen.

Zo goed als vast staat dat de klassieke offline platenindustrie, als die wil overleven, proactief zal moeten inspelen op de nieuwste technologische ontwikkelingen binnen de entertainmentindustrie.

(Dit zijn onze 10 beste games van 2018.)

Grijsgedraaide discussie in streamingtijdperk

Warner Bros., Sony en Universal Music Group halen met deze nieuwe, juridische stappen (wellicht ongewild) aloude discussies van onder het stof uit. Is downloaden zonder de artiest, scenarist uitvoerder of componist te betalen wel moreel aanvaardbaar? Moet de muziekindustrie het misschien over een andere boeg gooien en zijn inkomsten uitsluitend halen uit streaming, de verkoop van merch en de ticketverkoop van concerten en festivals? En een nieuwe anno 2019: is iemand die nog steeds hardnekkig illegaal downloadt niet van kwade wil nu je uiteenlopende streamingmogelijkheden hebt waarbij je voor een appel en een ei de toegang hebt tot zeer uitgebreide catalogi?

(Dit zijn de 25 beste Europese festivals van 2019.)