De mannen van de staalharde, Belgische metalband Lemuria hebben hun nieuwe plaat ‘The Hysterical Hunt’ uitgebracht. We horen melodische songs met gewaagde instrumentale en symfonische passages. Wij spraken met Lemuria vlak voor de release van ‘The Hysterical Hunt’.

(Lemuria stelt ‘The Hysterical Hunt’ op 15 februari door op een heuse releaseshow. ‘The Hysterical Hunt’ is hier beschikbaar.)

Het Beest van Gévaudan

Zit er een thema achter de plaat?

Lemuria: Net als onze vorige albums is het een conceptalbum geworden. ‘The Hysterical Hunt’ gaat over de legende van het Beest van Gévaudan, en is gebaseerd op waargebeurde feiten.

Het begon in de zomer van het jaar 1764. Er zijn toen op een tweetal jaar tijd meer dan honderd vrouwen en kinderen aangevallen en gedood door een niet geïdentificeerd dier.

De mensen leidden toen overwegend een boerenleven. En terwijl de mannen vooral op het veld moesten werken zorgden de vrouwen en kinderen voor de kudde schapen of koeien. Getuigen van de aanvallen beschreven een monster dat ze nog nooit hadden gezien, en het feit dat de mensen toen heel bekend waren met de dieren die er leefden, spreekt natuurlijk enorm tot de verbeelding. Het monster was groter dan een wolf, had enorme klauwen en een bijna bovennatuurlijke geslepenheid. Er wordt nu vermoed dat het om een roedel wolven ging, of om een ontsnapt Afrikaans roofdier, maar door de bijgelovigheid toen ging het al snel over hekserij, het werk van de duivel, weerwolven enzovoort. Het verhaal is zo een eigen leven gaan leiden en daarmee is de legende van het monster ontstaan.

A Plague Upon The Land

Jullie hebben ook al een clip uit voor de track A Plague Upon The Land. Erg naargeestige taferelen. Wat zien we daar?

Lemuria: In een ideale wereld hadden we graag beelden van het beest gebruikt, maar je moet natuurlijk roeien met de riemen die je hebt. Als je zo’n monster digitaal wil namaken, dat is niet te betalen. Het verhaal is gebaseerd op een zestal personages van wie ieder zijn visie geeft op de gebeurtenissen. Een van hen is een priester, en omdat we al een kerk hadden gevonden als locatie was de beslissing snel gemaakt om dat karakter te gebruiken om de clip visueel aan te sterken. Peter Loockx heeft dat uitstekend gedaan trouwens. Manon Talboom speelt het herderinnetje in de clip. Zij geeft gestalte aan al de kinderen die gestorven zijn in de klauwen van het beest. Een groot voordeel was dat zowel Manon als Peter ervaring hebben in de LARP-wereld (Live Action Role Playing), waardoor ze al gewend zijn aan kostuums en acteren.

Videoclip in verlaten kerk

Is dat intens, videoclips opnemen?

Lemuria: Het was heel tof en een fantastische ervaring maar zorgde natuurlijk ook voor de nodige dosis stress. Als je een groot budget en tijd hebt, is er waarschijnlijk meer ruimte voor aanpassingen, en zal alles veel relaxter verlopen met catering en alles wat je maar wil.

Nu was er catering omdat wij er zelf voor hadden gezorgd haha. Maar in ons geval moest alles klaar zijn op één dag. Het was een enorme puzzel om de juiste mensen te vinden en die moesten natuurlijk ook allemaal beschikbaar zijn.

We wilden liefst ook een echte kerk als locatie. Ik moet je niet vertellen dat de meeste kerken niet staan de wachten op clip-opnames van een metal band. Dat is verschrikkelijk gewoon. We hadden ons voorgesteld als ‘Antwerps muziekgroepje’. En zelfs zo lukte het meestal niet. Uiteindelijk hebben we toch een fantastische locatie gevonden. En net op tijd. De kerk waarin de opnames doorgingen wordt volgend jaar afgebroken omdat ze al jaren niet meer gebruikt wordt. Heel spijtig.

Samenwerking met Herbert Flack

Herbert Flack is op de plaat te horen als stemacteur. Hij is niet in de clip te zien?

Lemuria: Nee hij is niet in de clip te zien. Het was logistiek sowieso al heel moeilijk om iedereen die dag bij elkaar te krijgen, en Herbert heeft natuurlijk een erg drukke agenda.

Maar werken met zo’n volbloed acteur was een enorme eer. Hij heeft een enorm diepe, prachtige stem. Op ons vorige album sprak onze toenmalige zanger zelf de vertellingen in, maar je merkt toch dat iemand die elke dag met acteren en vertellen bezig is voor meer diepgang zorgt. Herbert is een professional pur sang en nam het ook erg serieus. Hij stond in de studio echt te acteren en dat hoor je. Hij leefde zich echt in het verhaal in.

Songs schrijven in de Ardennen

Hoe ging het proces van de plaat opnemen bij jullie in z’n werk?

Lemuria: In de winter van 2017-2018 zijn we de studio in getrokken. Het jaar daarvoor hebben we met de toenmalige bandleden een chalet in de Ardennen afgehuurd, ver van alles, en namen enkel onze instrumenten, computers en een serieuze stapel bakken bier mee. We hebben daar een week gegeten, geslapen en vooral heel veel gejamd en muziek geschreven.

Zodoende hebben we toch de structuur van een drietal nummers geschreven die ook de plaat hebben gehaald in ongeveer dezelfde vorm. Dat was echt intens, maar omdat je constant zonder afleiding bezig bent hebben we dingen kunnen doen die anders niet mogelijk geweest waren. Voor de volgende plaat moeten we dat zeker opnieuw doen.

Je zit daar in een hut in het bos met een houtvuur in het midden van de living. Elke avond steak met Jupiler en voor de rest je gitaren en computers. Er was ook niets anders te doen. Als we met iets vastzaten, kwamen we daar later op terug. Er werd gaandeweg aan de tracks door de verschillende muzikanten dingen toegevoegd die de muziek beter maakten, en dat gaf ons dan weer de inspiratie om verder te blijven schrijven. Het resultaat is op die manier veel sneller, spontaner en beter dan wanneer je online werkt en files naar elkaar doorstuurt. Nu zat je constant samen, in de juiste sfeer, en konden we elkaar direct feedback geven.

Toen alle nummers klaar waren hebben we ook zelf pre-producties gemaakt, met alle details zoals we ze ook finaal op de plaat wilden hebben. Dit is natuurlijk een serieuze ruggensteun als je dan uiteindelijk in de studio moet opnemen.

Studio Project Zero

En dat is gebeurd bij de mannen van Carnation?

Lemuria: Ja inderdaad. De gitarist en bassist hebben een studio genaamd Project Zero Studio. Een zware aanrader. Ik zou zeggen “allen daarheen”. Vooral qua aanpak was dit echt een aangename ervaring. Geen bullshit. Als je iets uitlegt weten ze het resultaat te bekomen waar je om vraagt.

Ze staan open voor alles en alhoewel ze nog niet echt ervaring hadden met een project dat soms tegen de honderd keyboardtracks heeft, hebben ze dat echt voortreffelijk gedaan. Daarnaast zijn het ook heel enthousiaste en sympathieke mannen om mee samen te werken. En dat helpt wel. Als je in de studio gaat kan een goede sfeer en werkomgeving wonderen doen.

Orkestpartijen

We horen naast zware gitaren ook orkestpartijen. Hoe zijn die tot stand gekomen?

Lemuria: Enkel de lead vocals van Alexandra werden live opgenomen. De ondersteuning is met samples gedaan vooral om een vollere en meer epische sfeer te krijgen. We hebben met het idee gespeeld om dat live te doen, maar da’s gewoon onbetaalbaar. Het zou ook heel veel werk zijn en daarnaast heb je een grote ruimte nodig. Verder is partituren schrijven voor een orkest niet hetzelfde als gewoon een Guitar Pro-file doorsturen. Bovendien moet het volledig foutloos opgenomen worden. Als je met 60 man in de studio zit, zal er vaak wel iemand een fout maken. Het laat ook weinig ruimte voor lastminute edits, wat nu wel gebeurd is in de studio. Zo van “we gaan dit en dat anders doen”.

Het was allemaal aangepast met een simpele muisknop. Met de opname van een volledig orkest zou dat niet mogelijk zijn.

Geen folk-elementen meer

Is ‘The Hysterical Hunt’ heel anders dan wat jullie ervoor uitbrachten?

Lemuria: Wat betreft de drumopnames ging de samenwerking met Project Zero vlotter dan ooit. Op twee dagen tijd was alles opgenomen. Maar als je ‘The Hysterical Hunt’ vergelijkt met onze vorige platen denk ik dat vooral de sound veel strakker en meer organisch is. En ook duisterder en meer crispy. Voor mij klinkt het professioneler.

Het verschil tussen onze vorige twee platen, ‘Tales, Ale and Fire’ en ‘Chanson de la Croisade’, was natuurlijk al enorm. Toen we de mix van ‘The Hysterical Hunt’ hoorden, vonden we dat het internationaler klonk. En daarnaast zijn de folk metal-elementen ook zo goed als verdwenen.

Is dat een bewuste keuze?

Lemuria: Ja. Er zijn een aantal Keltische elementen in gebleven, omdat dat het verhaal wat ondersteunt. Maar de echte hoempa à la Finntroll is er al lang uit.

Nieuwe zanger

Jullie hebben ook een nieuwe zanger, Daan. Hoe heeft dat de zaken veranderd?

Lemuria: We kennen hem via de mannen van Carnation. Bloodrocuted (zijn vorige band, red.) en Carnation speelden vroeger veel samen. Daan werd ons aangeraden en toen hebben we met hem afgesproken in de studio. We hadden elkaar nog nooit ontmoet dus dat was wel een beetje awkward :D.

Maar na een aangename kennismaking was het enthousiasme van beide kanten heel groot. Na een beetje voorbereiding heeft hij de plaat dan op nog geen week tijd ingezongen.

Daan heeft een dijk van een stem en dat is enorm belangrijk. Je kan dan nog de meest waanzinnige gitarist zijn, toch kijken de mensen vooral naar de zanger. Uiteindelijk blijft hij toch het uithangbord van de band en Daan is op dat gebied een uitstekende frontman.

Invloeden

Wie zijn jullie invloeden? Zijn jullie bij bepaalde bands gaan spieken voor dit album?

Lemuria: Ik denk niet dat we ons op één specifieke groep gebaseerd hebben. Wij schrijven gewoon wat in ons opkomt. Na de release van de clip van A Plague Upon The Land werden we vergeleken met de oude Dimmu Borgir. Ik denk dat die vergelijking ergens wel opgaat, maar het komt ook door de track zelf. Dimmu Borgir is sowieso een invloed

geweest. We hebben er vroeger veel naar geluisterd en dat zal er ergens nog wel inzitten. Zo gaat dat bij de muziek waarmee je opgroeit. Ik hoor in onze nieuwe muziek ook een beetje Cradle of Filth. Dat was ook een grote invloed vroeger. Maar we zijn niet bij die bands gaan spieken als je dat bedoelt.

Als je carte blanche had en voor eender welke band de support zou mogen doen. Voor wie zou je dan kiezen?

Lemuria: Behemoth, Rotting Christ, Dimmu Borgir, Mayhem, Slayer, Blind Guarian, Cradle Of Filth. We zouden perfect zijn als voorprogramma voor Cradle Of Filth.

Graspop

Jullie hebben ook al met heel wat bands samen op het podium gestaan en festivals. Wat was jullie coolste live moment tot nu toe?

Lemuria: Sowieso Graspop. Dat was in 2012. Toen begon het festival al op donderdag, maar enkel voor mensen met een combiticket en die konden dan al op de camping terecht. Dat betekende wel dat er al duizenden mensen waren die eigenlijk enkel konden kiezen tussen ’s avonds in hun tent liggen of naar ons komen kijken. Er was op die avond niets te doen en het begon te regenen. Dus iedereen ging schuilen onder de tent. We hadden een volle tent en iedereen was blij met ons. Dat was supercool.

Belgische metalscene

Lemuria bestaat sinds 2001. Is metal in België veranderd sinds die tijd?

Lemuria: Veel jeugdhuizen in die tijd. Het duurde toen nog steeds superlang om een album te downloaden. Mensen kwamen meer buiten en er waren een stuk meer optredens in jeugdhuizen. Je had toen nog meer cafézaaltjes met een podium, waar opgetreden werd. Er waren toen nog geen geluidsnormen, je mocht nog binnen roken, er was meer sfeer. Vandaag in Antwerpen optreden op café? Dat is echt zeldzaam geworden. Je moet al een jazzband zijn die niet boven 100 decibel komt. Een metaldrum is al 110 decibel zonder gitaren erbij.

De Rocking Bull en Music City zijn misschien de laatste. Een aantal cafés moesten ook sluiten omdat de politie elke avond aan de deur stond. Niet wegens geweld, maar wegens geluidsoverlast. Mensen gaan in het centrum van een stad wonen en ze verschieten dan dat daar ’s avonds geluid is. Tegenwoordig is het zo dat je ofwel ergens in een klein café speelt, ofwel ga je naar grote zalen zoals Biebob of Trix. Alles ertussen, die clubscene is verdwenen. In Tsjechië is dat bijvoorbeeld helemaal anders. Toen we daar daar op tour waren, speelden we altijd in zalen groter dan de Biebob.

Massacre Records

Jullie tekenen bij Massacre Records. Betekent dat dat er voor jullie nu meer deuren opengaan op het vlak van platenverkoop, optredens en festivals?

Lemuria: Qua verkoop van de plaat zeker. Zij hebben een wereldwijd distributienetwerk, ook via een heleboel andere labels zoals Napalm Records en Season Of Mist. ‘The Hysterical Hunt’ zal tot in Japan en de VS verkocht worden. Dat is sowieso goed. Wat betreft optredens is er geen samenwerking. Zij doen geen boekingen. Daarvoor hebben we getekend bij Shadow Collective. Zij gaan de boekingen, het management en de PR voor ons verzorgen.

Toekomstplannen

Verder nog toekomstplannen?

Lemuria: Op 15 februari gaat onze releaseshow door met Furia, Vanaheim en Innervate. Daar zijn we ons nu volop op aan het focussen.