Na WandaVision was The Falcon and The Winter Soldier het tweede schot in de roos voor Marvel op Disney+. De première van die tweede reeks deed het nog beter dan die van zijn voorganger en het vervolg van de zesdelige reeks moest daar niet voor onderdoen. Regisseur van de zes afleveringen was de sympathieke Canadese Kari Skogland. Voor de mensen die de reeks nog niet gezien hebben waarschuwen we voor spoilers.
Skogland verdiende eerder al haar strepen in het televisielandschap en regisseerde al afleveringen van onder andere Boardwalk Empire, Power, The Handmaid’s Tale en The Loudest Voice en sinds haar samenwerking met Marvel is ook helemaal verknocht aan de verhalen van de Marvel Studios.
Kari Skogland: Ik wil graag nog met Marvel werken, maakt niet uit wat ze me geven. (lacht) Ze hebben zo’n grote fanbase omdat ze zulke gelaagde verhalen vertellen: aan de oppervlakte lijkt het over dat ene te gaan, maar daaronder zitten nog heel wat andere thematieken verborgen. Aan deze serie merk je ook weer dat Marvel nooit angst heeft om moeilijke onderwerpen aan te raken. The Falcon and The Winter Soldier heeft een erg politieke laag ook en dat heeft altijd deel uitgemaakt van Marvel. We mogen ook niet vergeten dat Captain America ooit ook gevochten heeft tegen de Nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Als mens en als regisseur voelde ik me helemaal in mijn element, want ik hou van politieke verhalen waarin de personages dan ook nog eens aan introspectie doen. Dat ik een deeltje heb mogen uitmaken van het grootste verhaal dat ooit verteld is in de populaire cultuur, doet me voelen als de meest gelukkige persoon op aarde. Het knappe aan Marvel is dat ze nooit uitverteld zullen raken. Hoeveel je ook denkt te weten over het Marvel Cinematic Universe: er is altijd meer.
Twee eenzame mannen
Er worden heel wat thema’s aangeraakt in The Falcon and The Winter Soldier, er worden oude bekenden opnieuw opgevoerd en nieuwe personages geïntroduceerd. Ook al had je daar zes uur de tijd voor: was het voldoende?
Skogland: Zes uur de tijd krijgen om een verhaal te vertellen voelt aan als de ideale lengte voor mij. Het maakt dat de reeks behapbaar blijft en nog als een film kan aanvoelen. Tegelijkertijd heb je meer ruimte dan in een traditionele speelfilm om je verhaal te vertellen. Uiteraard hadden we verder kunnen gaan bij ieder personage en in ieder achtergrondverhaal, maar de beperkte duur dwingt je ook om je verhaal te vertellen op een kernachtige manier waardoor het tempo hoog blijft. Ik vond dat we genoeg tijd hebben gekregen om de personages en de thema’s die we wilden aanraken voldoende uit te werken, zonder ze langdradig te maken.
Sam en Bucky zijn twee personages waar we tot nu toe niet veel van wisten.
Skogland: Nee, dat klopt. Ik hoop dat we die achtergrond nu iets meer gegeven hebben. Tegen het einde van deze reeks heeft Sam een thuis gevonden en Bucky een vriend. Vergeet niet: ze waren niet echt vrienden aan het begin van de reeks. Ze kenden elkaar, maar alleen maar omdat ze Steve Rogers als gemeenschappelijke vriend hadden. Ik vind het ook een mooi verhaal over twee eenzame mannen die zich afvragen hoe hun toekomst eruit ziet en hoe ze in de wereld passen, en hoe ze daar een antwoord op vinden door met elkaar te verbinden.
Een nieuwe held
In het eerste gedeelte van de show had ik een beetje medelijden met John Walker, de ‘nieuwe’ Captain America. Eigenlijk is hij gewoon een kerel die het goeie wil doen voor de mensen en voor zijn land. Alleen is hij niet de juiste persoon om het te doen.
Skogland: Het heeft inderdaad een tijdje geduurd voor we de goede toon te pakken hadden voor John Walker, een personage dat we niet te eenzijdig wilden neerzetten en dat we absoluut ook niet belachelijk wilden maken. Er mocht geen twijfel bestaan dat deze man fundamenteel het goeie wilde doen, alleen heeft hij net iets te veel gebreken om een echt goeie held te zijn. Zijn ego is te groot, om maar één ding te noemen. Dat hij uiteindelijk het serum neemt heeft ook daarmee te maken: hij voelt zichzelf kleiner worden en wil daar iets aan doen. Sam neemt uiteindelijk het schild op, niet vanuit zijn ego, maar omdat hij het gevoel heeft dat hij niet anders kan. Sam wil ook het goeie doen, maar tegelijkertijd wil hij de situaties waarin hij terecht komt ontmantelen en de rust herstellen. John Walker heeft een legerachtergrond en heeft altijd geleerd dat de vijand neerhalen het goeie is om te doen, maar dat is het paradigma van de oude held. Een achterhaald beeld van wat een held moet zijn en doen.
Het is intussen al duidelijk dat er een Captain America 4 komt, een film. Had je stress toen je hoorde dat jij degene zou zijn die de nieuwe Captain America zou gaan introduceren?
Skogland: Gelukkig wist ik dat wel op voorhand. (lacht) Maar ja, het is een heel groot verhaal. Series en films worden zoals je allicht wel weet vaak niet chronologisch gefilmd. We waren dus nog maar net begonnen met filmen toen we de scène gingen opnemen waarin Sam de bewuste koffer opendoet met z’n nieuwe pak en schild erin. Anthony Mackie heeft dat gevoel bij dat moment helemaal uit zichzelf moeten halen, want de koffer was leeg. (lacht) Maar voor mij was dat wel één van de momenten waarop ik mezelf even moest knijpen en besefte: “Dit is echt. We zijn dit echt aan het doen.” Toen we dan ook in een latere scène het pak bij hem aanzagen werd het erg tastbaar hoe belangrijk dit moment was, niet alleen voor het MCU maar voor de wereld.
Het is één van de thema’s in de reeks: het is allesbehalve evident voor een Afro-Amerikaanse man om Captain America te worden en dat schild – dat een heel erg wit icoon is – op te nemen en te gaan vechten voor een land dat niet altijd even correct is omgegaan met mensen met een andere huidskleur en hun voorouders. En dan druk ik het heel zachtjes uit. Het schild wordt gedragen door een held. Dat we vandaag op een moment zijn aangekomen waarop die held ook niet-blank kan zijn, is een groots moment in de geschiedenis. In de serie wilden we dan ook de kijker doen nadenken over wie vandaag een held kan en moet zijn, wat een held vandaag moet uitdragen. De wereld is geëvolueerd en met ‘m ook het narratief rondde held.
Je eigen hemd strijken
Tegelijkertijd wordt de serie geopend met een shot van enkele seconden waarin je Sam zijn eigen hemd ziet strijken. Dat zegt voor mij veel over wie Sam is: een doodgewone kerel die toevallig wat superhelden in zijn vriendenkring heeft.
Skogland: (lacht) Ja! En ook dat klopt. Dat beeld zat al in de openingsscène, maar het werd pas het openingsshot toen onze monteur Jeff Ford dat idee opperde. Ik wil graag even zijn naam noemen omdat het dus niet mijn verdienste is dat we zo begonnen zijn, maar het klopt. Eerst Sam die z’n hemd staat te strijken in zijn living, daarna een knallende actiescène. Het was ook van in het begin de bedoeling om in The Falcon and The Winter Soldier ook de omgeving van onze protagonisten te verkennen en te laten zien dat ze door de band een normaal leven leiden. Het is de seuquel op Endgame, een gigantisch spektakel met buitenaardse wezens in meer dan één wereld. Deze serie moest absoluut het omgekeerde daarvan worden.
Er zitten enkele knappe scènes in de reeks tussen Sam Wilson en Isaiah Bradley, gespeeld door Carl Lumbly. Zal hij verder nog een rol spelen in het MCU?
Skogland: Zelfs al zou ik dat weten, ik zou het je niet mogen vertellen. In dit verhaal was hij belangrijk in de karakterontwikkeling. Hij zet Sam aan het denken. Voor ons was het een heel organische manier om de fans van het MCU aan zijn bestaan te herinneren.