Ook dit jaar is er weer meer dan we zouden willen op onze kijklijst blijven staan. Het is een realiteit waaraan niet meer te ontsnappen valt: in dit streamingtijdperk is het aanbod versnipperd tussen de verschillende diensten en zijn er zo veel titels te bekijken dat het onmogelijk is om alles te bekijken. Doorheen het jaar hebben we ons best gedaan om de echte aanraders uit het aanbod te filteren en dat gaan we blijven doen in 2022. Deze 30 series zijn dit jaar het meest bij ons blijven hangen. Tussen haakjes vermelden we meteen waar de series in kwestie te bekijken zijn.

1. The Underground Railroad (Amazon Prime Video)

Onze favoriete serie van het jaar is er eentje die nog steeds te weinig bekeken is. Wanneer Colson Whitehead en Barry Jenkins de handen in elkaar slaan, kan het resultaat niet anders dan interessant worden. The Underground Railroad won na zijn verschijning in 2016 de Pullitzer Prize voor fictie én de National Book Award. Whitehead vertelt hier het verhaal van een – fictief – ondergronds netwerk aan spoorlijnen en treinen die dienen als ontsnappingsmiddel voor slaven op de vlucht. Het was Barry Jenkins (regisseur van Moonlight en If Beale Street Could Talk) die zich engageerde om de roman te verfilmen. Hij regisseerde alle afleveringen, schreef mee en was ook co-producer van dienst.

In The Underground Railroad weet Jenkins de perfecte balans te vinden tussen schoonheid en wreedheid waardoor de reeks een zware, maar geen té zware zit wordt. Er wordt meedogenloos omgegaan met één van de lelijkste pagina’s uit de geschiedenis en dat uit zich enerzijds in wrede scènes (een slaaf die na een ontsnappingspoging gegeseld en levend verbrand wordt) of verbazingwekkende scènes waarin we blanke slaveneigenaars hun daden horen goedpraten, maar anderzijds ook in een verhaal van hoop. In het mooiste moment van de eerste aflevering zien we Cora (Thuso Mbedu) en Caesar (Aaron Pierre) rennen. Weg van de plantage, een onbekende toekomst tegenmoet, maar in ieder geval weg van wat geweest is. In het vervolg staat het ondergrondse sporennetwerk symbool voor hoop: als het ergens te vreselijk wordt, is er altijd een ontsnappingsmogelijkheid.

Er gebeurt te veel om hier in een paar zinnen recht te kunnen doen aan deze serie, maar laten we duidelijk zijn: iets mooiers dan deze reeks hebben we dit jaar niet gezien.

2. Maid (Netflix)

Ook Maid is een zware zit met net voldoende momentjes van licht en hoop tussen de problemen door om het kijken draaglijk te houden. In Maid zien we de geweldige Margaret Qualley schitteren als Alex, een jonge moeder die de moed vindt om samen met haar dochtertje haar gewelddadige echtgenoot te ontvluchten. Om het hoofd boven water te houden, sluit te zich aan bij een poetsbureau om huizen te poetsen van meer gefortuneerden.

Maid maakt erg voelbaar hoe uitputtend het is om te leven in armoede omdat het om veel meer factoren gaat dan het financiële aspect alleen. Wanneer leven overleven wordt, is het leven alleen nog maar een strijd. Toch geeft Alex niet op: hoewel ze weinig steunfiguren heeft, houdt ze vol en doet ze haar best om een thuis te creëren voor haar dochter en te zorgen voor haar moeder. Telkens krijgt ze te maken met nieuwe tegenslagen en telkens krabbelt ze weer recht en stelt ze zich een nieuw doel. Het verhaal in Maid is dat van de Amerikaanse vrouw Stephanie Land én dat van zovele anderen.

3. The White Lotus (Streamz)

The White Lotus toonde in 2021 aan hoe doeltreffend mond-tot-mondreclame kan zijn. Ook wij zouden de reeks na de eerste aflevering aangeprezen hebben als “vermakelijk, maar niet onmisbaar”, maar waren tegen het einde helemaal mee. Het concept van The White Lotus is simpel: zet een aantal blanke rijke vakantiegangers bij elkaar in een vakantieresort in Hawaii en laat de pen van scenarist Mike White de rest doen.

Dat de humor in The White Lotus ‘m niet zit in makkelijke voorspelbare humor, maar eerder in de ongemakkelijkheid in sociale relaties en in hoe de personages ook op vakantie zichzelf niet kunnen loslaten en in de passief-agressiviteit die in nagenoeg elk personage schuilt, maakt dat we meermaals luidop hebben moeten lachen. 

4. Succession S3 (Streamz)

Succession heeft de lat met zijn eerdere seizoenen voor zichzelf op een zeldzaam hoog niveau gelegd. Dat maakt dat we tegen dit derde seizoen wel zo’n beetje wisten wat we konden verwachten: perfecte dialogen om van te smullen en een ensemble cast die onverminderd op hoog niveau staat te spelen. Aan die cast werden dit seizoen nog gastrollen van Alexander Skarsgård en Adrien Brody toegevoegd, als extraatje aan een sowieso al overdonderend buffet.

De familie Roy leeft in dit seizoen meer dan ooit op gespannen voet, nu vader Logan (Brian Cox) en zoon Kendall (Jeremy Strong) openlijk de oorlog aan elkaar hebben verklaard en ook de andere broers en zus Shiv (Sarah Snook) gedwongen worden om partij te kiezen. Tegelijkertijd voelen de Roys dat hun bedrijf niet meer mee kan op een snel evoluerende markt en moeten ze ook daar een oplossing uit hun hoofd voor zien te toveren. Een extra pluim voor de acteerprestatie van de heerlijk ongemakkelijke Greg (Nicholas Braun) én voor de heerlijke cliffhanger.

5. It’s A Sin (myLum.be)

It’s A Sin was op Canvas en via VRT Nu te bekijken, maar is op dat platform niet meer beschikbaar. Toch raden we aan om de vijf afleveringen alsnog te bekijken, want door It’s A Sin zijn de jonge homoseksuele mannen die begin jaren 80 thuis vertrekken en huisgenoten worden in Londen onze vrienden geworden. We volgen hun jonge levens, met elk hun eigen ambities en pleziertjes, maar we voelen ook hun hartpijn en hun angst. De AIDS-epidemie komt op en maakt slachtoffers. In It’s A Sin zien we hoe de gemeenschap in de jaren tachtig moest strijden om gehoord, gezien en geholpen te worden en hoe vele jonge levens in die periode voortijdig in de kiem zijn gesmoord. Toch is scenarist Russel T. Davies (van Years And Years) erin geslaagd om vooral de levensvreugde en het plezier in deze reeks te laten overheersen.

6. Dopesick (Disney+)

Dopesick richt zijn blik op een andere crisis in de jaren tachtig: die van de opiöiden. De reeks neemt ons mee naar een klein steenkoolmijnstadje in Virginia waar veel van de patiënten van dokter Finnix (Michael Keaton) door hun zware arbeid te maken krijgen met chronische pijn. Dan duikt plots een nieuw geneesmiddel op: OxyContin. De pijnstiller lijkt in eerste instantie een wondermiddel, maar tolerantie treedt snel op, waardoor dosissen steeds hoger moeten worden om eenzelfde effect te bereiken.

Het knappe aan Dopesick is dat ze alle kanten van het verhaal belicht. We zien de schrijnende verhalen van de gebruikers, de goede bedoelingen van dr. Finnix, de redeneringen en tactieken van het farmaceutische bedrijf Purdue Pharma, zijn vertegenwoordigers die zich laten inpakken door mooie retoriek én de strijd van de rechercheurs van de DEA. Ook hier wordt onverminderd sterk geacteerd door de gehele cast.

7. For All Mankind S2 (AppleTV+)

Het eerste seizoen startte destijds in 1969, en de wereld was op dat moment in de ban van groot nieuws: voor het eerst zet de mens voet op de maan. Alleen is het in For All Mankind niet de bij ons historisch geworden Neil Armstrong die landde op de maan, maar wel de Rus Alexei Leonov die zowat anderhalve week voor de lancering van Apollo 11 – met onder andere Armstrong aan boord – voor de Amerikanen als het ware uit de lucht komt vallen. De reeks vertrekt dus vanuit een geheel andere realiteit en gaat na hoe dat de geschiedenis gestuurd zou kunnen hebben.

Het leuke aan For All Mankind is dat de scenaristen ook wat idealisme in hun reeks hebben kunnen stoppen: zo zijn er belangrijke rollen voor vrouwelijke astronauten en wordt het glazen plafond op meerdere fronten doorbroken. In dit tweede seizoen zijn we aanbeland in 1983, het Reagan-tijdperk, en heeft NASA een complete basis op de maan ingericht. De Sovjet-dreiging is er niet minder om geworden en de strijd om de maan woedt heftig. For All Mankind laat je doorheen zijn tweede seizoen alle emoties voelen die het spectrum rijk is.

8. Scenes From A Marriage (Streamz)

Een bewerking van de Zweedse film van de grote Ingmar Bergman, het leek een gevaarlijk idee. Maar dat is buiten Jessica Chastain en Oscar Isaac gerekend. Scenes From A Marriage is televisie gemaakt voor de geduldige kijker, want de lange afleveringen bestaan bijna volledig uit alleen maar dialoog en doen een beroep op je interesse in psychologie. We krijgen – met tijdssprongen – in vijf afleveringen een inkijk in hoe Jonathan en Mira elkaar afwisselend aantrekken en afstoten. Twee mensen die niet lijken te kunnen leven met, maar ook niet zonder elkaar. De twee hoofdacteurs leveren een masterclass in acteren af.

9. F*** You Very Very Much (Streamz)

Er was ook heel wat uitstekende fictie uit eigen land te zien, mede dankzij de inspanningen van Streamz op dat vlak. De meest verfrissende titel was F*** You Very Much, een reeks die Bert Scholiers schreef op de lijven van Frances Lefebure, Daphne Wellens en Evelien Bosmans. De serie zit tjokvol oneliners, grappen en absurde what the fuck-momenten, maar laat het ook niet na om de persoonlijke strijd van zijn drie protagonisten te tonen. An, Flo en Violet zijn namelijk vooral ook drie dolende dertigers die proberen om iets van hun leven te maken, maar onderweg te kampen krijgen met ongewenste liefdesperikelen, de vraag of het dat nu echt allemaal maar is in het leven en de confrontatie met het echte volwassen leven, dat maakt dat de spreidstand tussen droom en realiteit vaak groter is dan we zouden willen.

10. Grond (Play4, te herbekijken via GoPlay)

Voor de andere Vlaamse reeks in de top 10 konden we gewoon op de televisie terecht, maak dat mee. De reeks, waarvan Adil El Arbi en Billal Fallah de eerste twee afleveringen regisseerden, draait rond Ismaël (Yassine Ouaich) en zijn beste vriend JB (Ward Kerremans) die er alles aan doen om snel rijk te worden, het liefst zonder al te veel te moeten werken. De twee proberen het te maken als uitvinder, tot Ismaël onverwacht de helft van het bedrijfje van zijn vader in handen krijgt. Dat bedrijf specialiseert zich in het terug naar hun thuisland brengen van uitgeweken Marokkanen na hun overlijden. Alleen daar kunnen ze immers de eeuwige rust vinden, volgens de traditie. Maar de traditie zorgt steeds vaker voor onenigheid binnen families, waar de ene kant hun familielid volgens de traditie wil begraven, maar een ander net liever hun familielid dichtbij heeft. Dan komt Ismaël op het idee om niet de mensen naar daar te brengen, maar de Marokkaanse grond naar hier.

Het idee komt van acteur Zouzou Ben Chikha, zijn Bevergem-vrienden Wannes Cappelle en Dries Heyneman zorgden mee voor de uitwerking. Grond voelt door zijn diverse cast aan als een Vlaamse reeks zoals die er vandaag zou moeten uitzien en dat is misschien wel de allereerste keer. De twee hoofdacteurs zijn subliem, maar ook Saïd Boumazoughe (Rachid), Ahlaam Teghadouini (Nadia) en Tom Vermeir (die Brahim speelt) willen we hier zeker niet onvermeld laten. In een later stadium zal Grond nog via Streamz te zien zijn, en internationaal via Netflix verspreid worden.

11. The Shrink Next Door (AppleTV+)

Iedereen die al met een psychiater in contact gekomen is, zal het bevestigen: psychiaters zijn bijzondere mensen. In de nieuwe reeks The Shrink Next Door komt er wel een heel bijzonder exemplaar aan bod. Paul Rudd vertolkt Ike Herschkopf, één van de bekendste psychiaters van New York. Hij krijgt Marty Morkowitz over de vloer, een onzekere man die meer en meer in de greep komt van zijn hulpverlener.

Dat The Shrink Next Door zo goed werkt, is helemaal te danken aan de cast. Paul Rudd is overtuigend als de charmante psychiater die zo rad van tong is dat hij alles uitgelegd krijgt, maar waarbij je als kijker al snel voelt dat hij bijbedoelingen heeft. Will Ferrell is nog beter als Marty, die zichtbaar elke minuut van de dag op zijn ongemak is en in de psychiater een houvast vindt. Dr. Ike gaat telkens een stapje verder en Marty laat het ‘m toe. Als je tijdens het kijken denkt dat het allemaal toch nogal ongeloofwaardig wordt: de serie werd gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

12. 1971: The Year That Music Changed Everything (AppleTV+)

We hebben kennelijk meer dan de gemiddelde streamer naar AppleTV+ gekeken, want we hebben er ook deze uitstekende documentairereeks gezien over het muziekjaar 1971. Het is waanzinnig dat regisseur Asif Kapadia – de held die ons al de documentaires Senna (2010), Amy (2015) en Diego Maradona (2019) bracht – een achtdelige reeks wist samen te stellen over één muziekjaar.

Er gebeurde dan ook veel in 1971: Marvin Gaye en John Lennon schopten de wereld een geweten met respectievelijk What’s Going On en Imagine, hard drugs toonden hun vernietigende kracht, de glamrock kwam piepen en figuren als Elton John, Lou Reed en David Bowie brachten het queer-thema op de agenda. We hebben het nu niet eens over alle behandelde thema’s gehad, maar deze docureeks is een must voor iedereen die geïnteresseerd is in het kruispunt tussen muziek, maatschappij en politiek.

13. Never Have I Ever S2 (Netflix)

Sex Education waren we blijkbaar wat beu anno 2021, maar onze waardering van Never Have I Ever blijft alleen maar groeien. Het eerste seizoen van deze reeks – over, maar daarom niet per se alleen maar voor tieners – draait nog steeds rond Devi, een Amerikaans meisje met Indiase roots. Tot haar eigen grote verbazing heeft ze plots de kans om te daten met niet één, maar met twéé jongens en daar duikt ze dan ook volop in.

Tegelijkertijd voelt ze zich bedreigd door een nieuw meisje met Indiase roots op school en heeft ze het moeilijk met haar moeder die schoorvoetend de eerste stappen zet richting daten met een andere man, voor het eerst sinds het overlijden van Devi’s vader. Meer dan in het eerste seizoen draait dit tweede seizoen om drama waar Devi zichzelf in werkt, om boomerangs die het meisje terug in haar gezicht krijgt en om hoe ze omgaat met verlies. Never Have I Ever is dus niet alleen maar grappig en vrolijk, maar ook gelaagd en ontroerend, en dat allemaal schijnbaar moeiteloos.

14. Reservation Dogs (Disney+)

Reservation Dogs is de allereerste Amerikaanse reeks die helemaal gemaakt is door een cast, schrijversteam en gehele crew bestaande uit inheemse Amerikanen en dat gegeven op zich maakt de reeks al uniek. Dat één van de schrijvers Taika Waititi is – van What We Do In The Shadows en JoJo Rabbit – zorgt vandaag voor de extra aandacht, maar ze is ook gewoon verdiend.

Het is immers een opluchting om eens een serie te bekijken met inheemse Amerikanen, zonder dat die loodzwaar aanvoelt. De reeks draait rond een bende onhandige crimineeltjes die in de eerste aflevering op klungelige wijze een vrachtwagen met chips stelen. Bear, Cheese, Elora Danan en Willie Jack doen immers alles om geld te verdienen om te kunnen ontsnappen naar Californië. Maar naarmate de afleveringen vorderen groeit ook de waardering voor de eigen afkomst en zijn er ook afleveringen waarin de band Redbone een rol speelt, waarin er stilgestaan wordt bij verlies of bij een leven na de dood.

15. Master Of None: Moments In Love (Netflix)

Het derde seizoen van Master Of None heeft de ondertitel ‘Moments In Love’ meegekregen en het is belangrijk om het onderscheid te maken, want dit derde seizoen is eigenlijk gewoon iets anders dan wat de serie oorspronkelijk was. Was Master Of None een zachtaardige en melancholische maar grappige sitcom dan is de serie voor Moments In Love omgevormd in een soort van deprimerende arthousefilm. Daarmee zeggen we niets over kwaliteit – we houden van deprimerende arthousefilms! – maar in tempo, aanpak en zelfs beeldkader is het duidelijk dat er iets veranderd is.

Hoewel Master Of None er radicaal anders uitziet en ook de toon en het tempo anders is, is de reeks wel nog te herkennen in zijn thema’s. In de eerste twee seizoenen ging het vaak over de existentiële twijfel van zoekende dertigers. In de finale aflevering van het eerste seizoen zei Dev “bij iedereen die je in deze fase van je leven tegenkomt, dien je je af te vragen: “wil ik dit voor de rest van mijn leven?” en daar gaat het hier opnieuw om.

Het verschil met wat we verwacht hadden was te radicaal anders waardoor we moeite hadden om ons door de eerste, lange, aflevering te werken. Maar nu we alle vijf de afleveringen gezien hebben, kunnen we wat ons gepresenteerd is heel erg waarderen.

16. THEM (Amazon Prime Video)

THEM heeft het over racisme aan de hand van het verhaal van het gezin Emory. Dat gezin – vader, moeder en twee dochters – verhuist anno 1953 naar Compton, naar een geheel blanke buurt. Het gezin is een voorbeeld van de vele mensen die in die periode wegtrokken uit het zuiden van de Verenigde Staten door de toenemende rassensegregatie en de zogenaamde Jim Crow-wetten.

THEM is veel. Te veel, soms. Voor ons is het in de eerste plaats een knappe thriller over racisme en pas in de tweede plaats een horrorverhaal. Naar het einde toe verliest de serie zijn focus – op de knappe negende aflevering na – maar in het geheel zitten enkele onmisbare scènes die ons dit gehele jaar lang zijn bijgebleven en die je met de neus op gerationaliseerd en geïnstitutionaliseerd racisme duwen.

17. Mr. Corman (AppleTV+)

De Mr. Corman uit de titel is een bevlogen leerkracht die de tienjarigen aan wie hij lesgeeft wil doen nadenken door middel van interactieve lessen. Zijn moeder (drievoudig Oscargenomineerde actrice Debra Winger) is dan ook trots op haar zoon die nu een “echte job” heeft, maar voor Josh Corman die leerkracht werd, heeft hij het proberen maken als muzikant. Zijn moeder vindt het prima dat hij die muziek als een hobby houdt, maar Josh lijkt de muziek te hebben afgezworen. Hij ziet de mislukking als totaal, als de confrontatie met een mislukte droom.

Joseph Gordon-Levitt, die voor het eerst sinds 3rd Rock From The Sun weer op televisie te zien is, speelt de hoofdrol, regisseerde alle afleveringen, schreef er vijf en was ook producer van dienst. Daarbij lijkt hij vooral zijn goesting gedaan te hebben. Er is een aflevering waarin hij in zingen uitbarst, eentje die helemaal draait om Josh die een paniekaanval krijgt en een ongemakkelijke familie-aflevering. Wij vonden dit een erg waardevolle reeks, maar Apple besloot helaas om de reeks na één seizoen te annuleren.

18. Your Honor (momenteel niet te streamen, wel de originele Franse versie, Un Homme d’Honneur op Disney+)

Bryan Cranston speelt recher Michael Desiato in Your Honor en zet hiermee zijn eerste hoofdrol op televisie neer sinds het einde van Breaking Bad, in 2013 alweer. Die komt in een lastig parket terecht wanneer zijn zoon Adam (Hunter Doohan) een jonge motorrijder aanrijdt en daarna besluit om vluchtmisdrijf te plegen.

Naarmate de reeks vordert zal Desiato alle principes waar hij ooit voor gestaan heeft, moeten verraden. Uit zelfbehoud en uit liefde voor zijn zoon. Your Honor is niet ontzettend vernieuwend, maar krijgt vooral in zijn tweede helft toch een eigen gezicht. Dat we graag blijven kijken zijn, ligt grotendeels aan Bryan Cranston die gewoon steengoed blijft in het spelen van brave mensen die plots ontzettend gewiekst en wreed uit de hoek kunnen komen.

19. WandaVision (Disney+)

Er was ook weer veel Marvel in 2021 en daarvan is vooral WandaVision bijgebleven, de eerste Marvel-televisiereeks die Disney+ lanceerde. De eerste twee afleveringen zijn daarbij de meest bevreemdende en net daardoor ook de meest verfrissende. In de eerste aflevering gaat het pasgehuwde stel Wanda en Vision samenwonen. In de tweede draait alles om een bizarre goochelact. De grappen zijn heerlijk ouderwets, de komische timing onberispelijk en om ons er niet aan te doen twijfelen dat we in een kunstmatige wereld zitten, weerklinkt een lachband, ook al zo heerlijk ouderwets. Die afleveringen zijn ook gefilmd voor een ouderwets live studiopubliek.

Maar we voelen als kijker ook meteen de dreiging. We krijgen kleine barstjes in die wereld te zien, fenomenen die we nog niet kunnen verklaren als kijker, maar waardoor we wel weten dat de geconstrueerde realiteit niet kan blijven duren. Meer willen we niet weggeven voor de mensen die nog niet gekeken hebben, maar WandaVision was naar Marvel-normen ontzettend gewaagde televisie.

20. Kevin Can F**k Himself (Amazon Prime Video)

In eenzelfde soort universum worden we binnengeloodst in Kevin Can F**k Himself. Annie Murphy speelt hierin Allison. Ze woont samen met Kevin (Eric Petersen) en die trekt vaak op met Neil (Alex O’Bonifer). Hun realiteit lijkt zich af te spelen in een sitcom: wanneer Allison binnen in het huis is, wordt ze door de jongemannen naar de achtergrond geduwd en lijkt ze alleen maar goed genoeg om haar man te bedienen. Tegelijkertijd maken Kevin en Neil de domste grappen en zetten de boel op stelten zetten. Met de regelmaat van de klok weerklinkt ook een lachband.

Maar eens Allison die drukte achter zich laat, wordt Kevin Can F**k Himself somberder. De kleuren worden fletser. De toon verandert. Allison krijgt meer en meer het gevoel dat de laatste tien jaar van haar leven alleen maar verloren tijd is geweest. Wanneer ze dan ook nog eens ontdekt dat Kevin al hun spaargeld erdoor gegokt heeft, begint Allison meer en meer te dromen van vrijheid. En daarvoor moet Kevin verdwijnen… De raakpunten tussen deze serie en WandaVision zijn er, tegelijkertijd is het heel erg fijn om Annie Murphy na zes jaar Schitt’s Creek een ander acteerregister te zien aansnijden.

21. Love Life S2 (Streamz)

In het eerste seizoen van Love Life was te zien hoe Darby (Anna Kendrick) zich een weg ploeterde naar haar grote liefde. Zij heeft haar grote liefde gevonden en dus is het in het tweede seizoen aan een nieuw hoofdpersonage. William Jackson Harper speelt in dit nieuwe seizoen Marcus, een redacteur bij een uitgeverij die begint te beseffen dat er iets aan zijn relatie met zijn vrouw Emily (Maya Kazan) schort wanneer hij Mia (Jessica Williams) ontmoet.

De meer sombere acteerstijl van Marcus is aanpassen na het lentebriesje dat Anna Kendrick heet, maar het concept van Love Life – naar de grote liefde via grote en kleine verliefdheden met een betekenisloze scharrel hier en daar – blijven we top vinden en zorgt voor frisse televisie die ook niet vies is van een portie melancholie.

22. Only Murders In The Building (Disney+)

Het meest verrassende televisietrio zagen we dit jaar in Only Murders In The Building en bestond uit Steve Martin, Martin Short en … Selena Gomez. Zij spelen drie bewoners van hetzelfde luxueuze flatgebouw in New York en ontdekken dat ze een passie voor true crime delen wanneer één van hun medebewoners dood wordt aangetroffen. De politie denkt aan zelfmoord, maar de drie vermoeden kwaad opzet en starten een podcast.

Het leuke aan deze reeks is de wisselwerking tussen de twee generaties die hier bij elkaar komen, met bijhorende mopjes. Maar naast het moordmysterie zelf, zit er ook een kwetsbaarheid in de reeks. Steve Martin speelt immers een uitgerangeerd acteur die wegkwijnt in de eenzaamheid, terwijl Martin Short een theaterregisseur vertolkt wiens ambities groter zijn dan zijn talenten. De cliffhanger doet uitkijken naar het tweede seizoen en de bijrol van Sting in deze reeks was een leuk extraatje.

23. Pretend It’s A City (Netflix)

Helemaal aan het begin van het jaar was er plots Pretend It’s A City, een documentairereeks van Martin Scorsese waarvan we nog altijd niet weten waaraan we ze verdiend hebben. Daarin is in zeven afleveringen te zien hoe de Amerikaanse criticus en essayiste Fran Lebowitz door New York wandelt, de stad waar ze al een eeuwigheid woont. In gesprek met de grote regisseur vertelt ze over de stad vroeger en nu, maar samen verkennen ze ook andere thema’s, zoals de commercialisering van kunst, ouder worden, muziek en nog heel veel meer.

Klinkt dat nu heel erg saai? Wel, dat is het niet dankzij het feit dat Fran Lebowitz iemand is die zich voortdurend ergert aan anderen en haar meningen heel scherp weet te formuleren met in zowat elke zin wel een geslaagde grap. De lachstuipen die de grote Scorsese daarbij voortbrengt na elke zes woorden, is het grootste verrassingscadeau dat Netflix ons dit jaar gegeven heeft.

24. Genius: Aretha (Disney+)

Genius is een fictiereeks van National Geographic waarbij ze het leven induiken van een genie in zijn of haar vakgebied. Het eerste seizoen rond Albert Einstein en het tweede rond Picasso leverde eerder matige televisie op, maar dit derde seizoen dat draait rond soulzangeres Aretha Franklin is een voltreffer.

In ditzelfde jaar verscheen ook Respect, een saaie biopic die ook rond het leven van Franklin draaide, maar waarbij we de hele tijd het gevoel hadden naar de verfilming van een Wikipedia-pagina te kijken. Genius gaat breder en dieper: van de lange aanloop die Franklin moest nemen tot ze succes kreeg, haar band met Martin Luther King, de ontucht die ze zag en meemaakte als kind op gospeltournee of de stroeve relatie die ze altijd met haar vader heeft gehad: het komt allemaal aan bod. Aretha Franklin zelf wordt op indrukwekkende wijze neergezet door Cynthia Erivo.

25. The Sex Lives Of College Girls (Streamz)

Mindy Kaling doet het weer: net als Never Have I Ever (zie nr. 13) is The Sex Lives Of College Girls een betere serie dan de titel en de premisse doen vermoeden, ook deze keer weer dankzij een goed tempo, goed uitgewerkte hoofdpersonages én een stel goeie grappen. En jawel, Kaling is hier opnieuw de producente.

De reeks draait rond vier kamergenoten die in hun eerste jaar op Essex College zitten. Daarbij is het vooral smullen van de verschillen tussen de meiden: Pauline Chalamet (zus van) speelt een heerlijke rol als de studiebol Kimmy. Zij krijgt het te pakken voor de broer van Leighton (Renée Rapp), een schijnbaar populaire jongedame die uit een Republikeinse familie komt en niet durft uit te komen voor haar geaardheid. En dan zijn er ook nog Bela (Amrit Kaur), een maagd die niet kan wachten om zo veel als mogelijk verschillende seksuele ervaringen op te doen en Whitney (Alyah Chanelle Scott), een rijzende voetbalster die een affaire heeft met haar coach.

26. Trying S2 (AppleTV+)

Als we fictieve personages zouden mogen kiezen om een vriendschap in het echte leven mee uit te bouwen, zouden we voor Nikki (Esther Smith) en Jason (Rafe Spall) uit Trying kiezen. Nadat ze in het eerste seizoen besloten om zich op te geven als adoptieouders begint in dit tweede seizoen de zoektocht naar een adoptiekind.

Trying blijft een reeks waarin Nikki en Jason vechten tegen hun eigen onzekerheid (Is het huis wel groot genoeg? Zou dit kind niet ergens anders beter af zijn? Wat als dit kind de dingen tussen ons veranderd?), maar tegelijkertijd groeien ze voldoende als koppel om voor een promotie op het werk of voor hun dromen te durven gaan.

Trying blijft een knuffelbare leuke reeks die door het knappe schrijfwerk in twintig seconden van ontroerend naar grappig en weer terug kan gaan.

27. Ted Lasso S2 (AppleTV+)

Ted Lasso hoeven we waarschijnlijk niet meer voor te stellen, het eerste seizoen rond de Amerikaanse coach die naar Engeland afzakt om voetbalcoach te worden, hoewel hij geen weet heeft van hoe het spelletje werkt, is een klassieker.

Ook het tweede seizoen telt weer zijn mooie momenten – de kerstaflevering is prachtig! – maar de langere speelduur van de tweede helft van de afleveringen en de minder duidelijke focus maken dat we een tikkeltje minder enthousiast waren dan bij het voorgaande seizoen. Weliswaar wel maar een tikkeltje zodat een plaats hier meer dan gerechtvaardigd is.

28. Undercover S3 (VRT Nu)

Ook Tom Waes en Frank Lammers blijven uitstekend werk leveren in Undercover. Nadat Ferry grotendeels afwezig was in het tweede seizoen krijgt hij weer een belangrijkere rol in dit seizoen. Bob, nu ex-undercoveragent, wordt door politiehoofd Patrick (Jurgen Van Der Ven) benaderd na de dood van een collega-undercoveragent. Hij wil dat Bob hem, in een clandestiene operatie, helpt bij het vinden van een interne mol die een bende Turkse drugdealers voortdurend tipt. Omdat Ferry nog connecties heeft van vroeger, besluiten ze hem als introductie te gebruiken.

Het derde seizoen van Undercover is nog lopende, maar voor de derde keer op rij is het ook deze keer weer entertainment van de bovenste plank dat je blijft verrassen. En ook net als in de vorige seizoenen ligt die kwaliteit ook deels bij de uitstekende gastrollen, zoals we die van onder andere Nazmiye Oral (Leyla), Gökhan Girginol (Timur) en Murat Seven (Serkan) zien dit seizoen.

29. The Kominsky Method S3 (Netflix)

Het derde seizoen van The Kominsky Method was het laatste. Daarmee komen we als kijker weer heel dicht bij het thema van deze bijzondere serie: eindigheid en afscheid nemen. De serie die draaide rond de jarenlange bijzondere vriendschap tussen Norman (Alan Arkin) en Sandy (Michael Douglas) moet het zonder Norman doen. En dat is vreemd, en toch ook weer niet.

Het derde seizoen stelt zich de vraag wat je moet doen als iemand die zo lang deel heeft uitgemaakt van je leven onherroepelijk wegvalt. Het antwoord: je leeft verder. Zoals dat gaat in het leven. Niet omdat het zo aangenaam is, maar omdat je geen keuze gelaten wordt, ook al is er een stukje van jezelf mee gestorven.

Nooit eerder hebben we zo hard kunnen lachen met een serie die dood, ouder worden en verlies centraal stelt. The Kominsky Method is één van de meest atypische titels in de catalogus van Netflix en alleen al daarom drukken we ze aan ons hart.

30. Mare Of Easttown (Streamz)

Dat Mare Of Easttown ook nog in dit lijstje staat, heeft alles te maken met Kate Winslet. Zij speelt Mare, een politieagente in het kleine (fictieve) stadje Easttown. Mare kent iedereen in Easttown en heeft duidelijk haar hele leven daar doorgebracht. Wanneer het meisje Erin verdwijnt komt de zaak op haar bureau terecht. Er blijkt ook redelijk snel een link te zijn met een eerdere verdwijningszaak.

Mare Of Easttown deed ons qua sfeer en insteek heel erg denken aan Sharp Objects van een paar jaar geleden en blies ons daarom niet van onze sokken, maar is wel zeer interessant wanneer er wordt ingezoomd op het leven van Mare. Haar zoon heeft zichzelf van het leven beroofd door lang aanslepende mentale problemen en verslavingen, haar huwelijk is in de nasleep hiervan op de klippen gelopen en de zorg voor Kevins zoontje Drew kwam ook bij Mare te liggen omdat Drews moeder niet voor hem kon instaan wegens worstelingen met verslavingen.

Kate Winslet wilde Mare absoluut spelen zonder make-up en met ongewassen haar, gewoon omdat Mare niet het soort vrouw is die daar aandacht voor zou hebben. Winslet heeft Mare vermenselijkt, een menselijke gedaante gegeven. En dat was een verfrissende insteek.