In de Verenigde Staten zijn scenaristen en acteurs nu al enkele weken aan het staken. Het nieuws over deze stakingen heeft de hele wereld bereikt, waarbij ook acteurs uit andere landen zich vragen beginnen stellen over de manier waarop ze vergoed worden voor hun werk. Zuid-Koreaanse acteurs trekken zo aan de alarmbel omdat Netflix hen geen auteursrechten uitbetaalt.

Netflix blijft sterk inzetten op content van Zuid-Koreaans bodem. Zowel fictiereeksen en -films als documentaires en realityreeksen van Zuid-Korea weten te scoren op de streamingdienst. Maar de acteurs die in deze titels te zien zijn, worden onderbetaald voor hun werk en kunnen Netflix niet bereiken.

Geen residuals  

De 51-jarige acteur Song Chang-gon, die de president is van de Korea Broadcasting Actors Union, wacht al enkele maanden op antwoord van Netflix. Hij wilde spreken met Netflix over residuals. Dat zijn de auteursrechten die acteurs ontvangen wanneer de series en films waarin ze te zien zijn herbekeken worden. Bij Amerikaanse acteurs gaat het hier vaak om belachelijk lage bedragen, maar acteurs uit Zuid-Korea ontvangen dus helemaal niets.

Netflix reageerde al op de vraag van Song in een geschreven statement. Daarin zegt het dat het de lokale regels en richtlijnen volgt van Zuid-Korea. Daarbij wordt gesteld dat er enkel residuals betaald moeten worden bij series die op de televisie verschijnen en dus niet voor series die beschikbaar zijn op streamingdiensten.

Toen Netflix naar Zuid-Korea kwam in 2016 werd er wel gesproken over de residuals. Maar toen werd besloten om af te wachten of Netflix zou aanslaan in Zuid-Korea. Volgens Kim Ju-ho, de secretaris-generaal van de Korea Broadcasting Actors Union, is het moment om te spreken aangebroken. “Netflix heeft heel veel geld verdiend aan Zuid-Koreaanse content. Het is tijd om samen aan tafel te zitten.”

Achterpoortjes

Het feit dat Netflix geen residuals moet uitbetalen aan Zuid-Koreaanse acteurs, heeft te maken met het feit dat de streamingdienst niet gezien wordt als een Zuid-Koreaanse werkgever. Daardoor moet Netflix ook niet onderhandelen met de Zuid-Koreaanse werknemersorganisaties, zoals de Korea Broadcasting Actors Union.

Ook de Zuid-Koreaanse televisiezenders gebruiken vaak buitenlandse productieteams, maar zij moeten nog steeds in dialoog gaan met de organisaties en betalen ook residuals aan hun acteurs. Ook lokale streamingdiensten als Tving en Wavve zaten al samen met deze organisaties.

Voor en na Netflix

“De geschiedenis van de Zuid-Koreaanse entertainmentindustrie kan opgesplitst worden in de periode voor Netflix en de periode na Netflix”, legt een anonieme executive van de zender Munhwa Broadcasting Corp. (MBC) uit. “Ze hebben zo’n gigantische budgetten binnengebracht en de grootste acteurs, schrijvers en regisseurs kunnen trekken.” MBC was lang de grootste producent van K-drama’s, maar Netflix heeft die titel nu overgenomen. Het razend populaire Physical 100 was een creatie van een producer van MBC, die nu spijt heeft dat hij het programma verkocht aan Netflix. “Vergeleken met hoe goed de reeks het deed, hebben we het echt voor een peulenschil verkocht. Maar het leek een goede deal omdat Netflix zo’n grote naam is. Het management besloot dat als het verspreid wordt door Netflix, we sowieso niet met lege handen vertrekken. We gaven eigenlijk onze winst op voor publiciteit.”

Maar Song geeft ook toe dat er positieve gevolgen zijn aan de komst van Netflix naar Korea. De grote budgetten (klein voor Amerikaanse normen, maar groot voor Zuid-Korea) hebben het mogelijk gemaakt voor Koreaanse producties om een wereldwijd publiek te bereiken. Het zorgde er daarnaast ook voor dat “duurdere” genres als sciencefiction, die voor de reguliere televisie te riskant waren, toch gemaakt konden worden. En tot slot zorgde Netflix ook voor heel wat nieuwe jobs. “Maar het probleem is dat de grote productiebudgetten van Netflix niet eerlijk verdeeld worden. Het grootste deel van het geld gaat naar de grote steracteurs of de bekende scenaristen. Voor de acteurs in bijrollen zijn de lonen gelijk gebleven of zelfs gedaald”, merkt Song op.

Dat is iets dat duidelijk was bij de cast van Squid Game. Zo kreeg hoofdrolspeler (en gevestigde waarde in Zuid-Korea) Lee Jung-jae voor zijn rol als Seong Gi-hun in het eerste seizoen 300 miljoen won (zo’n 208.000 euro) per aflevering. Jung Ho-yeon (Kang Sae-byeok) en vooral Anupam Tripathi (Abdul Ali) moesten het met veel minder doen. Jung Ho-yeon, die gezien werd als de doorbraak van de reeks, kreeg zo’n 10.000 euro per aflevering en Anupam Tripathi amper 60 tot 300 euro.

Eisen

Voorlopig heeft de Korea Broadcasting Actors Union nog geen al te grote eisen. “We willen gewoon dat Zuid-Koreaanse acteurs dezelfde residuals kunnen krijgen als de Amerikaanse acteurs.” In de toekomst hopen ze op een systeem waarbij de residuals van de acteurs gebaseerd zijn op het totale productiebudget.

Volgens Song is dit het goede moment voor acteurs uit andere landen om in actie te komen. Want op dit moment wordt content uit het buitenland door Netflix gebruikt als buffer. Daardoor kan het wel nog steeds nieuwe titels uitbrengen, ook al wordt er gestaakt door de scenaristen en acteurs in de Verenigde Staten. Het is dus het goede moment om druk te kunnen zetten.