De zomer laat wat op zich wachten, maar in de bioscoop is daar niks van te merken. Met Black Widow is de eerste echte blockbuster sinds lang verschenen en meer zomer dan in In The Heights zal het dit jaar niet meer worden.

In The Heights: zomers, aanstekelijk en schaamteloos optimistisch

Lin-Manuel Miranda is halfgod in Amerika en daarbuiten sinds hij met Hamilton een ijkpunt in de musicalgeschiedenis maakte. Toch was voor kenners al duidelijk wat voor talent er in de man schuilde: met zijn eerste stuk op Broadway haalde hij al tien nominaties voor de Tony Awards binnen. Dat stuk heette In The Heights en ging in première in 2008.

Nu is er dus de verfilming en het was voor Miranda meteen duidelijk dat hij niet zelf de hoofdrol zou spelen. Die ging naar Anthony Ramos, die ook al de hoofdrol speelde in het stuk op Broadway. Hij speelt Usnavi, de eigenaar van een simpel kruidenierswinkeltje in de Washington Heights, een buurt in New York die bewoond wordt door latino’s. Usnavi is graag gezien in de buurt, hij is een rolmodel voor zijn neef Sonny, is heimelijk verliefd op Vanessa, goed bevriend met Nina en is de oogappel van Abuela Claudia, de oude vrouw die de maïzena vormt in de wijk. Het is Usnavi die vertelt over de kleine dromen van iedere bewoner, de zogenaamde Sueñitos.

In The Heights klokt af op 143 minuten en is het soort musical waarin elk woord wordt gezongen. Films als Into The Woods en Les Misérables hebben in het verleden al aangetoond dat dat niet altijd het beste idee is. In The Heights komt er wél mee weg omdat deze musical alles heeft wat hij moet hebben: de choreografieën zijn groots en spectaculair, de nummers zijn aanstekelijk en, hoewel het er best veel zijn, slaagt scenariste Quiara Alegría Hudes – die ook het boek schreef waarop het stuk op Broadway gebaseerd werd – erin om je mee te doen leven met élk personage.

Het eerste verhaal dat naar het hart grijpt is dat van Nina. Zij studeert aan Stanford en is daarmee de hoop van de wijk geworden. Zij is degene die weg zal raken uit Washington Heights, degene die een betere toekomst tegenmoet gaat. Alleen is dat niet wat Nina wil en weet ze niet goed hoe om te gaan met de enorme druk die op haar schouders rust. Haar vader heeft immers al de helft van zijn zaak verkocht om haar studies te kunnen betalen. Vanessa van haar kant droomt van een toekomst als modeontwerpster, alleen zit ze vast in haar baantje in het nagelsalon en lijkt ze maar geen flat te kunnen huren in een hoger aangeschreven buurt. En dan is er nog Sonny, een jongeman die niet durft te dromen van een toekomst omdat hij nog altijd niet legaal in het land is.

Het is veel, maar omdat In The Heights ruim de tijd neemt om al die verhalen te introduceren en uit te werken, werken ze ook allemaal. In The Heights is lief, romantisch en schaamteloos optimistisch, maar is ook niet blind voor de harde realiteit waarmee mensen met een immigratieachtergrond nog altijd te kampen hebben. Daarbovenop heeft de film niet één, maar twee perfect gecaste koppeltjes die naar elkaar smachten waarbij je hoopt dat ze bij elkaar terecht komen.

De langste en meest spectaculaire scènes zijn ook degene die je achteraf het meest bijblijven. De introductie tot de buurt helemaal aan het begin, de zwembadscène (96.000) die op drie dagen gefilmd is, de partyscène in de club en het carnaval tijdens de black-out. Ze zijn gigantisch, euforisch en prachtig. Maar niets raakte meer dan de plotse dodelijke stilte toen de wijk na een uur plots met een groot verlies te maken kreeg.

2021 wordt een groots musicaljaar. Naast In The Heights komt ook Steven Spielbergs bewerking van West Side Story er nog dit jaar aan (de twee films hadden opnames op enkele straten van elkaar) en ook Tick, Tick…Boom! – het regiedebuut van Lin-Manuel Miranda – staat dit najaar voor een release op Netflix gepland. Iets zegt ons dat de volgende Oscars in het teken van musical zullen staan. In The Heights mag daar wat ons betreft zeker enkele beeldjes mee huiswaarts nemen.

Score: 8/10

Black Widow: welkom, Florence Pugh!

We hebben er lang op moeten wachten, op deze Black Widow. Oorspronkelijk stond de film op de kalender voor mei 2020. Vervolgens werd hij vier keer uitgesteld en we weten intussen allemaal waarom. In het complexe MCU-schema was het de bedoeling dat Black Widow de vierde fase in het MCU zou aftrappen, maar door al dit uitstel, zijn de televisieseries op Disney+ – met WandaVision als eerste – ertussen geschoven. Nu is Black Widow dus ‘gewoon’ de 24ste film in het MCU met een verhaal dat ons eventjes mee terug de tijd in neemt, gesitueerd tussen Captain America: Civil War en Avengers: Infinity War.

Toch is dit een bijzondere film, want vrouwen zijn nog altijd een zeldzaam goed in het mannenclubje superhelden. In Black Widow mogen de vrouwen het eindelijk nog eens helemaal alleen doen. Vrouwen, meervoud, want Kevin Feige – het opperhoofd van de filmpoot van Marvel – liet in een interview optekenen dat deze film evenveel gemaakt is voor Yelena Belova (Florence Pugh) als voor Scarlett Johansson’s Natasha Romanoff. Feige was zelfs zo onder de indruk van Pugh dat besloten werd om haar nog een toekomst te geven in het MCU.

Dat kunnen wij alleen maar toejuichen, want hoewel we ervan genoten om nog eens een échte blockbuster te zien hadden we op een betere film gehoopt dan deze. Black Widow is nogal voorspelbaar en soms zelfs een beetje saai. Het enige frisse briesje dat doorheen deze film waait, heet Florence Pugh die ons hart helemaal gestolen heeft met haar mild-sarcastische opmerkingen en haar droge humor.

Het eerste gedeelte van Black Widow is nochtans nog veelbelovend: we zien een jonge Natasha en Yelena die plotsklaps moeten vertrekken. Voor wat of voor wie weten we dan nog niet. In het eerste halfuur van de film trekken we vervolgens van Ohio naar Cuba, Marokko, Noorwegen en tenslotte Budapest, of Budapesjt zoals Natasha het zegt. Het eerste gedeelte van de film heeft dan ook de echte spionnenfeel die een film als deze altijd zou moeten hebben.

Black Widow is immers geen echte superheld met bovennatuurlijke krachten, geen halfgod of geen spinnenman of mierman, maar een bekeerde hooggetrainde Sovjet-spionne. De beste scènes doen ons dan ook denken aan de Bourne– of Bond-films: wilde achtervolgingen, de zussen samen op de moto en Yelena die iets cool doet met de deur van een BMW.  

Daarna zien we de film als een pudding in elkaar zakken en blijkt het alweer te gaan – zoals in pakweg de helft van de Bond-films – om een schurk die vanuit een verborgen basis de wereld wil controleren. In het emotionele gedeelte van de film wil Marvel ons doen nadenken over wie of wat familie nu echt is, maar dat lukt niet echt. We hebben Rachel Weisz altijd hoog zitten, maar als Melina komt ze niet echt uit de verf. David Harbour als Alexei is helemaal een wandelende grap.

De waarde van Black Widow is dat nu de vrouwen eens volop hebben mogen schitteren, zonder hulp van mannelijke Avengers. Jammer dat het in een film is die duidelijk maakt waar voor Marvel het probleem zit: creativiteit. Als de minireeksen één ding duidelijk hebben gemaakt in de voorbije maanden, is het dat daarin meer ruimte voor vernieuwing is, dan in de films van het MCU.

Dat gezegd zijnde: welkom Florence Pugh!

Score: 6/10 – Black Widow is nu te bekijken in beperkte zalen in de bioscoop, voornamelijk in Kinepolis. Alle vertoningen van Black Widow kan je hier nakijken. Je kan de film ook aankopen op Disney+.