Het vaderschap, we vermoeden niet dat het voor ons weggelegd is. Alleszins niet in dit leven. Te veel verantwoordelijkheid. Tijd en energie die we niet hebben. Het gevoel hebbend dat het al moeilijk genoeg is om voor onszelf te zorgen. En een zekere mate van egoïsme. Na C’Mon C’Mon zijn we niet meteen van mening veranderd over onze kinderwens, maar filmmaker Mike Mills heeft ons wel doen voelen wat het ouderschap kan betekenen in een mensenleven.

Joaquin Phoenix speelt in C’Mon C’Mon Johnny, een radiojournalist en de oom van Jesse, zijn negenjarig neefje. Met die rol van oom heeft hij tot op heden niet veel gedaan, tot hij onverwacht op Jesse moet letten omdat diens moeder Viv zich moet gaan ontfermen over Paul, Jesse’s vader die aan een bipolaire stoornis lijdt.

In den beginne gaat het moeizaam tussen de twee. Uiteraard, want Jesse kent Johnny amper en Johnny kent Jesse’s handleiding niet. En dus begint hij te zoeken. Letterlijk, op zijn telefoon, naar wat die handleiding kan zijn. Maar hij doet meer: hij praat met Jesse. Hij praat en luistert. Hij volgt de adviezen van Viv (wat fijn om de fantastische Gaby Hoffmann nog eens te zien!) en toch raakt Jesse overprikkeld, kan hij niet slapen omdat hij te veel suiker heeft gegeten of raken Jesse en Johnny elkaar zelfs eens bijna kwijt wanneer Johnny een seconde wegkijkt. En dat is allemaal oké, want het is pas wanneer er fouten worden gemaakt dat er geleerd kan worden.

Het klikt relatief snel tussen de twee. Jesse voelt dat Johnny het beste met ‘m voorheeft en het vertrouwen groeit. Eén van de mooiste en meest eenvoudige scènes die dat illustreert is de scène waarin Johnny Jesse’s haar wast wanneer hij in bad zit. Regisseur en scenarist Mike Mills wilde die scène absoluut in de film omdat ze een soort vanzelfsprekendheid uitdrukt. Een intimiteit tussen volwassene en kind die er gewoon is en die in vele films vaak niet eens getoond wordt. Maar het impliceert ook een vertrouwen: Johnny mag Jesse’s haar wassen terwijl hij in bad zit. En Johnny voelt zich vertrouwd genoeg bij de jongen om het te doen.

Veiligheid

Maar het leven wacht niet en Johnny moet weer aan het werk. Na even te hebben nagedacht en met de ondersteuning van zijn medewerkers besluit Johnny om Jesse mee te nemen op z’n werktrips. Hij bezoekt namelijk kinderen in verschillende steden doorheen de Verenigde Staten en vraagt hen naar hun angsten in het leven en hun verwachtingen van de toekomst. Die interviewfragmenten bulken van de wijsheden en zijn een film op zich waard Het zijn echte niet-gescripte interviews en voelen net daardoor spontaan aan. Ze zetten je ook zelf aan het werk, want hoe kijk je zelf eigenlijk naar de toekomst? En waar ben je bang voor?

Johnny is dan wel geen vader, hij krijgt wel de kans om te proeven van het gevoel dat erbij hoort en krijgt een halve hartverzakking als hij in de winkel Jesse plots kwijt is wanneer hij één seconde naar de volgende gang trekt om een tube tandpasta te gaan halen. In onze omgeving hebben we het al gehoord: het ouderschap verandert je perspectief op het leven. Van zodra je zelf een nakomeling hebt, geldt alleen nog maar die verantwoordelijkheid. En dus veranderen ook de angsten. Plots dwaalt er een wezentje rond op de wereld dat van jou afhankelijk is om te overleven. Een kind dat je moet vormen en moet opvoeden tot een goed mens dat dan op zijn beurt aan zijn leven als volwassene kan beginnen.

In één van de interviews zegt een kind dat veiligheid het mooiste gevoel is dat je kan ervaren in het leven. Veiligheid maakt dat je de wereld durft instappen met het vertrouwen dat het allemaal wel goed zal komen. Viv probeert die veiligheid aan Jesse te bieden, ook al heeft hij een vader met een bipolaire stoornis. “Is het zoals vorige keer?”, vraagt Jesse wanneer hem wordt medegedeeld dat zijn moeder toch nog wat langer bij zijn vader zal moeten blijven. Het is niet de eerste keer dat Jesse dit meemaakt, Jesse is een KOPP-kind (Kind van Ouders met Psychische Problemen) en dat maakt dat het leven ook voor dit kind al een uitdaging is geweest.

Het 12-jarige fenomeen Woody Norman

We gaan ervan uit dat ouders hun best doen om hun taak naar best vermogen te vervullen. En meestal is dat ook zo. En toch, toch kunnen we ook belast worden door onze ouders. Jesse en zijn zus Viv hebben elkaar in het jaar voordien amper gezien of gehoord. Daar zijn verschillende redenen voor – Johnny ziet bijvoorbeeld nog af van een relatiebreuk – maar de voornaamste reden is toch dat beide een ander gevoel hebben bij het overlijden van hun moeder. Johnny droeg z’n moeder op handen, en omgekeerd. Viv en haar moeder hebben elkaar nooit begrepen, wat voor een turbulente jeugd zorgde.

Deze thema’s worden zijdelings aangeraakt in de film – er zitten geen grote dramatische scènes in de film en de focus ligt op de relatie tussen Johnny en Jesse – maar de korte uitstapjes naar wat er allemaal op de achtergrond speelt, maken wel mee dat C’Mon C’Mon een film over het leven wordt. Een zachte film met scherpe randjes in een prachtig zwart-wit dat ervoor zorgt dat de harde wereld gedempt wordt en dat we als kijker kunnen focussen op de ontluikende relatie tussen Johnny en Jesse.

Die beide acteurs doen het overigens geweldig. Dit is Joaquin Phoenix in zijn eerste rol sinds Joker (2019) en hij laat hier weer een heel andere zijde van zijn acteerpalet zien. Het personage Johnny leunt misschien nog het meeste aan bij Theodore uit Her (2013): hij wandelt door het leven en is niet per se ongelukkig, maar er huist een melancholie in hem en als hij heel eerlijk is met zichzelf is hij best eenzaam. Het is Jesse – het twaalfjarige fenomeen Woody Norman – die Johnny doet ervaren hoe het voelt om een doel en een richting in het leven te hebben. Woody Norman is Brits en houdt de hele tijd dus een accent aan en toch staat hij met zo’n naturel te acteren dat we zelfs regelmatig vergaten dat hij aan het acteren was. Kunnen we ’n Oscar voor hem opzij zetten?

Durf te voelen

In het laatste gedeelte van de film geeft Johnny nog een belangrijke boodschap mee: we mogen voelen. We mogen boos zijn. En we mogen verdrietig zijn. En we mogen emoties ventileren. Met emoties moeten we leren omgaan. Als kind, maar ook als volwassene. Het is een opdracht die we ons hele leven meezeulen en niet altijd de meest gemakkelijke, want emoties zorgen voor uitdagingen. Maar het wegstoppen van emoties zorgt voor nog veel grotere moeilijkheden. Dus durf te voelen. In deze mentaal uitdagende tijden zetten we dat graag nog eens extra in de verf.

De titelverklaring van deze prachtprent zit verscholen in een scène waarin Woody in de microfoon praat. Hoe de C’Mon C’Mon precies in dit verhaal verwerkt wordt, laten we je zelf ontdekken, maar het maakt wel dat we de bioscoopzaal met een heel ander gevoel verlieten. Want hoe uitdagend het soms ook is: het leven gaat genadeloos voorwaarts en valt niet te missen.

Het leven deelt soms cadeautjes uit. Deze film van Mike Mills is er een mooi voorbeeld van.

Score: 10/10