Artiesten kunnen de dag van vandaag nog amper een nieuw nummer maken, zonder een rechtszaak over plagiaat om de oren geslingerd te krijgen. Wereldster Katy Perry kreeg vorig jaar nog een boete van meer dan twee miljoen dollar als schadevergoeding, omdat ze de beat van een christelijke rapper gestolen zou hebben. Daar verzet ze zich nu tegen.

Plagiaat is iets dat al jaren voorkomt, in allerlei vormen en binnen gigantisch veel vakgebieden. Ook de muziekwereld is niet immuun. Integendeel: steeds meer nummers worden voor de rechter gedaagd, omdat één of ander onderdeel ervan niet origineel is.

Schadevergoeding van 2,6 miljoen euro

Katy Perry was lang niet de eerste toen ze vorig jaar veroordeeld werd voor plagiaat. De rechter oordeelde dat de zangeres en haar label voor het nummer Dark Horse de beat van een nummer van de christelijke rapper Flame hadden gestolen.

Flame zelf eiste toen een schadevergoeding van 18 miljoen euro, terwijl de verdediging van Katy Perry oorspronkelijk tot maximaal 324.000 euro wou gaan. Begin augustus kwamen de twee partijen overeen over een schadevergoeding van 2,6 miljoen euro.

Negatief effect op de muziekindustrie

Maar nu blijkt dat Katy Perry daar toch niet helemaal mee akkoord ging. De verdediging van de wereldster heeft namelijk een team van musicologen ingeroepen. Die pleiten ervoor dat de uitspraak herbekeken wordt, of dat de zaak zelfs volledig opnieuw gevoerd wordt.

De zaak hierbij laten, zou volgens de musicologen wel een slecht voorbeeld voor de muziekindustrie kunnen zijn. Er heerst namelijk heel wat verwarring en onzekerheid over de huidige rechtspraak over copyright. En dat houdt artiesten tegen om nieuwe muziek te maken.

Dat heeft volgens kenners twee redenen, schrijft het Amerikaanse muziekmagazine Rolling Stone.

Onderwerpen van plagiaatzaken

Een belangrijk verschil zit in de “onderdeeltjes” van een nummer, die het onderwerp kunnen worden van een rechtszaak rond plagiaat. Vroeger gingen die zaken alleen maar over teksten en melodieën, maar de lijst onderwerpen is de laatste jaren serieus uitgebreid.

In 2015 bijvoorbeeld, werd Blurred Lines van Robin Thicke en Pharrell Williams als plagiaat gezien, omdat de “vibe” van het nummer te veel op die van Got To Give It Up van Marvin Gaye leek. Ondertussen werd het lijstje uitgebreid met onder andere ritme, tempo en zelfs een algemeen gevoel.

Vicieuze cirkel

Een andere reden die aangehaald wordt, is dat het vooral wereldhits zijn, die beschuldigd worden van plagiaat. Da’s ergens logisch, want da’s waar het grote geld zit. Bovendien komen de rechtszaken op die manier veel meer aan bod in de media.

Door die aandacht komen veel meer mensen in aanraking met het gegeven “plagiaat”. Het is dan ook een logisch gevolg dat er veel meer klachten ingediend worden. Artiesten en hun platenlabels krijgen daardoor zoveel schrik voor rechtszaken, dat ze experts inschakelen om een nummer twee of drie keer te checken op plagiaat.