“I’m glad I found the key to success: write songs that your mother can approve”, zo zei Leon Bridges ergens tussen twee liedjes door en er is iets van aan: de gemiddelde leeftijd in de Ancienne Belgique lag een tikje hoger dan bij het gemiddelde andere concert, het gebruikelijke pintje werd opvallend vaak ingeruild voor een wijntje en van vuile rock-‘n-roll was geen sprake.
Leon Bridges had de Australische Grace meegebracht als voorprogramma. Ze zag er uit als Joss Stone en klonk in het begin van haar set vooral als Erykah Badu. 18 lentes jong was ze nog maar en we ontwaarden heel wat klasse bij deze jongeline, maar verderop bleek dan weer dat de zoektocht naar haar eigen stem nog volop gaande is.
Bij de cover I Try van Macy Gray leek ze vooral Gray te willen imiteren en de bazige attitude in You Don’t Owe Me – origineel van Lesley Gore uit 1963, deze versie geproduceerd door de legendarische Quincy Jones – misstond haar. Het was bij de meer ingetogen heartbreak ballads zoals Memo (Boyfriend Jeans) waarbij ze herinneringen opriep aan Alicia Keys of de weggedeemsterde Duffy dat we meer van haar wilden horen.
Bal het dorpscafé
Van Leon Bridges willen we in ieder geval meer horen. Dit jaar bracht de 31-jarige zijn debuutplaat Coming Home uit en als een gevolg daarvan werd hij meteen op handen gedragen. Waar hij in een halfvolle tent op een zondagmiddag op Rock Werchter nog een bleke indruk maakte, bleek de Ancienne Belgique op een zondagavond een betere setting.
Hij riep de sfeer op van de tijd die we niet hebben meegemaakt. De tijd van bals in het dorpscafé waar de jongens de meisjes nog ten dans moesten gaan vragen. De tijd waarin een band nog aanvoelde wanneer een swing geruild moest worden voor een slow. De tijd waarin er überhaupt nog geslowd werd buiten de setting van een trouwfeest.
Ja, hij wordt vaak vergeleken met Sam Cooke en Otis Redding en hij is ook zwart en brengt ook soulmuziek, maar wij hoorden ook ballades die naast het beste van The Drifters (die van Save The Last Dance For Me) en The Platters (die van Only You en Smoke Gets In Your Eyes) in de platenkast zouden kunnen staan zonder zich daar om te hoeven schamen. Het als nieuwtje aangekondigde In My Arms bijvoorbeeld was een liefdesliedje van de bovenste plank. De schuldbekentenis Let You Down toonde dan weer aan dat Leon Bridges niet altijd de ideale schoonzoon is.
Meer in petto
Maar Bridges had meer in petto. Flowers neigde naar rockabilly en er er kon ook geswingd worden, al waren die momenten eerder beperkt. Slechts twee keer hadden we het gevoel dat de band in zijn volle potentieel gebruikt werd en dat was bij Twistin’ & Groovin’ en bij het eerste bisnummer There She Goes waar ook Leon Bridges een dansje plaatste.
We hadden het gevoel dat die momenten te zeldzaam waren, dat de band er wel bij zou varen als de teugels iets minder strak aangehaald zouden worden. Nu werd het ene liedje van drie minuten vaak meteen gevolgd door het volgende, waarbij ballads en meer uptempo nummers min of meer afgewisseld werden, iets dat na een tijdje ietwat gekunsteld aanvoelde.
Grootste verrassing was de afsluiter River waarbij de band het podium verliet, enkel de backingvocaliste bleef staan en Leon Bridges zelf, voor het eerst die avond, een gitaar omgorde. River was kaalheid op zijn best, ging door merg en been en deed denken aan de allersterkste Frank Ocean, die van Wise Man.
Samenvattend: het was goed, Leon Bridges bracht vakmanschap in een genre dat ondervertegenwoordigd wordt in deze tijd. Maar de hoogtepunten op deze set kwamen er als hij het deed met méér en de band losliet of net met minder. Wij hebben hoge verwachtingen voor de toekomst van Leon Bridges.