Fans van het betere romantische drama kunnen sinds gisteren terecht op Netflix. Daar is namelijk Bridgerton verschenen, een serie van de hand van Grey’s Anatomy-maakster Shonda Rhimes. Bridgerton is gebaseerd op de boekenreeks van Julia Quinn. En zij vindt de serie fantastisch, ook al is die helemaal geen letterlijke verfilming.
Schrijfster Julia Quinn bracht precies 20 jaar geleden het eerste boek in haar reeks The Bridgertons op de markt. En Netflix en Shondaland (het productiehuis van Grey’s Anatomy-bedenkster Shonda Rhimes) hebben het beste ‘verjaardagscadeau’ ooit gevonden.
Julie Andrews als Lady Whistledown
Gisteren is namelijk het eerste seizoen van Bridgerton op Netflix verschenen. De serie is – zoals de titel al doet vermoeden – gebaseerd op de boekenreeks van Quinn en is een soort vroege versie van Gossip Girl. Alle geheimen van de Londense elite worden namelijk door ene Lady Whistledown aan het grote publiek bekendgemaakt.
Net zoals in Gossip Girl krijgen kijkers ook het gezicht van Lady Whistledown niet te zien. Ze krijgen enkel haar stem te horen. En die stem is niet de minste. Niemand minder dan Hollywood-legende Julie Andrews sprak namelijk de pamfletten vol roddels in.
Dat was een enorme verrassing voor de schrijfster van de boekenreeks, Julia Quinn. “Ik begon te hyperventileren”, vertelde ze tijdens een interview met Entertainment Weekly. “Echt, ik stopte bijna met ademen. Ik heb zo lang niet geademd dat ik eigenlijk dood had moeten zijn.”
Prachtig imperfecte personages
De schrijfster is enorm tevreden over het resultaat. Bridgerton is geen letterlijke verfilming van de boeken van Quinn. En net dat maakt de serie volgens haar zo indrukwekkend. “Het waren al volledig gevormde personages voor mij. Maar dan brengen acteurs die tot leven, en zijn ze zelfs nog veel meer.”
“De acteurs doen zoveel meer dan gewoon vertolken wat ik op papier heb gezet. Ze gebruiken dat, en breiden de personages nog verder uit. Het gaat om kleine dingen. Op een bepaald moment krijgt Daphne bijvoorbeeld te horen dat er heel wat bellers komen en ze slaakt een gil. Da’s zo’n klein dingetje, dat gilletje met haar armen stijf naast haar lichaam. Maar ik dacht echt: ‘Dat is het.’ Het is zo klein, maar het maakt de personages zo echt, zo prachtig imperfect.”