Deze zomer verschijnt de reünie van Het Eiland op Streamz. Exact twintig jaar geleden maakte de komische serie van regisseur Jan Eelen de Vlaamse televisie onveilig. Ondertussen wordt de reeks door fans nog elk jaar herbekeken en ook de groene das en de viering van de lente op het dak keert elk jaar terug. Maar hoe beleven de acteurs die blijvende populariteit?
Vanaf 11 juli is 20 jaar Het Eiland te zien op Streamz. Daarin komen de acteurs uit de iconische reeks nog eens samen om het te hebben over het succes van de reeks, halen ze fijne herinneringen op en worden ze geconfronteerd met bepaalde beelden, bloopers en andere zaken.
Om de twintigste verjaardag van de reeks te vieren, spraken wij met acteurs Frank Focketyn en Dirk Van Dijck, oftewel Guido Pallemans en Michel Drets.
Wat is voor jullie de leukste herinnering aan de opnames van Het Eiland?
Frank Focketyn: “Leukste herinnering? Hoe lang mag dit interview duren, Wim?”
Dirk Van Dijck: “Dirk hé, het is Dirk (lacht). Mijn favoriete moment was het einde van de draaidag. Daar kunnen we niet flauw over doen. Wij lachten de hele dag door. Dat was zo druk en uitputtend. Dus bij het einde van de draaidag keerde even de rust terug in mijn hoofd. Maar uiteindelijk waren het ook zo ontzettend fijne dagen en weken. Daaruit kan ik geen favoriet moment kiezen.”
Frank: “Die zijn ontelbaar. Ik kan hier echt over blijven vertellen. Bijvoorbeeld toen er een tamagotchi op de set was waar Frankie (Wim Opbrouck) op moest letten. Uiteindelijk is dat beest overvoed gestorven. Of toen Dirk (Van Dijck, red.) in zijn onderbroek in het midden van de plassen moest gaan staan. Als dat soort momenten omringd worden door een groep volwassen kleuters, ja dan krijg je wat.”
Ondertussen zijn we 20 jaar later en kwamen jullie voor de reüniespecial nog eens allemaal samen. Wat vonden jullie daar zo fijn aan?
Dirk: “Je krijgt ongevraagd zoveel hoogtepunten en bloopers voorgeschoteld. Dat is gewoon één portie plezier. Ook het terugzien met iedereen blijft iets magisch. Ook al zie ik sommigen wel eens in de wandelgangen of bij andere projecten, als we met de volledige groep zijn, is het toch extra speciaal.”
Frank: “Elkaar terugzien blijft zo’n fijn gevoel. Dan heb ik het gevoel dat tijd echt een verzinsel is van de mens. Er is zoveel veranderd, maar tegelijk niets. We komen elkaar tegen en in een mum van tijd zijn wij terug die kleuterklas.”
Hadden jullie vroeger ooit gedacht dat Het Eiland zo een succes zou worden?
Dirk: “Natuurlijk niet. Ik ben er ook maar op de valreep bijgekomen. Daarvoor had ik nog maar een aantal afleveringen van voorganger In De Gloria gezien en toen dacht ik al ‘Wow, die sjarels doen iets ongeziens’.”
Frank: “Danku.”
Dirk: “Dus uiteindelijk voelde het voor mij al als iets speciaals om met hen te mogen meedoen. Ik had nooit gedacht dat we hetzelfde succes zouden hebben als dat In De Gloria gehad had. Maar uiteindelijk ging de reeks dus wel dat iconische pad op. Dat is iets waar ik wel trots op ben, het feit dat ik deel uitmaakte van dat tweede succes.”
Voor velen maakt Het Eiland deel uit van een jaarlijkse rewatch. Hebben jullie de serie zelf al vaak herbekeken?
Frank: “Het is ondertussen wel al even geleden, maar zeker. Nadat de jaren wat meer verstreken waren en de opnames langer achter ons lagen, kon ik de reeks ook meer zien voor wat ze was. Je gaat zaken anders bekijken en denkt niet meer zo technisch na. En dan zie je ook pas hoe goed zo’n reeks eigenlijk is. Als je daar dagelijks mee bezig bent, verlies je die visie wel eens.”
We zijn nu dus 20 jaar later en Het Eiland is nog steeds een fenomeen, ook bij jongeren, hoe komt dat denken jullie?
Dirk: “Echt geen idee. Al denk ik dat het veel te maken heeft met de schaamteloze manier waarop de reeks gemaakt is en hoe onze groep acteurs ook echt alles heeft gegeven daarvoor. Niets was te veel, niets was taboe. Alles ging.”
Frank: “Ik denk omdat het nog steeds herkenbaar is. Het soort relaties en de absurditeit die toch soms nog terugkeert in werksituaties. Hoe mensen met elkaar omgaan en dat soort zaken. Al het materiële en organisatorische in het werkleven is ondertussen veranderd, maar het menselijk aspect is nog altijd hetzelfde. Dat verandert ook niet zo snel. Zelfs niet in twintig jaar.”