Sinds 1978 komt Jamaica elk jaar een weekendje op verlof naar een Kempense wei. Ook wij waren erbij op Reggae Geel 2015 om de muziek, de sfeer en de onvermijdelijke wietdampen op te snuiven. Hoe dat precies is afgelopen, leest u hieronder. 

Veel volk op Reggae Geel, dit jaar. Met 69000 aanwezigen was dit het absolute recordjaar in de geschiedenis van het festival. Veel volk ook dat het vestimentaire attribuut dat wij schoen noemen, ontbeerde. Eveneens veel volk dat zich op de wei via de mond heeft ontlast. Hoe de combinatie van deze twee is afgelopen, weten wij ook niet, maar een misstap is snel gezet. Vraag dat maar aan de man die dreadlocks tot op de grond had en zijn nek brak toen hij hierover struikelde. Veel volk dus, waaronder Roger de festivalman, dat gezellig samenkwamen en zich amuseerde. Of zoals Bob Marley het destijds zong: Let‘s get together and feel alright.

Dag 1

In de vroege avond slaagde Barrington Levy erin de wei reeds aan het begin van zijn optreden aan het dansen te zetten op een soort van jazzy reggae die door het strakke samenspel overtuigend gebracht werd. De losse omgang met de genrevoorschriften zorgde voor een aangename spanning die het publiek in zijn greep wist te houden. Jammer genoeg kon de boog niet altijd gespannen staan en kon de kwaliteit van de start niet volgehouden worden, waardoor het optreden al snel verwaterde. Toen er dan ook nog kermisgeluiden door de boxen schalden en Barrington Levy een samenzang met het volk probeerde op te zetten maar daarvoor een veel te moeilijke melodie koos, begonnen wij ons toch lichtjes te irriteren. Een spijtig verloop van een concert dat veelbelovend was gestart.

Ook Spragga Benz schoot niet echt raak. Akkoord, de vibe zat goed en Barrington Levy kwam ook nog eens piepen, maar daar bleef het dan ook bij. Wie wel kon mikken, was Assassin, die de wei in vervoering wist te brengen met opzwepende dancehall. Het geheel werd op intensieve wijze gebracht, en zorgde voor het beste feestje van de avond. Gelukkig werden er ook enkele rustpauzes ingelast waarbij er kon worden overgegaan op loom meewiegen. Eén van deze momenten kwam er wanneer Protoje opeens op het podium verscheen en zijn hit Who Knows inzette, wat voor één van de betere meezinggelegenheden van Reggae Geel zorgde.

Nadien was het de beurt aan headliner Shaggy om de eerste dag af te sluiten. Mr Boombastic was op zijn best wanneer hits als Angel en It Wasn’t Me de revue passeerden, maar tussen die nummers in gaapte de afgrond die opgevuld werd met interactieve intermezzo’s die ellendig lang uitgesponnen werden. Zulke spelletjes werken misschien in een grote zaal als het Sportpaleis, maar op de Kempense wei staken zij snel tegen. Na dit optreden begrepen we meteen waarom het reeds zolang geleden was dat we nog iets van Mr Lover Lover hadden gehoord: zijn beste tijd ligt al wel een eindje achter ons.

Dag 2

De tweede dag van Reggae Geel startten we in de 18 ‘‘ Corner, waar Soul Remedy, de pioniers van de Belgische dub, de kruim van hun platenkast aan bod lieten komen. Het geluid stond weliswaar te stil – we konden de soundcheck van de Main erdoor horen – maar de fijnzinnige selectie van dubschijven maakte dit euvel grotendeels goed, en de lommerrijke omgeving van het bos zorgde voor een welgekomen afkoeling op deze hete dag.

Nadien mochten de Rupelsoldaten hun beste been voorzetten in de Yard. Spijtig genoeg stonden de stemmen veel te stil, waardoor we de mensen naast ons luider konden horen dan de soldaten zelf. Startten deden ze met De Bevrijding. Later volgden onder andere een Nederlandstalige compilatie van bekende reggaehits en De Vergissing. Het hoogtepunt was De Genezing, waarbij een man in jointkostuum stagedivede en crowdsurfte. Een amusant beeld van een onderhoudende show.

Het beste optreden dat we zagen, was dat van de Belgische skaband Bottle Of Moonshine. Met alle blazers die op het podium stonden, leek het wel een brassband. Het publiek geraakte volledig in de ban van de opzwepende muziek die begeleid werd door een steengoede zangeres, en dwong de stagemanager zelfs om toch nog een bisnummer toe te laten.

We sloten Reggae Geel af in het bos, waar de dubplaten en dreadlocks welig tierden. Kibir La Amlak en Jah Shaka lieten het aanwezige volk voor een laatste keer dobberen op een zee van oorstrelende geluiden die over het karakteristieke dubritme gedrapeerd werden.