In een eerder artikel vertelden we jullie al over Lowlands als totaalplaatje. Dit artikel zal een aantal noemenswaardige optredens uitlichten.

Vuurdoop

Years & Years hebben de eer om op vrijdag de ‘nieuwe’ Heineken tent te dopen. Met de switch van bierleverancier Grolsch naar Heineken is ook de naam van deze tent veranderd.

De tent staat compleet afgeladen en de band rond voorman Olly Alexander levert een ietwat saaie set af. De frontman zelf is simpel gekleed in een wit Adidas shirt, zwart broekje en witte tennissokken en de set is eigenlijk even bleek als de uitstraling van de zanger. Het is niet slecht, maar van de winnaar van BBC’s Sound of 2015 mag wel iets meer verwacht worden. Monsterhit King is uiteraard de uitsmijter en wordt van voor naar achter meegezongen door het publiek, wat de rest van de set nogal een tamme indruk maakte.

Zweedse Tove Lo mag haar best doen de Bravo tent voor zich te winnen. Op het grote scherm achter haar zien we de gehele set haar naam, en wat korte visuals. De Bravo is niet erg vol gelopen voor Tove Lo, die aantreedt met maar liefst twee drummers en een toetsenist. Er volgt een uurtje simpele electropop, mét redelijk wat bass. Ze doet haar best de tent mee te krijgen, wat ook hier maar mondjesmaat lukt. Aan het einde gaat men dan los op (uiteraard) Habits (Stay High), welke liggend ingezet wordt door Tove Lo.

Party Like It’s 1999

Limp Bizkit mag zijn ding doen in de Alpha: de grootste der tenten op Lowlands. De band klapt er gelijk in met Rollin’ en de tent loopt vol.

Fred Durst springt en rent nog steeds alsof hij een skater van in de twintig is. Ook het herkenbare petje ontbreekt niet. Gitarist Wes Borland is ook van de partij en ziet er – zoals gebruikelijk – bont geschminkt uit. Een paar nummers verder gilt Fred Durst uit ‘We’re gonna party like its 1999!’. Er volgt een bonte verzameling oude hits, evenals een medley van covers (onder andere Welcome To The Jungle en Smells Like Teen Spirit). Het publiek reageert enthousiast en her en der ontstaan zowaar circle pits.

De vaart gaat helaas flink uit de set door het vele gepraat van Fred Durst, en de doelloze intermezzo’s tussen de nummers. We eindigen met Fred Durst die nog een dansje doet op de tonen van Bee Gee’s Stayin’ Alive. Was dit goed? Neen. Was het vermakelijk? Zeer zeker. Limp Bizkit was voor velen de guilty pleasure van het weekend. Je weet dat het eigenlijk niet kan, maar het is toch stiekem wel lekker.

In de Charlie tent – waar men vooral opkomende rockbands in de breedste zin van het woord kan vinden – zien we DMA’s. De mannen uit Australië lopen in trainingspakken en ruime truien. Door hun voorkomen verwacht je ieder moment dat ze je muren komen schilderen of lekkende kraan repareren. De mannen spelen een mix van indie en britpop, en ondanks wat geluidsproblemen aan het begin van de set doen ze dit goed. Het doet denken aan Manic Street Preachers, Oasis of ongeveer iedere Britse band uit de negentiger jaren. Het klinkt goed, en zodra de mannen wat meer werk hebben kan dit weleens een band zijn waar men meer van gaat horen. Op Lowlands waren ze in ieder geval na veertig minuten door de stof heen.

Oude wijn in nieuwe zakken

Underworld mag de Heineken tent – tweede in grootte – afsluiten op deze eerste festivaldag. De Britse electronicaband is bezig zijn eerdere werk op te poetsen en opnieuw uit te brengen en toert ter ondersteuning hiervan.

Er was vooraf al wat verbazing over de plek van Underworld, en al direct blijkt deze terecht. De band had in de grotere Alpha móeten staan. De Heineken staat compleet afgeladen, en buiten staat het nog rijen dik voor de tent. De set kent een goede opbouw, en de Heineken wordt verwend met klassiekers als Rez, Cowgirl, en dé afsluiter – uiteraard – Born Slippy. Op de schermen zien we een videomontage met wat visuals van zanger Karl Hyde. Het mag dan een tour zonder nieuw werk zijn; de oude nummers blijken na ruim twintig jaar nog steeds relevant. En dat is een prestatie van formaat.

We beginnen de zaterdag met Christine And The Queens in de Bravo tent. Ze is in Nederland vooral bekend van haar hit Christine. De Franse band rond zangeres Héloïse Létissier grossiert in aanstekelijke synthpop, en pakt uit met een fantastische show. Ze wordt door een handvol dansers begeleidt en toont aan zelf ook prima uit de voeten te kunnen.

De Bravo stroomt langzaam vol. Men kan eigenlijk alleen hitje Christine een beetje mee mompelen, maar dat deert niemand. Héloïse lijkt zelf ook een beetje overdonderd door zoveel enthousiasme in een land wat het gros van haar nummers niet verstaat. Ze toont aan dat ze prima weet waar ze zich bevindt door te refereren aan het naastgelegen pretpark Walibi Holland. Ze verzoekt de bezoekers dan ook het ‘amusementpark in your head’ te bezoeken. Ze excuseert zich een aantal keer voor de vele Franse nummers, en heeft voor de gelegenheid haar in haar set ook een aantal Engelstalige nummers. Christine And The Queens zorgt vroeg in de middag voor een denderende show en toont aan dat het meer dan alleen muziek is. Een van de revelaties van deze editie Lowlands.

Collaborations Don’t Work?

Franz Ferdinand kent de Alpha tent van Lowlands als hun broekzak. De Britse band heeft hier de laatste jaren menigmaal opgetreden. Vandaag zijn de heren er weer, samen met Amerikaans synthpop duo Sparks.

De gelegenheidsformatie staat als FFS. op het programma. De twee bands hebben onlangs het album FFS uitgebracht, en spelen daar enkele nummers uit. Ondanks dat niet veel bezoekers deze nummers lijken te kennen slaan ze toch goed aan.

De chemie op het podium slaat over op het publiek ondanks dat de zang niet altijd zuiver. is Hoogtepunten komen uiteraard bij Do You Want To, Michael, en Take Me Out, allen van Franz Ferdinand. Ook Sparks-hit This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us wordt goed ontvangen, net als het ironische Collaborations Don’t Work van hun gelegenheidsalbum.

De Grote Onbekende

Barns Courtney. Vraag duizend Lowlands-bezoekers wie hij is en 999 kijken je vragend aan. Ook setlist.fm, Wikipedia, of Studio Brussel gaan je niet verder helpen. De Britse singer-songwriter is de grote onbekende en mag aantreden in de Charlie. Het publiek omvat hooguit 150 man en we zien een zenuwachtige jongen van halverwege de twintig. Hij staat alleen met zijn akoestische gitaar op het podium, maar brengt krachtige songs. Zo af en toe tussendoor probeert hij een grapje te maken of wat interactie te zoeken met publiek. De stress spat er echter af en hij is duidelijk beter op zijn gemak tijdens zijn nummers.

Ondanks de zenuwen weet de jonge singer-songwriter grote indruk te maken. Niet voor niets wordt deze artiest getipt door groten als Carl Barat en Ed Sheeran. Deze man zal over een aantal jaar weleens een heel stuk hoger op menig festivalaffiche kunnen staan.

I Love You, Honeybear

We vervolgen onze weg met Father John Misty in de India. De zweterige folkrock slaat goed aan en de leadzanger toont zich een ware entertainer. Gedurende de avond ontstaat een ware haat/liefde-verhouding met het publiek. Menigmaal spreekt hij mensen aan op hun geschreeuw (‘You have a horrible voice’), of paradeert voor het publiek langs om ze daarna allemaal the finger te geven. Het is duidelijk een act, maar wel een goede.

Father John Misty speelt vooral nummers van het laatste album I Love You, Honeybear. De set zit goed in elkaar, de band is goed ingespeeld en de wisselwerking tussen de bizarre grappen en mogelijk soms nog meer bizarre nummers pakt erg goed uit.

We blijven in de India om vervolgens Courtney Barnett te aanschouwen. De linkshandige Australische dame heeft een haast jongensachtig charme over zich heen. Ze komt het podium op in een zwarte jeans en wit shirt. Het is duidelijk dat het vanavond om de muziek draait.

Wat volgt is een uur lang garagerock met wat uitschieters naar de donkere kanten van grunge. Courtney Barnett weet de halfvolle India aan zich te kluisteren en duikt menigmaal op de knieen tijdens een van haar gitaarpartijen. Ze wordt begeleid door een band bestaande uit een bassist en drummer. De band staat als ‘driehoek’ op het podium, waardoor Courtney zichzelf niet als frontvrouw naar voren schuift. Bescheidenheid siert haar, en haar strakke set kan ook als bescheiden – maar imposant – betiteld worden.

Terug in de tijd

Zondagochtend wanen we ons in een ander universum met de psychedelische sixtiesrock van Pauw in de X-Ray. De Nederlandse rockers staan er om hun eerste album te promoten, en dat zullen we weten ook. Er wordt melding gemaakt van hun eerste single en uiteraard dat het album binnenkort in de schappen ligt. Wat volgt is een perfecte show die voornamelijk door de visuals erg goed ontvangen wordt. Het plafond van de X-Ray hangt vol LED-schermen die geheel volgens thema de meest psychedelische visuals vertonen. De Nederlandse band pakt uit met langgerekte solo’s, en qua muziek en look waan je je even in de jaren zestig/zeventig.

Door naar één van de dingen die Lowlands uniek maakt. Een optreden van het Koninklijk Concertgebouworkest in de Alpha. Een ‘act’ met 120 leden, en een leeftijd van 125 jaar. Vind dat maar eens op de diverse velden. Ze spelen op deze zondagmiddag Le Sacre Du Printemps van Stravinsky, uit 1913. Er volgt een – ietwat lange – introductie door cabaretier Tijl Beckand, met de niet mis te verstane waarschuwing ‘Zoals mijn moeder altijd zei: blijf luisteren of ik snij je ballen eraf’.

Er komt veel volk op de show af, en de Alpha is achterin toonbeeld van mensen die liggend of zittend met de ogen dicht genieten van deze ‘vreemde eend in de bijt’. Na 38 minuten is het stuk ten einde en wordt het orkest op een daverend applaus getrakteerd. Mensen staan te trappelen op de houten vloerdelen, en een oorverdovend lawaai stijgt op. Iets wat de – nieuwe – dirigent Daniel Harding niet vaak ziet in concertzalen, een duidelijk ‘wow’ glijdt over zijn lippen.

Energiek

In 2013 speelde twenty one pilots ook op Lowlands, toen een van de verrassingen. Nu zijn ze terug en ze herinneren zich hun kleinere show in 2013 nog. We worden in de Heineken getrakteerd op een show vol acrobatiek, zowel muzikaal als fysiek. Het begint met een microfoon die aan een galg hangt en in een krap uur tijd tellen we meerdere salto’s, crowdsurfing, een sitdown, drumkit in het publiek, publiek op elkaars schouders, beide bandleden in het publiek, en ga zo nog maar even door.

Ook muzikaal gaat het alle kanten op en is het zeer energiek. We horen soms reggae (zoals de cover van No Woman, No Cry), het andere moment gaat het weer richting electronica, om dan weer een stevig potje rock over het publiek uit te storten. Vooraan nemen we vooral gillende tienermeisjes waar, die praktisch elk nummer woord voor woord kunnen meezingen. Het is niet altijd even strak, en niet alles wat je hoort is live, maar het is een performance van jewelste.

Kendrick Lamar. De rapper uit Compton mag het gaan doen in Alpha. En hoe doet hij het. Het optreden begint een paar minuten later, maar grijpt je direct vanaf het begin naar de strot. Achter Kendrick is een huizenhoog videoscherm te zien. Verder heeft de zanger geen poespas, danseressen, MC’s of wat dan ook bij zich. Halverwege de set is al duidelijk waarom dit dé meest relevante rapper van het moment is. De man tourt met een liveband die hem in alle opzichten aanvult. Zijn set is strak en perfect getimed. En hij weet hoe hij het publiek moet opzwepen zonder dat het geforceerd of cliché wordt. De overvolle Alpha bounced als niet tevoren. Opvallend veel bezoekers weten de snelle raps woord voor woord mee te doen, en absolute hoogtepunten komen met Bitch, Don’t Kill My Vibe, m.A.A.d city, en uiteraard King Kunta. Van het alom geroemde album To Pimp A Butterfly horen we drie nummers passeren.

Kendrick laat een diepe indruk achter bij de Lowlanders.

Concurrentie

Django Django heeft de eer de Bravo tent af te sluiten. Direct valt op dat de concurrentie zwaar is; de Bravo is amper halfvol. Django Django staat tegenover Major Lazer, Skepta en Viet Cong, en dit heeft duidelijk zijn invloed op het aantal bezoekers.

De heren laten de hoofden echter niet hangen, maar zijn enthousiaster dan ooit. De Bravo wordt omgedoopt tot bruisend ‘indietronica’ feest. Soms is het qua visuals en belichting iets té, en staat menig bezoeker even naar de grond te kijken om de ogen rust te geven. De zanger vermeldt twee keer dat hij vandaag jarig is, maar een slap ingezet happy birthday vanuit het publiek bereikt hem niet. De heren leveren een mooie mix af van nummers afkomstig van hun eerste en tweede – meest recente – album. Na een ruim uur springen is Lowlands 2015 dan echt ten einde.

Deze editie zal in de boeken gaan als eentje waar vooraf de nodige kritiek op was: de kaartverkoop liep minder dan voorgaande jaren, er stond redelijk veel hiphop en elektronische muziek op het programma. Lowlands lijkt wat naar de eenheidsworst in het midden van het spectrum te verschuiven, gezien de drukte bij vele grotere – commerciële – acts. Bij de wat spannendere – alternatievere – acts bleef het soms schrijnend rustig. Dit hoeft echter geen kwalijke zaak te zijn. De markt verandert, en Lowlands zal mee moeten veranderen.

Lowlands wil meer jeugd aan zich binden, en getuige de drukte bij sommige acts is dit prima gelukt. Tevens biedt de organisatie met Down The Rabbit Hole een prima alternatief voor de oudere rot die op zoek is naar meer onbekende, alternatieve muziek.