Op zijn Instagrampagina kondigde bokslegende Mike Tyson zijn comeback aan. Op 53-jarige leeftijd wil Iron Mike het opnieuw opnemen tegen zijn voormalige rivaal Evander Holyfield. Een opmerkelijke beslissing als is Tyson zeker niet de eerste bokser die een bijzondere comeback maakt. Dit zijn de 9 opvallendste comebacks uit de boksgeschiedenis.
9. Érik Morales
De Mexicaan Érik Morales, ook wel bekend onder de naam El Terrible, was rond de eeuwwisseling een van de grote namen uit de lagere gewichtsklassen. Het hoogtepunt van zijn carrière beleefde hij in 2005 na zijn overwinning tegen de Filipijn Manny Pacquiao. Daarna ging het jammer genoeg alleen maar bergaf met El Terrible. Na een reeks nederlagen en een verloren terugwedstrijd tegen Pacquiao hing hij zijn handschoenen in 2007 aan de haak.
Tot ieders grote verbazing keerde de Mexicaan drie jaar later terug in de ring. Ondanks zijn overgewicht won Morales meteen drie wedstrijden. Een jaar later, in 2011, plaatste El Tigre het absolute orgelpunt op zijn carrière. Door zijn overwinning tegen de 13-jaar jongere Pablo Cesar Cano werd hij de eerste Mexicaanse wereldkampioen in drie verschillende gewichtsklassen. Een naamzuivering van formaat.
8. Vitali Klitschko
Toen Vitali Klitschko het in 2004 voor bekeken hield, had de Oekraïner al een behoorlijk boksrecord opgebouwd. Het zwaargewicht was op dat moment kampioen in de WBC, de grootste boksbond ter wereld, en had maar liefst 35 van zijn 37 wedstrijden gewonnen. 34 daarvan beëindigde hij met een knock-out. Door een opstapeling van enkele fysieke ongemakken kondigde Klitschko op 33-jarige leeftijd zijn pensioen aan.
Vier jaar later maakte hij zijn comeback. In geen tijd heroverde Dr. Ironfist zijn wereldtitel nadat zijn tegenstander, de Nigeriaan Samuel Peter, na 8 ronden de handdoek in de ring gooide. Klitschko ging daarna nog vijf jaar door en bokste in die periode een record van 10-0 bij elkaar. Met 7 knock-outs bewees Klitschko nog steeds de killer van weleer te zijn. In 2013 keerde de bokskampioen op 42-jarige terug naar zijn pensioen. Ook na zijn actieve sportcarrière gaat het hem behoorlijk voor de wind. In eigen land is hij actief als politicus en schopte hij het tot burgemeester van de hoofdstad Kiev.
7. Larry Holmes
Het Amerikaanse zwaargewicht Larry Holmes won aan naambekendheid in 1978 nadat hij op split decision (een meerderheidsbeslissing van de jury) won tegen landgenoot Ken Norton. Tot op heden is de kamp nog steeds een van de zwaarste titelgevechten ooit. Het werd het begin van zijn eenzame alleenheerschappij. Op zeven jaar tijd behaalde hij een boxing record boksrecord van 48-0, slechts één overwinning minder dan de legendarische Rocky Marciano. De ommekeer kwam er in 1985. Nadat Holmes na een controversiële beslissing tegen Michael Spinks verloren had en ook in de terugwedstrijd aan het kortste eind trok, zette hij een punt achter zijn carrière.
De pauze bleek van korte duur, want in 1988 trok de Easton Assassin opnieuw zijn bokshandschoenen aan. Dat werd geen groot succes. Tegen een jonge Mike Tyson was Holmes slechts een schim van de kampioen die hij ooit was. Zwaar ontgoocheld hield Holmes het boksen opnieuw voor bekeken. Voor enkele jaren tenminste. In 1991 maakte Holmes opnieuw een comeback. In februari van 1992 verraste hij nog één keer vriend en vijand door de Engelsman Ray Mercer te verslaan. Een herboren Holmes deed nog eenmaal een poging voor de wereldtitel, maar bleek daarin geen partij voor Evander Holyfield. Ondanks het verlies ging Holmes nog tien jaar door met zijn carrière. Op 50-jarige leeftijd ging hij definitief met pensioen.
6. Mike Tyson
Het is niet de eerste keer dat Mike Tyson een comeback maakt. Nadat hij een gevangenisstraf van vier jaar had uitgezeten, pikte Iron Mike in 1995 zijn succesvolle carrière opnieuw op. Hoewel hij zijn oude niveau nooit meer helemaal terugvond, slaagde hij er toch in om Bruce Seldon in 1996 te onttronen als WBC-titelhouder. Twee maanden later nam Tyson het op tegen een Evander Holyfield. Voor beide heren was dat het belangrijkste gevecht sinds hun comeback. Hoewel The Baddest Man on the Planet de absolute favoriet was, trok Holyfield aan het langste eind. Na afloop van de kamp verweet Tyson de scheidsrechters dat ze de kopstoten van zijn tegenstander volledig genegeerd hadden.
Die gebeurtenis werd de aanleiding voor het opvallendste incident uit de boksgeschiedenis. In de terugwedstrijd beet Tyson een stuk uit het oor van zijn tegenstander! Hoewel zijn reputatie flink aangetast was, bleef Tyson een kanshebber in alle grote bokswedstrijden. In 2011 kondigde hij zijn afscheid aan. Ook nadien bleef Mike Tyson een felbesproken figuur. Zo haalde hij herhaaldelijk de pers voor huiselijk geweld en drugsgebruik. De voormalige kampioen liet zich helemaal gaan en woog op een bepaald moment zelfs 172 kilo, wat bijzonder veel is voor iemand met een lengte 1 meter 78. Ondertussen gaat een stuk beter met hem. De 53-jarige bokslegende maakt binnenkort een tweede comeback en is hongeriger dan ooit. Toch best geen oren meer afbijten, Mike!
5. Evander Holyfield
Toen Evander Holyfield in 1994 zijn bokscarrière staakte door een hartaandoening, had niemand verwacht dat hij een jaar later gewoon weer in de ring zou staan. Op dat moment had hij er al een behoorlijk parcours opzitten. Zo heroverde hij zijn WBC-titel en won hij op spectaculaire wijze tegen zijn landgenoot Dwight Muhammed Quawi. Dat duel wordt nog steeds bestempeld als het grootste gevecht ooit bij de cruisergewichten.
Toen Holyfield in 1995 terugkeerde, nam hij onmiddellijk de bovenhand in een gevecht tegen Ray Mercer. Een jaar later stond The Real Deal oog in oog met Mike Tyson. Zoals hierboven vermeld, sleepte Holyfield tweemaal de overwinning binnen. Daarmee werd hij voor de derde maal wereldkampioen bij de zwaargewichten. Alleen Muhammad Ali deed hem dat voor. In 2000 verbeterde hij dat record door John Ruiz te verslaan. In 2008 lukte hem dat bijna opnieuw. Holyfield verloor op punten van de Rus Nikolay Valuev in wat eigenlijk zijn vijfde wereldtitel had moeten zijn. Op 46 jarige leeftijd zet Holyfield een punt achter zijn carrière met een boksrecord van 44-57.
Deze week doken er geruchten op dat Holyfield het graag nog eens wil opnemen tegen Tyson. Kunnen de bokscoryfeeën ons nog een laatste keer verrassen?
4. Eder Jofre
De naam Eder Jofre, doet wellicht geen belletje rinkelen. Onterecht want de Braziliaan is een van de beste bantamgewichten ooit. Dat is de categorie voor boksers met een maximaal gewicht van 53,52 kilogram. Jofre was lange tijd de ongeslagen wereldkampioen tot hij in mei 1965 verloor tegen de Japanner Fighting Harada. Tijdens de rematch, een jaar later lukte het hem opnieuw niet om de overwinning in de wacht te slepen.
Jofre verdween drie jaar van de radar. Sinds zijn comeback, in 1969, verloor de Braziliaan zeven jaar lang geen enkele wedstrijd. In mei 1973 deed hij daar zelfs nog een schepje bovenop door op 37-jarige leeftijd een titel bij de vedergewichten te veroveren. Jofre bleef ongeslagen tot 1973 en deed daarmee nog beter dan in het eerste deel van zijn carrière. Op 15 jaar tijd bokste hij zijn indrukwekkend boksrecord van 75 overwinningen, 2 verloren wedstrijden en 4 gelijke spelen bij elkaar. Vooral de manier waarop (hij besliste 50 wedstrijden op knock-out) blijft tot op de dag van vandaag indrukwekkend.
3. George Foreman
George Foreman is ongetwijfeld een van de meest welklinkende namen in de bokswereld. Big George verwierf wereldwijd bekendheid door The Rumble in the Jungle, de legendarische bokswedstrijd die hij in 1974 verloor van Muhammad Ali. Een zware klap, want na afloop was Foreman naar eigen zeggen een jaar lang depressief. Na die bewuste kampt bokste Foreman nog drie jaar door om vervolgens voor een lange tijd te verdwijnen. In 1987, maar liefst tien jaar later, maakte Foreman de meest onverwachte comeback uit de geschiedenis van de sport. En wat voor één!
Hoewel Foreman flink wat kilo’s aangekomen was tijdens zijn bokspensioen, slaagde hij erin om in een mum van tijd weer topfit te raken. In 1991 nam Big George het op tegen titelhouder Evander Holyfield. Foreman won niet maar maakte wel indruk. Zo hield hij het maar liefst 12 rondes vol tegen de bokskampioen. In 1994 waagde Foreman opnieuw zijn kans voor de wereldtitel. Helaas verloor hij opnieuw, ditmaal tegen Tommy Morrison. Ondanks deze teleurstellingen, gaf de voormalig kampioen niet op. Nadat hij 10 zware rondes tegen Michael Moorer had doorstaan, kroonde hij zich in 1994 dan toch tot kampioen bij de zwaargewichten. Met zijn 45 lentes was Foreman destijds de oudste bokser die dat voor elkaar kreeg. Derde keer, goede keer!
2. Sugar Ray Leonard
Toen Sugar Ray Leonard in 1982 zijn pensioen aankondigde, kwam dat voor velen als een verrassing. De onbetwiste kampioen was op dat ogenblik slechts 26 jaar en was in enkele jaren uitgegroeid tot een van de beste boksers die de wereld ooit gezien had. Tussen 1979 en 1981 lukte het de jongeling om zowel Wilfred Benitez als Thomas Hearns en Ayub Kalule te verslaan. Dat trio was goed voor een gecombineerd record van 177-1-1.
Door een blessure aan zijn netvlies verdween Leonard een tijd lang van het toneel. In 1984 probeerde hij voor het eerst comeback te maken, maar die mislukte volledig toen bleek dat hij nog steeds niet hersteld was van zijn blessure. Zo’n drie jaar later stapte Leonard toch weer in de ring voor een gevecht tegen Marvin Hagler. Hoewel niemand hem een eerlijke kans gaf, ging hij toch met de wereldtitel naar huis. Die beslissing zorgde voor heel wat controverse. Al blijft het wel een opmerkelijke prestatie voor een atleet die een half decennium in de lappenmand heeft gelegen. Daarna zette Leonard zijn titelkoers voort met overwinningen bij de superlicht- en lichtzwaargewichten.
1. Muhammad Ali
“I am the greatest.” Dat blijkt ook uit deze lijst. Toen Muhammad Ali in 1967 weigerde om als soldaat deel te nemen aan de Vietnamoorlog, namen de grote Amerikaanse boksbonden zijn sportlicentie in beslag. Hierdoor stond Ali drie jaar lang aan de kant. Toen hij in 1970 terugkeerde, was dat allesbehalve een evidente beslissing. Zijn eerste twee kampen vocht hij tegen Jerry Quarry en Oscar Bonavena, atleten die in moderne tijden zeker zouden meestrijden om de wereldtitel. Voor Ali waren die kampen slechts een opwarmer voor de Fight of the Century van 1971 tegen Joe Frazier. Ali verloor door een unanieme beslissing van de jury, maar zou zich daardoor niet laten afremmen. In 1973 nam hij revanche door Frazier in twee rondes tegen het canvas te meppen.
In 1974 richtte Ali zijn pijlen op George Foreman. Zoals we eerder vermeldden, ging die kamp, The Rumble in the Jungle, de geschiedenis in als de beste bokswedstrijd aller tijden. Hoewel Ali onmogelijk nog beter kon doen, bleef hij doorvechten tot 1978. Daarna keerde hij nog twee keer terug uit pensioen. Die tweede comeback werd een stuk minder succesvol. Ali stopte definitief in 1981 na nederlagen tegen Trevor Berbick en zijn voormalige sparringspartner Larry Holmes. Zijn langdurige carrière lag aan de basis van enkele ernstige hersenletsels. Zo leed Ali aan narcolepsie en parkinson. In 2016 overleed hij aan de ziekte. Het bewijs dat een comeback niet altijd goed afloopt.