Er is ons iets opgevallen: wie nog niet begonnen is aan Never Have I Ever kijkt eerder meewarig naar de reeks. Aan verschillende mensen hebben we ze al aangeraden en telkens kregen we eenzelfde soort reactie: “dat ziet er uit als zo’n oppervlakkige tienerreeks.” Never Have I Ever heeft dus de perceptie tegen, maar is al wel drie seizoenen lang een frisse bries op Netflix.

We begrijpen het wel: de felle kleuren, de titel en het feit dat de hoofdrol wordt gespeeld door een tienermeisje helpt de reeks niet vooruit in een wereld waarin we struikelen over de oppervlakkige tienerseries. Maar Never Have I Ever is meer. Het helpt om te weten dat één van de bedenkers van de reeks Mindy Kaling is, de actrice die bekend werd door haar rol in The Office maar daar ook tot de writer’s room behoorde. Sindsdien liet Kaling zich ook opmerken door reeksen als The Mindy Project (Netflix) of recenter nog The Sex Lives Of College Girls (aanrader, op Streamz).

Met die laatste reeks bewees Kaling nogmaals dat ze weet hoe ze frisse reeksen over jonge mensen en hun gevoelswereld moet schrijven. Never Have I Ever baseerde ze losjes op haar eigen ervaringen als tienermeisje. Hier heet de Mindy Kaling van dienst Devi Vishwakumar (Maitreyi Ramakrishnan) en wanneer ze als vijftienjarige aan een nieuw schooljaar begint, bid Devi de goden met twee wensen: ze wil naar een feestje waar alcohol en drugs aanwezig zijn, en ze wil haar eerste vriendje. Devi droomt stiekem van Paxton (Darren Barret), de knapste jongen van de school, maar een echte relatie met Paxton lijkt haar zo onhaalbaar dat ze hem voorstelt om gewoon seks met haar te hebben. Iets waar Devi zelf helemaal nog niet klaar voor is.

Een raar meisje

Eigenlijk wil Devi alleen maar een normaal tienermeisje zijn, iets dat haar tot nu toe nog niet gelukt is. Ze verloor haar vader aan een hartaanval tijdens een schoolconcert. Als gevolg van dat trauma was ze enkele maanden psychomatisch verlamd. Ze is in therapie bij dr. Ryan (Niecy Nash) maar komt er niet toe om over de dood van haar vader te praten. Haar rouwdagboek laat ze links liggen en ook muziek spelen wil ze niet meer, omdat dat haar doet denken aan de dood van haar vader.

Devi kan ook licht ontvlambaar zijn en net daardoor is de voice-over van de legendarische tennisster John McEnroe (de echte) zo’n geniale zet geweest van de makers. McEnroe geeft ons inzicht in de psychologie van Devi, spreekt een enkele keer de kijker aan of geeft Devi advies.

Daarnaast is Maitreyi Ramakrishnan de grote troef van de serie: ze zet Devi neer als een meisje van vlees en bloed, met hormonen, troeven, twijfels en onhebbelijkheden, maar ze blijkt vooral de geknipte persoon om de ongemakkelijkheid die Devi voelt uit te drukken. Devi is iemand die grappig is, maar vaak onbedoeld grappig. In één van de eerste afleveringen noemt Paxton haar een raar meisje. Dat is nu precies wat Devi niet wil zijn, maar ze weet nu eenmaal niet precies hoe ze zich als een ‘normale’ tiener moet gedragen in sociale interacties.

Devi is ook imperfect als persoon. Ze doet haar best, maar dat blijkt niet altijd voldoende. Vooral in het tweede seizoen is ze nogal onhebbelijk: ze speelt met de gevoelens van anderen, staat niet altijd klaar als haar vriendinnen haar nodig hebben en kwetst Aneesa (Megan Suri) nogal stevig, al was het onopzettelijk. Devi heeft de neiging om egocentrisch te zijn en lijkt altijd wel verwikkeld in één of ander drama, maar ze heeft het hart op de juiste plaats. De makers slagen er goed in om Devi’s bedoelingen duidelijk te maken en daardoor vergeef je haar veel als kijker.

Geen grootse bedoelingen

Never Have I Ever heeft geen grootste bedoelingen en wil geen grote taboes slopen, maar doet dat wel, zachtjes en met naturel. Zo is het in grote delen van Azië nog steeds taboe om de hulp van een therapeut in te schakelen (de moeder van Devi tegen Devi’s therapeut: “Therapy is for white people”), maar het feit dat Devi met haar Indische achtergrond regelmatig een therapeut bezoekt is redelijk grensverleggend.

Tegelijkertijd is er ook Fabiola, een meisje dat gefascineerd is door wetenschap en robotica. Ze krijgt het best lastig wanneer ze gevoelens begint te krijgen voor Eve (Christina Kartchner), een meisje dat al veel verder staat in het verkennen van haar queer identiteit. Fabiola is niet méé en heeft daardoor het gevoel dat ze niet goed genoeg is zoals ze is. Ben (Jaren Lewison) en Eleanor van hun kant worstelen met ouders die hun eigen verlangens en ambities belangrijker vinden dan de zorg voor hun kind en Devi’s moeder Nalini (Poorna Jagannathan) ervaart hoe veeleisend het leven kan worden als je er als ouder maar ook als mens plots alleen voor komt te staan. Paxton begint dan weer te worstelen met zijn imago en wil graag bewijzen dat hij meer is dan de knappe jongen.

Never Have I Ever doet dus meer, maar is ook heel erg leuke teenage drama dat zich afspeelt op een school waarin een hiërarchie bestaat tussen de populaire kids, de nerds en heel veel onzichtbaren. Een school waarin Valentijn en het eindejaarsbal enkele van de belangrijkste dagen uit het leven ooit zijn.

De tieners fantaseren, gaan op dates en gaan relaties aan die enkele weken later weer afspringen. Ze gaan naar feestjes en worden dronken, ze kijken series (vooral naar Netflix, zo blijkt uit de referenties), gamen en luisteren naar muziek. Maar ze voelen ook al de druk om toegelaten te worden tot de universiteit die hun hele verdere toekomst zal bepalen. Dat de druk die tieners zichzelf soms opleggen ook ongezond kan zijn, zal Ben in het derde seizoen aan den lijve ondervinden.

Respect voor de Indiase cultuur

De reeks wordt vooruit geduwd door de knappe dialogen en de verfrissende humor en bewijst zijn intelligentie door ook in het derde seizoen nog elementen te stoppen die je moeiteloos naar een verhaallijn uit het eerste seizoen brengen. Tegelijkertijd weet Never Have I Ever op onverwachte momenten – heel de laatste aflevering van het derde seizoen is een topper – ook je emotionele snaren te raken. Devi is nu eenmaal haar vader verloren en gaat een heel proces door waarin ze het haar moeder niet altijd makkelijk maakt.

Die gevoelens van rouw zijn authentiek: zowel Mindy Kaling als medebedenker Lang Fisher weten hoe het voelt om een ouder onverwacht te verliezen omdat ze het beide zelf hebben meegemaakt. De verhaallijn rond de verlamming van Devi komt ook uit de eigen ervaringen en werd gebaseerd op Lang’s broer, die enkele maanden psychomatisch verlamd was na de scheiding van hun ouders. Kaling en Lang waren zo respectvol om voor die verhaallijn eerst de toelating van de broer in kwestie te vragen.

Datzelfde respect is aanwezig voor de Indische cultuur. Zelfs wanneer het gaat over het vele geroddel binnen de gemeenschap of het belang van aanzien en de bijhorende sociale druk blijf je merken dat er mensen achter zitten die de cultuur van binnenuit kennen. Nergens krijgen we het gevoel dat buitenstaanders respectloze grappen maken of een cultuur willen beledigen.

Al de bovenstaande paragrafen hebben we geschreven om maar één ding te vragen: geef Never Have I Ever een kans. Het is écht beter dan het op het eerste zicht lijkt en ook jij zal een plaatsje in je hart gaan voorzien voor Devi Vishwakumar en haar vrienden.

Drie seizoenen van Never Have I Ever zijn op Netflix te bekijken. Een vierde en laatste seizoen volgt in 2023.