2022 zit er nu echt bijna op en het was een groot jaar voor televisie. Letterlijk: de grote producties struikelden over elkaar, enkele langlopende series als Better Call Saul, Peaky Blinders én The Walking Dead (11 seizoenen!) kwamen tot een einde, Westworld kreeg onverwacht te maken met de hakbijl, Netflix pakte groots uit met Stranger Things, Prime Video lanceerde hun langverwachte The Rings Of Power en HBO bracht Game Of Thrones terug op het toneel met de spin-off House Of The Dragon. Maar welke van die series zijn uiteindelijk blijven kleven? Wat waren de onverwachte voltreffers? En welke kleinere titels hadden er meer aandacht verdiend? Ook dit jaar hebben we helaas weer niet alles kunnen bekijken – we hebben echt een tweede leven nodig! – maar dit zijn de 30 titels die wij een plaatsje in onze eindejaarslijst willen geven.

1. Severance – Apple TV+

Apple TV+ heeft zich in 2022 opgeworpen als baken van kwaliteit en leverde – ondanks een beperkt aanbod – de ene na de andere uitstekende serie af, waar vervolgens te weinig mensen naar keken. Severance had een paar afleveringen nodig om zich te zetten maar vertrekt dan ook vanuit een niet zo evident standpunt: de personages leiden een strikt afgebakend leven op het werk en daarbuiten: hun leven bestaat uit een binnen- en een buitenversie. Op het werk zijn er dus geen herinneringen aan een privéleven, en omgekeerd.

Severance is één van die zeldzame reeksen waarin werkelijk niets aan het toeval overgelaten is. De begingeneriek is om door een ringetje te halen, het pianoriedeltje in de subtiele soundtrack blijft in je hoofd hangen, en de regie – zes van de negen afleveringen werden geregisseerd door Ben Stiller – is even steriel en strak omlijnd als de kantooromgeving en werkt efficiënt bevreemdend. Adam Scott zet een geloofwaardige hoofdrol neer als rouwende echtgenoot, maar ook de bijrollen zijn uitstekend. En de serie bevat ook datgene wat je binnen zo een steriele bedrijfsomgeving nooit zou verwachten: één van de mooiste kantoorromances die we ooit op het kleine scherm zagen. Aanrader!

2. The Staircase – Streamz

The Staircase is geen pure hervertelling van de bekende true crime-reeks die op Netflix te zien is, maar een waardevolle aanvulling erop. De reeks draait om de vermeende moord van de Amerikaanse auteur Michael Peterson (Colin Firth) op zijn vrouw Kathleen (Toni Colette). Is ze echt van de trap gevallen? Of is er meer aan de hand? Het eigenlijke proces Peterson neemt maar twee van de acht afleveringen in beslag. De ambitie van de makers lijkt eerder te liggen in het meegeven van een achtergrondverhaal van alle nevenpersonages, daar waar de true crime-reeks puur en alleen om de gerechterlijke kant van de zaak ging.

Vanaf aflevering vier wordt er nog verder gegaan en krijgt The Staircase een filosofische laag omdat de makers je doen nadenken over de constructie van de waarheid en of dat concept wel bestaat, dé waarheid. Dat we zulke filosofische vragen ingespeeld krijgen door te kijken naar een dramareeks, waarin overigens op torenhoog niveau geacteerd wordt, dat maakt The Staircase tot een zeer bijzonder stukje televisie.

3. Better Call Saul (S6) – Netflix

Toen Vince Gilligan en Peter Gould in 2015 van start gingen met Better Call Saul verklaarde iedere serieliefhebber hen voor gek. Waarom zou je nu een spin-off maken van Breaking Bad, een serie die algemeen gezien wordt als één van de beste series aller tijden? Zes seizoenen en zeven jaar later twijfelen diezelfde serieliefhebbers welke nu de betere serie van de twee is. Better Call Saul heeft onze waardering voor Bob Odenkirk als acteur doen groeien en heeft ons Rhea Seehorn als leren kennen, dat is al voldoende voor onze eeuwigsdurende waardering.

Maar daarnaast was ook dit laatste seizoen erg slim, was elke regel dialoog om van te smullen en werd de tijd genomen om naar een climax op te bouwen. De beeldtaal in deze serie is doorheen de jaren zo uniek geworden dat zelfs Howard die een kop koffie zet verheven wordt tot een stukje kunst. Het afscheid van een serie als deze doet altijd een beetje pijn, maar het einde dat we kregen was wel zeer mooi en bevredigend.

4. The White Lotus (S2) – Streamz

Het tweede seizoen van The White Lotus was (opnieuw) een pareltje dat zijn geheimen maar gaandeweg prijsgaf. Mike White heeft een serie gemaakt waarvan het idee zo eenvoudig is als het groot is: drop een aantal totaal verschillende mensen op dezelfde locatie, laat ze met elkaar interageren en roep zo de ongemakkelijkheid van sociale interacties op. Dat doet hij met verve en hier en daar met een snuifje sardonische humor. In The White Lotus loopt een mozaïek van verhaallijnen doorheen een stevig dozijn personages. De minireeks richt zich meer op de geduldige kijker, want hoewel er maar zeven afleveringen zijn, heeft White wel even de tijd nodig om zijn personages te introduceren.

The White Lotus blaast de kijker niet weg met grootse special effects, biedt geen overvloed aan seksscènes of gruwel, maar steunt op intermenselijke interacties, dialogen en personages. Net die elementen maken deze reeks tot een reeks die typerend is voor HBO, een merk dat ooit, in andere tijden, bijna uitsluitend van dit soort reeksen afleverde: reeksen waar de kijker zelf ook een beetje moeite voor moest doen en tussen de regels moest lezen.

5. The Bear – Disney+

Afleveringen van een halfuurtje, dat ruikt naar een tussendoortje. En toch had al wie aan The Bear begon al snel door dat deze serie meer was dan dat. In de serie – die overigens zonder grote promotie gedropt werd op Disney+ en gaandeweg zijn publiek wist te vinden door mond-tot-mondreclame – volgen we Carmy Berzatto, bijgenaamd “The Bear”. Berzatto (Jeremy Allen White) is een jonge beloftevolle kok die na het overlijden van zijn broer terugkeert naar zijn thuisstad Chicago om de sandwichbar van zijn broer te runnen. Hij erft een heleboel tradities bij het personeel en bij de klanten, maar ook een heleboel schulden. 

The Bear is afwisselend zo mooi en flitsend in beeld gebracht dat je er honger van zal krijgen. Het leven in de restaurantkeuken ziet er overigens niet toevallig zo realistisch uit: de makers lieten zich uitgebreid adviseren en stuurden ook hun cast op een culinaire basistraining. Tegelijkertijd raakt de reeks ook emotionele snaren: Carmy is vastbesloten om iets bijzonders te maken van de erfenis van zijn broer, maar heeft ook een verlies te verwerken en wordt in zijn thuisstad ook voortdurend aan de pijn herinnerd. In Sydney (Ayo Edeberi) herkent Carmy gelukkig snel eenzelfde soort ambitie en talent en hoe die twee verbinden omdat ze hetzelfde denken over de waarde van een goeie maaltijd is mooi om te zien. De cast is uitstekend en doet authentiek aan, met Jeremy Allen White en Ayo Edebiri op kop, en als toemaatje krijgen we er een uitstekende soundtrack bij geserveerd.

6. Heartstopper – Netflix

Deze Britse serie draait rond Charlie (Joe Locke) en Nick (Kit Connor), twee tieners die op dezelfde school zitten maar verder niet veel met elkaar te maken hebben. Dat verandert wanneer ze op een dag naast elkaar gezet worden in de klas. Het klikt snel tussen de twee en Charlie voelt dat hij meer begint te voelen voor zijn nieuwe vriend.

Alice Oseman bewerkte haar eigen graphic novels tot deze prachtige coming of age-serie. Heartstopper is niet geheel onvoorspelbaar, maar zal ook jouw hart veroveren. Deze serie is Sex Education, maar dan liever, natuurlijker en oprechter. De serie verbeeldt dingen die we allemaal herkennen – de spanning van handjes vasthouden in de cinema, tegen je beste vriend zeggen dat je meer voelt of niet? – maar dan voor queer jongeren. Waar de meeste LGBTQ+-verhalen op zware en dramatische plotlijnen leunen, is Heartstopper leuk en fris.

7. The Crown (S5) – Netflix

Ook in zijn vijfde seizoen, dat zich afspeelt te midden van schandalen en relatieperikelen, blijft The Crown een toonbeeld van elegantie. Dit seizoen krijgen we meer dan ooit tevoren te zien dat zelfs de leden van de koninklijke familie ook maar gewoon mensen zijn met hun eigen gebreken, huwelijkscrisissen en onzekerheden. We zijn in de jaren negentig aangekomen en in die periode hield de roddelpers zich minder dan ooit tevoren aan protocollen. Tegelijkertijd waren er barsten te zien in het systeem van monarchie dat op dat moment al ter discussie gesteld werd.

Hier en daar mocht er een metafoor minder en de scheiding tussen Charles en Diana kon het misschien met een aflevering minder doen, maar tegelijkertijd blijft deze reeks rust en elegantie uitdragen, zelfs in een seizoen dat aan elkaar hangt van schandalen en brandjes die geblust moeten worden. Dat maakt van The Crown in dit streamingtijdperk – waarin alles hipper, sneller en flitsender moet – een unieke reeks.

8. Somebody Somewhere – Streamz

De opzet van Somebody Somewhere is behoorlijk eenvoudig: na de dood van haar zus en beste vriendin Holly probeert Sam (Bridget Everett) haar leven verder te zetten. Ze was teruggekeerd naar haar thuisbasis Kansas om voor haar zus Holly te zorgen en om de banden aan te halen met haar familie. Nu Holly er niet meer is, verloopt het contact met de familie eerder moeizaam. Een onverwacht lichtpuntje komt van Joel (Jeff Hiller), een jongeman met wie Sam vroeger samen op school zat, maar die ze helemaal vergeten was.

Bridget Everett baseerde deze serie losjes op haar eigen leven en haar eigen zoektocht naar vriendschap en plezier in het leven. Door Somebody Somewhere te maken is ze alvast in één ding geslaagd: ons plezier brengen en ons ontroeren. In afleveringen van tussen de 20 en 25 minuten slaagt deze serie er zeven afleveringen op rij in om ons luidop te laten lachen en een traantje te doen wegpinken. Someody Somewhere kan bliksemsnel van sfeer wisselen, zonder dat dat ergens geforceerd aanvoelt.

9. Roomies – VRT MAX

De roomies waar de titel naar verwijst heten hier Bibi (Ahlaam Teghadouini) en Ama (Laura De Geest) die elkaar hebben leren kennen in de opleiding architectuur. Meteen is duidelijk hoe tegengesteld de twee zijn, maar één ding hebben de twee alvast gemeen: in de liefde is het ingewikkeld.

Roomies zet in op subtiliteit en geeft ruimte aan emoties. Daarvoor gebruiken Kato De Boeck en Flo Van Deuren een traagheid die wij bijzonder aangenaam vinden. Het is net de onuitgesprokenheid die de emoties hier zo mooi maakt. De twee hoofdactrices schitteren in hun rol en doen bijna vergeten dat je naar acteurs zit te kijken die vooraf geschreven dialogen vertolken. Roomies duurt amper 3,5 uur maar tegen het einde van de reeks wensen wij elke Bibi een Ama en elke Ama een Bibi toe.

10. Euphoria (S2) – Streamz

Het tegengestelde van Somebody Somewhere en Roomies was Euphoria. Zoals te verwachten was, was ook dit tweede seizoen wild om zich heen schoppend, net als de rebelse pubers die het onderwerp zijn van deze reeks. Het acteerwerk was weer onverminderd sterk, met vooral een pluim voor Zendaya, die als Rue nog meer centraal komt te staan.

Euphoria was in zijn tweede seizoen ook donkerder dan ooit tevoren. Rue die haar strijd met haar verslaving aangaat en verliest, was hard om te zien. En amper hadden we die briljante vijfde aflevering – Rue op de vlucht – achter de kiezen of er was de dubbelaflevering waarin Lexi (Maude Apatow kreeg wat meer te doen dit seizoen) haar schooltoneelstuk voorstelde. Sidney Sweeney was daarbij nog melodramatischer dan ooit als Cassie, in die mate dat we medelijden met haar kregen. Feit is dat we uitkijken naar wat Euphoria nog meer voor ons in petto heeft.

11. Never Have I Ever (S3) – Netflix

Er is ons iets opgevallen: wie nog niet begonnen is aan Never Have I Ever kijkt eerder meewarig naar de reeks. Aan verschillende mensen hebben we ze al aangeraden en telkens kregen we eenzelfde soort reactie: “dat ziet er uit als zo’n oppervlakkige tienerreeks.” Never Have I Ever heeft dus de perceptie tegen, maar is al wel drie seizoenen lang een frisse bries op Netflix.

Wat Never Have I Ever zo leuk maakt, is nog steeds niet veranderd. Want ook nu Devi de relatie heeft waar ze altijd al van droomde lijkt ze er niet meteen gelukkig door te worden. Deze reeks wordt vooruit geduwd door de knappe dialogen en de verfrissende humor en bewijst zijn intelligentie door ook in het derde seizoen nog elementen te stoppen die je moeiteloos naar een verhaallijn uit het eerste seizoen brengen. Tegelijkertijd weet Never Have I Ever op onverwachte momenten – heel de laatste aflevering van het derde seizoen is een topper – ook je emotionele snaren te raken. Devi is nu eenmaal haar vader verloren en gaat een heel proces door waarin ze het haar moeder niet altijd makkelijk maakt.

12. We Own This City – Streamz

Wanneer David Simon op de proppen komt met een nieuwe serie, en dat is zo gemiddeld om de twee jaar, wrijft de meerwaardezoeker onder de serieliefhebbers zich in de handen. Wanneer hij er George Pelecanos bijhaalt, wordt het helemaal likkebaarden. Die twee worden immers vereerd omdat ze ooit The Wire (2002-2008) en later ook nog series als Treme (2010-2013) en The Deuce (2017-2019) bij elkaar schreven. Al die series zijn te zien op Streamz en daar konden ze dit jaar uitpakken met We Own This City, een serie waarvoor Simon en Pelecanos teruggingen naar Baltimore (waar ook The Wire zich afspeelde) om in een zesdelige reeks een onthutsend beeld te schetsen van corruptie bij de politie, een stortvloed aan onterechte arrestaties, diefstal van cash van arrestanten, het gebruik van geweld in het politiekorps tot zelfs het doorverkopen van in beslag genomen drugs.

De twee schrijvers presenteren dat in hun gekende stijl: in een complexe verhaalstructuur waar je als kijker bij moet blijven opletten, met heel veel namen en personages en een bewonderenswaardig gevoel voor detail. Alleen is het deze keer wel allemaal op onderzoeksjournalistieke feiten gebaseerd. Er wordt ingezoomd op het FBI-onderzoek naar corruptie binnen de Gun Trace Task Force – Jon Bernthal is sterk als de grote eikel Wayne Jenkins – en op het werk van Nicole Steele (Wonmi Mosaku) die als advocaat werkt voor de Civil Rights Division van justitie. Aan het eind van de zesde aflevering blijf je nogal murw achter omdat cynisme lijkt te regeren in Baltimore en alle hoop ontbreekt. We Own This City is dus een harde noot om te kraken, maar David Simon blijft wel de meest uitdagende en meest briljante televisiemaker van zijn generatie.

13. Black Bird – Apple TV+

Het is tekenend voor het overaanbod aan series in het streaminglandschap dat er relatief weinig lawaai werd gemaakt over een serie als Black Bird, een reeks ontwikkeld door Dennis LeHane en deels geregisseerd door Michaël R. Roskam. De reeks werd gebaseerd op het waargebeurde verhaal van drugdealer Jimmy Keene (Taron Egerton) die een deal maakt met de FBI om in de gevangenis contact te leggen met  de veroordeelde Larry Hall (Paul Walter Hauser) en hem ook nog een bekentenis moet zien af te dwingen over een open zaak.

Het is de gelaagdheid die Lehane in zijn personages legt die Black Bird zo interessant maakt. Jimmy Keene is geen onbeschreven blad, maar hij is ook niet de grootste crimineel aller tijden. Hall op zijn beurt mag dan wel een gevaar voor de maatschappij zijn, maar hij lijkt er zelf niet aan te kunnen doen. De acteerprestatie van Paul Walter Hauser is intens en sommige scènes uit Black Bird zullen je langer dan eventjes bijblijven.

14. Five Days At The Memorial – Apple TV+

Five Days At Memorial legt op treffende wijze de schade die orkaan Katrina in 2005 aanrichtte in één ziekenhuis onder een vergrootglas. De eerste vijf afleveringen staan allemaal in het teken van de dag van de orkaan zelf en de dagen nadien tonen hoe de dokters deden wat ze konden in een hospitaal dat afgesneden was van de buitenwereld en geen stroomvoorzieningen meer had. Maar de reeks spitst zich daarnaast ook toe op het gedrag van dr. Anna Pou (Vera Farmiga) die het overlijden van een aantal van die overledenen een handje geholpen zou hebben door hen een overdosis morfine toe te dienen.

De bedoelingen van de serie zijn overduidelijk: er wordt hier een heldenverhaal verteld. Maar de uitvoering is knap, geloofwaardig en gelaagd. Five Days At The Memorial maakt voelbaar hoe groot de schade was die orkaan Katrina veroorzaakte en hoe divers en grootschalig de persoonlijke drama’s waren van alle mensen die slachtoffer waren van de natuurramp.

15. Minx – Streamz

Minx is één van de recente slachtoffers van de besparingen bij Warner Bros. Discovery en werd stopgezet, ondanks een eerdere vernieuwing voor een tweede seizoen. Productiefirma Lionsgate heeft al laten weten dat ze de opnames van het tweede seizoen – die al een hele tijd bezig waren – zullen afmaken en daarna op zoek zullen gaan naar een nieuw platform. Hopelijk komt er dus nog meer Minx aan in de toekomst, want de reeks bleek verrassend vermakelijk en zelfs een tikje gewaagd.

Minx draait rond Joyce Prigger (Ophelia Lovibond), een feministe die al jaren droomt van haar eigen magazine. Helaas blijkt er niemand warm te maken, met uitzondering van Doug Renetti (Jake Johnson), de producent van een dozijn pornoblaadjes. Het samenspel tussen Ophelia Lovibond en Jake Johnson is zeer genietbaar en de plot gaat door de afleveringen van een halfuurtje in een sneltreinvaart vooruit. Wat Minx vooral niet is, is saai en belerend. Tegelijkertijd worden er belangrijke thema’s de plot binnen gesmokkeld. Eigenlijk zoals Doug zegt over het naakt in zijn nieuwe magazine: verstopt als een pil voor je hond, gemalen door de pindakaas.

16. Andor – Disney+

Voor wie dacht dat we alles uit het Star Wars-universum zo wel stilaan gezien hadden: niet dus. Andor is een reeks die Star Wars toont zoals we ’t nooit eerder zagen. De reeks doet twee dingen: enerzijds toont ze een samenleving die aan elkaar hangt van de angst en waarin je niet weet wie je kan vertrouwen. Het keizerrijk regeert immers en voert een openlijke strijd tegen alle dissidenten. Anderzijds krijgen we een beeld van een ontzettend bureaucratisch en hiërarchisch ingedeeld staatsapparaat dat soms zelfs voor een vleugje humor zorgt.

Andor is – bijna zoals Severance – zo strak en steriel aangekleed dat het angstaanjagend wordt en de sfeer is grimmig. Showrunner Tony Gilroy stapte weg van de uit special effects opgebouwde eerdere series en koos voor Andor voor het filmen op locatie en op gigantische gebouwde sets. Het voelt allemaal een beetje echter en dat doet het universum zeker geen kwaad.

17. DAHMER – Monster: The Jeffrey Dahmer Story (Netflix)

DAHMER – Monster: The Jeffrey Dahmer Story kreeg vanaf de release op Netflix bakken kritiek te slikken. Toch vonden wij de reeks rond de seriemoordenaar Jeffrey Dahmer een stevige meevaller. Een deel van de kritiek ging erover dat de makers sympathie zouden opwekken voor de moordenaar, een ander gedeelte over het feit dat de reeks gemaakt was zonder toestemming van de nabestaanden van slachtoffers. Het eerste gedeelte van de kritiek is onwaar, het tweede gedeelte bracht de discussie naar een ander niveau: het ging dus niet langer over de vraag of dit een goede reeks was, maar wel over wat je nog maken mag.

Als je als neutrale partij naar DAHMER kijkt, zie je een goeie en respectvol gemaakte reeks. Een reeks die een volledig beeld wil geven van hoe het kan dat iemand als Jeffrey Dahmer zo lang ongestoord zijn gangetje heeft kunnen gaan én van de nasleep ervan. En ja, als kijker zal je tot op een bepaald niveau wel kunnen meevoelen met die eenzame jongeman die zijn weg niet vindt in het leven, maar Evan Peters zet Jeffrey Dahmer nooit neer als een sympathieke vent.

18. Slow Horses (S1 & 2) – Apple TV+

Bij Apple geloven ze in Slow Horses: de reeks werd dit jaar in één trek vernieuwd tot en met het vierde seizoen en naast een eerste ging er ook al een tweede seizoen van start dit jaar. Gary Oldman speelt in deze spionagereeks de heerlijk cynische baas van een team MI5-agenten. Zijn werknemers zijn allemaal bijzondere figuren, want ze hebben allemaal een fout gemaakt in het verleden en zijn afgeschreven voor het echte spionnenwerk. Ze krijgen nu saai en geestdodend werk te doen in de hoop dat ze na een tijdje ontslag nemen.

Slow Horses is niet gewoon een serie bovenop de hoop spionagereeksen, maar kent een origineel uitgangspunt. Daarnaast is de reeks even entertainend als spannend en is ze – zelfs met twee seizoenen in één jaar – een serie waar we wekelijks naar uitkijken.

19. Pam & Tommy – Disney+

Pamela Anderson en de rocker Tommy Lee, voor mensen die net als wij in de jaren 90 groot zijn geworden, waren er weinig koppels nog iconischer. In de marketing rond deze minireeks draaide het allemaal rond het sekstapeschandaal, maar het is tekenend voor de reeks dat Pamela Anderson (Lily James) amper te zien is in de eerste aflevering. Die eerste 50 minuten draaien eerder rond de timmerman Rand Gauthier (Seth Rogen), die zich ongemakkelijk begint te voelen bij de verbouwingen die hij uitvoert in het huis van Tommy Lee (Sebastian Stan), de drummer van de rockband Mötley Crüe.

Pam & Tommy is een reeks die het over heel wat verschillende thema’s heeft. Roem en privacy is één van de grote thema’s in de reeks, technologische ontwikkelingen in het midden van de jaren negentig is een tweede grote luik. Lily James is er overigens in geslaagd om Pamela Anderson de diepgang te geven die ze verdient en zet het iconische model van de jaren negentig neer als een vrouw die altijd gevoeld heeft dat ze nooit de juiste kansen gekregen heeft in haar carrière.

20. Pistol – Disney+

Pistol vertelt het fascinerende verhaal van het begin van een tijdperk. In de eerste van de zes afleveringen maken we kennis met Steve Jones, een verloren jongeman zonder warme thuis die zijn woede kwijt kan in de muziek. Hij en zijn bandleden kunnen niet geweldig goed spelen, maar dat maakt helemaal niet zo veel uit. Jones pikt een hoop materiaal bij elkaar – onder andere van David Bowie – en gaat daarmee aan de slag. Zijn anarchistische karakter wordt opgemerkt door Malcolm McLaren, de eigenaar van de SEX-winkels van (de zopas overleden) modeontwerpster Vivienne Westwood. Hij werpt zich op als de manager van de band – die dan nog niet Sex Pistols heet – en vervangt Jones als zanger al snel door het ongeleide projectiel John Lydon, die bekend zal worden als Johnny Rotten.

Of het precies zo gegaan is zoals in deze reeks weten we niet, maar Pistol schetst wel een treffend beeld van hoe anders en saai de wereld aangevoeld moet hebben voor de punkers. Niet dat we er noodzakelijk graag waren bij geweest, want het leken ons nogal hectische en grimmige tijden, maar een serie als Pistol laat het ons toe om nostalgisch te zijn naar die tijden die we nooit meegemaakt hebben. Naar een tijd waarin muziek nog een revolutie kon veroorzaken.

21. The Boys (S3) – Prime Video

The Boys bood ons in zijn derde seizoen meer van hetzelfde, maar niemand die daar om klaagt. In het begin van het derde seizoen lijkt het allemaal peis en vree: Butch is nuchter, Hughie heeft een job gevonden in de politiek en probeert van binnenuit het klimaat tegen de supes aan te passen en Milk probeert zijn plichten tegenover zijn dochter na te komen.

Alle elementen die de vorige seizoenen zo de moeite waard maakten zijn nog aanwezig, als kritiek op de goudbron die superhelden vormen is The Boys nog steeds de moeite en Homelander (Anthony Starr) lijkt nu alle moeite die hij deed om zijn zelfbeheersing te bewaren overboord te hebben gegooid. Waarna hij ironisch genoeg een Trumpsiaanse aanhang verkrijgt. De afleveringen van een uur zijn soms een behoorlijke lange zit, maar tegelijkertijd zit er genoeg tempo in de reeks om de tijd vooruit te doen gaan.

22. Dirty Lines – Netflix

De Nederlandse reeks Dirty Lines neemt ons mee naar de jaren tachtig van de vorige eeuw. Daarin zien we hoe de jonge zakenman Frank Stigter (Minne Koole) en zijn broer Ramon (Chris Peters) samen een bedrijf hebben opgericht: ze laten jonge vrouwen cassettes inspreken waarop ze zich inleven in een erotisch verhaal. We maken ook kennis met Marly (Joy Delima), een jonge studente psychologie die haar focus op de seksuologie heeft gelegd.

Deze reeks gaat over veel meer dan telefoonseks. Dirty Lines neemt ons mee terug naar een periode waarin de wereld ondanks de taboes steeds vrijer leek te worden. Een periode van meer seksuele vrijheid, feesten op housemuziek en pillen en Europa dat bevrijd werd van een Muur. De jonge cast doet het uitstekend met vooral Joy Delima als opvallend gezicht.

23. Wednesday – Netflix

Wednesday was de laatste hype op Netflix van het jaar, maar dit is een oprecht leuke reeks. Dat heeft vooral te maken met de sarcastische oneliners van Wednesday Addams (Jenna Ortega) en het contrast dat gemaakt wordt met de kleurrijke Enid (Emma Myers) waarmee we luidop hebben moeten lachen. De reeks is mee ontwikkeld door Tim Burton. Hij regisseert vier van de acht afleveringen en dat hoeft niet te verbazen: de wereld van Wednesday past perfect in de werelden die Burton eerder al op beeld vastlegde.

Jenna Ortega is een revelatie in deze reeks en was ook erg toegewijd aan deze rol: ze leerde schermen en cello spelen en ze bedacht ook zelf de choreografie van het dansje dat viraal ging. In een volgende seizoen willen we misschien nog meer zien van het schoolgebeuren, terwijl het nu vooral een detectiveserie was. Maar we hebben Wednesday zeer graag gezien.

24. The Sex Lives Of College Girls (S2) – Streamz

In het tweede seizoen van The Sex Lives Of College Girls worstelt Kimberly (Pauline Chalamet) met haar financiën, Leighton (Renée Rapp) verkent haar seksualiteit en krijgt er al snel een SOA bij en Bela (Amrit Kaur) voelt zowaar de nood aan een vaste relatie. Whitney (Alyah Chanelle Scott) wil bewijzen aan haar moeder dat ze wel uitdagende studies aan kan en er is ook nog de klimaatvluchteling Jackson (Mitchell Slaggert) die de hormoonhuishouding van Kimberly op zijn kop zet. En de jonge vrouwen hebben ook een gemene deler: ze worden allemaal opnieuw verliefd.

Wat deze reeks zo goed deed en leuk maakte in zijn eerste seizoen doet het in zijn tweede seizoen nog beter: de goeie grappen volgen elkaar nog sneller op, de personages zijn gekend en worden nu uitgediept en de soundtrack zit tjokvol goeie popsongs. De tijd vliegt dus als het ware voorbij terwijl je aan het kijken bent.

25. Peacemaker – Streamz

Een superheldenserie met John Cena: op papier zouden we dit niet leuk mogen vinden. En toch is Peacemaker ons zeer goed bevallen. Cena speelt een held die er geen graten in ziet om mensen om het leven te brengen, zolang het maar voor de goede zaak is. Pluspunt is dat zijn opvattingen over de wereld zo politiek incorrect en verwerpelijk zijn dat hij steeds de verkeerde grappen maakt.

Onder alle grappen en grollen zit wel een meer gevoelige wereld: uiteindelijk wil Peacemaker, wiens beste vriend een arend is, gewoon graag gezien worden. De soundtrack zit vol met foute gitaarmuziek uit de jaren tachtig, de humor is gitzwart en het geweld is niet subtiel. En toch, toch is dit leuk.

26. Shining Girls – Apple TV+

Shining Girls is een angstaanjagende thriller én een goeie onderzoeksjournalistieke reeks én tot de verbeelding sprekende scifi. Dat is veel en dus hoeft het niet te verbazen dat Shining Girls wel een aflevering of twee nodig heeft om zijn verhaal uit te rollen. Elisabeth Moss speelt Kirby, een vrouw die als archivaris op een krantenredactie werkt en zich staande probeert te houden in een wereld die voor haar erg ongrijpbaar aanvoelt. De dingen in haar leven kunnen immers plots veranderen en dus houdt ze een logboek bij, als houvast. Waar woont ze? Heeft ze huisgenoten? Huisdieren? Alles noteert ze, tot aan de gesprekken die ze op een dag voert. Samen met haar collega Dan (Wagner Moura) gaat ze op zoek naar de dader van een aantal gelijkaardige moorden, een moordenaar van wie Kirby allicht het enige overlevende slachtoffer is.

Shining Girls is behoorlijk zware kost, maar is daarom niet minder goed. Deze reeks verstaat de kunst om vragen op te roepen en ze tegelijkertijd ook beetje bij beetje te beantwoorden. De cast is uitstekend, met naast Moss en Moura ook nog een angstaanjagend goeie Jamie Bell.

27. Winning Time: The Rise Of The Lakers Dynasty – Streamz

De gemiddelde Belg is niet zo bekend met de Amerikaanse basketbalcompetitie, maar iedereen kent de NBA en heeft op zijn minst al eens van de LA Lakers gehoord. Winning Time: The Rise Of The Lakers Dynasty begint anno 1978, we bevinden ons in een periode waarin er veel twijfel bestaat over de National Basketball Association, de NBA. Ook de LA Lakers zijn niet meteen een team van betekenis, maar daar wil dr. Buss (John C. Reily), een geïnteresseerde koper, graag verandering in brengen. Bij de jaarlijkse NBA Draft – een loting waar spelers die de NBA willen instappen zich beschikbaar kunnen stellen om gekozen te worden door een team – komt een nieuwe speler voor het voetlicht: Magic Johnson (Quincy Isaiah).

Dr. Buss wil het veelbelovende talent binnen halen, maar dan moet hij eerst voldoende financiën bij elkaar krijgen om de club te kopen én Magic overtuigen om bij hen te tekenen. Winning Time: The Rise Of The Lakers Dynasty is interessant, zélfs als je niet geïnteresseerd bent in basketbal. De cast is uitstekend en de reeks is naar goeie HBO-normen tot in de details goed uitgewerkt. En er volgt meer, want Winning Time is ook vernieuwd voor een tweede seizoen.

28. Undone (S2) – Prime Video

Animatiereeksen die specifiek op volwassenen gericht zijn: het is niet nieuw. Denk bijvoorbeeld maar aan Bojack Horseman, Rick & Morty, Big Mouth of Archer. Hoewel die reeksen emotioneel best diep kunnen gaan hebben ze wel één bindende factor: ze zijn humoristisch bedoeld. Dat is bij Undone niet zo. In het eerste seizoen van deze dramareeks zagen we hoe Alma (Rosa Salazar) ontdekte dat ze zich door ruimte en tijd kon verplaatsen en zo met haar overleden vader (Bob Odenkirk) kon praten. Waarna ze op zoek ging naar wie haar vader om het leven had gebracht.

Daardoor leek het eerste seizoen op een moordmysterie. In het tweede seizoen komt Alma te weten dat ook haar zus Becca (Angelique Cabral) over bijzondere gaven beschikt en komen de zussen samen een familiegeheim van hun moeder (Constance Marie) op het spoor. Het tweede seizoen van Undone graaft nog dieper dan het eerste, daalt diep in familietrauma af en toont treffend hoe één trauma verschillende generaties kan doorwerken. De animatie ziet er weer oogverblindend uit en is tot stand gekomen door rotoscoping animation. De rotoscoop filmt daarbij de bewegingen van de acteur waarna de scènes frame voor frame geprojecteerd worden en overtrokken worden met een digitaal potlood. De bewegingen van de acteurs zijn dus echt, waardoor ook de acteurs – ook al spelen ze in een animatiereeks – ook echt spelen.

29. Trying (S3) – Apple TV+

Voor de derde keer zijn we herenigd met Jason (Rafe Spall) en Nikki (Esther Smith) en dat voelt nog steeds goed. Trying is een kleine maar fijne en ontroerende reeks die Jason en Nikki volgt op hun tocht richting het ouderschap. Kinderen krijgen ging in de eerste seizoenen niet zo makkelijk en dus zijn Jason en Nikki bij adoptie uitgekomen, wat hen in dit seizoen de zorg voor Princess en Tyler oplevert.

In dit seizoen merken de twee dat dat uitdagingen met zich meebrengt, maar dat ze, meer dan ze misschien vooraf dachten, ook kunnen rekenen op de mensen rondom hen. En in alle chaos komt ook hun thuis nog eens op de helling te staan. Trying is in zijn derde seizoen onverminderd sympathiek, grappig en hartverwarmend en verdient het om ontdekt te worden. Bear’s Den zorgde deze keer voor de soundtrack bij de reeks.

30. Starstruck (S2) – Streamz

Goeie fictie hoeft niet altijd zwaar, dramatisch en deprimerend te zijn met diepgekwelde protagonisten. Series kunnen ook gewoon leuk zijn en de personages ogenschijnlijk ongecompliceerd. Jessie uit Starstruck is daarvan het beste voorbeeld. Op Streamz staan nu twee seizoenen van deze reeks, maar elk seizoen duurt even lang als de gemiddelde film. Deze serie is daardoor niet meer dan een luchtig tussendoortje, maar wel eentje dat we graag willen aanraden.

Rose Matafeo speelt Jessie, een jonge vrouw met wie je je nooit vervelen zal: een taterwater, een chaoot met een eigen willetje, iemand met het onvermogen om een saai leven te leiden, een wervelwind. Op haar 28e had ze gehoopt verder te staan in het leven wanneer ze toevallig in contact komt met Tom Kapoor (Nikesh Patel) die een beroemd acteur blijkt te zijn. Vervolgens cirkelen de twee om elkaar heen. Starstruck is een goeie romcom en een satire die roem relativeert. De serie zal je leven niet veranderen, maar het zal je wél enkele fijne avonden bezorgen.