Wordt The Power Of The Dog bekroond als Beste Film, of toch nog de underdog CODA? Tot die vraag waren de Oscarpolls en de artikels op filmblogs en websites al vernauwd in de voorbije week. Daaraan hing natuurlijk ook de vraag vast wie de allereerste streamingdienst zou worden die de hoofdprijs op de Oscars zou wegkapen, Netflix of AppleTV+? Het werd dus AppleTV+ en in elk geval is er dit jaar Oscargeschiedenis geschreven. Maar er was nog veel meer te beleven: er was Beyoncé en er was Billie Eilish, er was We Don’t Talk About Bruno én er was een conflict tussen Chris Rock en Will Smith dat een wel erg vreemd sfeertje over de avond heen bracht.

De Oscars begonnen behoorlijk vreemd, want voor het eerst in de geschiedenis van de awardshow waren er al acht prijzen uitgereikt voor de show begonnen was. Zo had Dune al vier technische prijzen (dat zouden er later zés worden) terwijl Beyoncé de show nog niet eens geopend had. Het maakte aan het einde van de avond wel dat Dune met zés prijzen ruim de numerieke winnaar was, maar toch geen écht belangrijke prijzen had toegeworpen gekregen.

De speeches bij de uitreiking van de acht vooraf uitgereikte prijzen waren vooraf opgenomen en de hoogtepunten van de speeches waren in de uitzending gemonteerd, wat de show wel vaart gaf. Maar we blijven het toch vreemde aanpak vinden om sommige winnaars uit sommige categorieën – waar toch ook bijvoorbeeld Editing tussen zat – hun echte gloriemoment waar ze al hun hele carrière lang van dromen zo te minimaliseren.

Als je je show opent met Beyoncé ben je zeker van een vroeg hoogtepunt. Ze werd aangekondigd door Venus en Serena Williams en bracht er haar nummer Be Alive dat ze schreef voor King Richard met een mooie choreografie op een tennisveld.

Will Smith mept Chris Rock

Zo ergens rond halfvijf keerde de sfeer. Nadat Chris Rock een grap had gemaakt over het kapsel van Jada Pinkett Smith, door te refereren aan de film G.I. Jane. sprong Will Smith recht, gaf Chris Rock een stevige mep, ging terug zitten en riep “Keep my wife’s name outta your fucking mouth.”

Er was even twijfel zowel bij kijkers als in de zaal of dit nu ingestudeerd was of niet, maar de ijzige stilte die volgde, nam alle twijfel weg. Net toen Questlove zijn prijs kwam ophalen voor zijn prent Summer Of Soul (…Or, When the Revolution Could Not Be Televised) werd dan toch besloten om even out of the air te gaan. Wat er toen gebeurd is, konden we dus niet zien, maar enkele momenten later ging de show weer verder.

Jada Pinkett Smith heeft eerder al gepraat over haar strijd tegen de auto-immuunziekte alopecia, die onder andere haarverlies kan veroorzaken en over haar strijd met depressie. Het kan de agressieve reactie van Will Smith veroorzaken, een man die in de industrie toch bekend staat als zeer aangenaam om mee te werken.

Enkele minuten later mocht Will Smith toch nog zijn Oscar in ontvangst komen nemen voor Beste Acteur. Smith kreeg de tijd om uit te wijden en gaf geen excuses aan Chris Rock, maar probeerde wel een verklaring te geven. Hij gaf aan dat hij “overwhelmed” was door wat hij allemaal moest zijn en doen in deze wereld op dit moment in zijn leven. Hij beschreef zichzelf als een “protector of my family“. Smith ging verder en zei dat je in de filmindustrie maar moet accepteren dat er over je gepraat en gegrapt wordt en dat je dan maar moet lachen en verdergaan alsof er niets aan de hand is.

Hij verontschuldigde zich bij de Academy en bij zijn medegenomineerden. “Dit is een prachtig moment, maar ik ween niet omdat ik een award gewonnen heb”, ging Smith verder. Er stond een man die goed besefte dat hij te ver gegaan was en wist dat hij één van de mooiste momenten in zijn leven verpest had, maar ook bleef verdedigen wat hij gedaan had zonder ooit het woord “geweld” in de mond te nemen. Hij besloot met: “Art imitates life: I look like the crazy father,” – een referentie aan zijn rol van Richard Williams in King Richard, “but love will make you do crazy things.”

Schuldinzicht, maar toch ook weer niet helemaal. Het laat bij ons een wrang gevoel na en we vermoeden dat er in de komende dagen zeker nog over gesproken zal worden …

Popsterren bij de vleet

Een goeie, maar vreemde show dus. De Academy had alleszins hun uiterste best gedaan om de saaie show van vorig jaar niet nog eens over te doen. De performances waren in het algemeen on point: naast Beyoncé waren ook Billie Eilish en FINNEAS aanwezig om eindelijk hun nummer No Time To Die op de Oscars te brengen. Ze mochten ook een Oscar voor het nummer gaan ophalen.

Er werd ook een voor de gelegenheid aan de Oscars aangepaste versie van de megahit We Don’t Talk About Bruno gebracht, het nummer dat niet werd ingestuurd door Disney omdat ze niet hadden verwacht dat het zo zou aanslaan, hier gebracht door Megan Thee Stallion, Becky G en Luis Fonsi.

Er was dus zeker plaats voor show, maar er werd eveneens een moment gecreëerd waarin aandacht werd gevraagd voor de geopolitieke situatie in de wereld van vandaag. In de speeches bleven de verwijzingen naar de oorlog in Oekraïne subtiel, maar de Academy toonde zélf ook een serene boodschap waarin ze opriepen om Oekraïne te steunen op elke mogelijke manier.

Veel liefde voor CODA

Grote winnaar van de avond werd CODA: een kleine film die als underdog begon aan de Oscarrace en met zijn drie nominaties ook niet metéén tot de topfavorieten werd gerekend. Maar de film wist elk van zijn nominaties binnen te halen: Beste Film, Beste Acteur In Een Bijrol en Beste Scenario. Het is een historisch moment, want CODA is de eerste film van een streamingdienst die de hoofdprijs op de Oscars wint.

Beste Acteur in een Bijrol werd Troy Kotsur, die de vader van het gezin speelt. Het was de eerste nominatie en dus ook eerste Oscar voor de dove acteur. Hij bracht een pakkende speech in gebarentaal waarin hij hulde bracht aan regisseur en scenarist Sian Heder omdat ze een brug had gevormd tussen de wereld van de horenden en die van de doven. Hij bracht ook nog een hulde aan zijn vader, die na een verkeersongeluk verlamd raakte en niet langer kon spreken in gebarentaal.

En dan was het nog niet gedaan, want Sian Heder won ook nog de prijs voor het beste Bewerkte Scenario. Het getuigde van veel liefde voor CODA die de laatste weken steeds nadrukkelijker kwam opzetten als film om mee rekening te houden. Het is dan ook best gek dat Sian Heder dan weer niet genomineerd werd als regisseur, hoewel die categorie toch nooit een overschot aan vrouwen heeft.

Lin-Manuel Miranda niet, Rachel Zegler wél

Beste Actrice in een Bijrol werd zoals verwacht naar Ariana DeBose voor haar rol van Anita in West Side Story (te bekijken op Disney+). Ze was de tweede latino actrice ooit die deze Oscar won, nadat Rita Moreno haar Oscar al had gewonnen in 1962 – precies zestig jaar geleden – voor dezelfde rol in de vroege versie van West Side Story. Ariana DeBose sprak in haar speech over hoe het is om een openlijke queer Afro-Latina actrice te zijn: “Voor iedereen die ooit zoekende is geweest naar zijn identiteit: ik beloof je dat er een plaats voor ons is.”

Rachel Zegler, die in datzelfde West Side Story de hoofdrol van Anita speelt, was tot een week geleden niet uitgenodigd op de ceremonie, maar mocht nu toch een prijs uitreiken. En daar refereerde ze fijntjes aan door op te komen met de zin “I never thought I would be here six days ago.”

Lin-Manuel Miranda was er dan weer niet. Nochtans moest dit een beetje zijn jaar worden, want niet alleen componeerde hij de nummers van de Disney-film Encanto, die de prijs won voor Beste Animatiefilm, hij was ook de regisseur van de Netflix-prent tick, tick…BOOM! waarvoor Andrew Garfield genomineerd werd als beste acteur. Helaas gooide corona roet in het eten, want Miranda moest verstek laten nadat zijn vrouw positief had getest.

Verliezers en verrassende winnaars

Een verrassende winnaar was dan weer de bekroning van het scenario van Kenneth Branagh voor Belfast. Hij won de prijs, waar toch eerder verwacht werd dat Licorice Pizza of The Worst Person In The World die bekroning zou krijgen. Een tweede verrassing was de prijs voor Beste Actrice voor Jessica Chastain in The Eyes Of Tammy Faye, een film die bij ons rechtstreeks op Disney+ terecht kwam. Chastain won haar eerste Oscar bij deze derde nominatie en gebruikte haar speech om aandacht te vragen voor de zelfmoordcijfers bij en geweld tegenover mensen uit de LGBTQAI-community.

Voor The Power Of The Dog won Jane Campion de prijs voor Beste Regie. Zij had op voorhand al geschiedenis geschreven door als eerste vrouw ooit voor de tweede keer genomineerd te zijn als regisseur. Ze is daarnaast ook nog maar de dérde vrouw die die Oscar wint in totaal, in 94 jaren! In 1993 won ze voor The Piano overigens ook al een Oscar voor Beste Originele Scenario.

Een grote avond voor Campion en haar film dus, maar toch heerst de perceptie nu dat The Power Of The Dog de grote verliezer van de avond was: de film ging de Oscarrace in als grote favoriet met 12 nominaties, maar kon er maar eentje verzilveren.

Het onderpresteren van The Power Of The Dog is weer een tegenvaller voor Netflix. Waar het dit jaar in de sterren geschreven leek te staan dat Netflix de prijs voor Beste Film zou gaan winnen, zal de grootste der streamingdiensten daar toch nog even op moeten wachten.

En voor wie CODA nog niet gezien heeft: rep je naar AppleTV+.