Gisteren werd duidelijk dat Abou Jahjah in 2018 en 2019 met een eigen lijst in een aantal Vlaamse centrumsteden zou opkomen. Hij denkt er ook aan om zijn ideeën in Mechelen ingang te laten vinden. Dan denk je zo van “nou ja, dat passeert wel”, maar de luchtigheid waarmee de klassieke media Jahjahs initiatief aankondigden verdient toch wel enige tegenwind. Want of je het nu draait of keert: zijn partij is het verlengstuk van zijn extremistische, anti-Westerse holbewonersvisie, ook al trekt de man de kaart van de zogenaamde ‘radicale gelijkheid’.

Mechelen is een heel diverse stad, maar naar mijn weten – en ik kán het weten, omdat ik zelf Mechelaar ben – grenst de stad aan gemeentes als Zemst, Willebroek en Sint-Katelijne-Waver. En dus niet aan Palestina, Israël of Libanon. Laat dat nu de kern van het hoofdzakelijke probleem zijn: de problemen van Abou Jahjah zijn niet de problemen van de Mechelaar. Ook niet die van de Mechelaar met wortels in het Midden-Oosten. In zijn visietekst staan namelijke hele passages over hoe de Belgische houding ten opzichte van de Levant dient te zijn.

Dat is uiteraard om zieltjes te winnen van laatst genoemde groep mensen, maar totaal irrelevant voor de dagelijkse beslommeringen van deze mensen ten aanzien van de stad. En ik kán het weten, want die mensen zijn zoals jij en ik. Mensen die zich ergeren aan duurder wonen, verkeer dat dagelijks in de knoop ligt en een overvloed aan regeltjes en administratie. Dit zijn ook dezelfde mensen die desondanks willen nadenken over veiligheid op straat, betere dienstverlening en betrokkenheid bij ontwikkelingen in hun buurt. Maar neen, Jahjah komt af met neo-communistische idealen (laten we een kat een kat noemen) die top-down moeten worden afgedwongen, zodat bedrijven bijvoorbeeld verplicht worden om schijnconstructies (genderevenwichtige raden van bestuur) op te zetten eer ze in aanmerking komen voor een openbare aanbesteding of mensen die met recht en reden meer verdienen hiervoor moeten worden afgestraft met hogere belastingen (extreme herverdeling).

O ja, Jahjah wenst de NAVO afschaffen. Ik verwacht dat de Mechelse gemeenteraad zal het voorstel tot stemming ontvankelijk verklaren. Ik voel het tot in mijn vingertoppen.

Mechelen op een scharnierpunt

Wat Mechelen écht nodig heeft is een waardig debat. Mechelen staat net als andere centrumsteden op een belangrijk scharnierpunt tussen een gevoerd ambitieus beleid en een beleid dat de andere ‘onvolmaaktheden’ het hoofd biedt. Vele steden hebben sinds de eeuwwisseling flink in hun stadscentra geïnvesteerd. Hele stadswijken kregen een facelift en het resultaat mag zeker gezien worden. Mechelen, Leuven en Kortrijk zijn steden die als ‘hip’ en ’trendy’ worden aanzien en trekken het liefst tweeverdienende gezinnen aan en het allerliefst de nieuwe rijken.

Dat gaat heel vaak gepaard met hogere huur- en aankoopprijzen van wooneenheden. Gentrificatie is een sleutelbegrip in binnenstedelijke politiek. Daarmee wordt een groot probleem vaak uit het oog verloren: dat van de grotere kloof tussen zij die het nét wel kunnen betalen en zij die het gewoon niet kunnen betalen. Dan spreken we niet over charcuterie of een zak koffiekoeken. Het gaat over vastgoed. Er wordt te weinig gebouwd voor alleenstaanden en mensen die ondanks een stabiel inkomen weinig spaargeld overhouden. Zeker de generation Y krijgt het heel moeilijk om zich nog tot die ‘middenklasse’ te gaan rekenen.

Jahjah heeft hier geen antwoord op, net zoals die andere linkse partijen die bezit iets vies vinden en voor wie het verdwijnen van de middenklasse een soort natte droom is. Maar de Vlaamse meerderheidspartijen hebben dat antwoord evenmin. Die willen het kadastrale inkomen voor een bepaalde tijd bevriezen, zodat woningen goedkoper lijken te worden. Maar men vergeet 1 zaak: wanneer je geen clausules aan de woning koppelt zoals het verbod op verhuur, maak je deze woningen net aantrekkelijker voor rijkere investeerders. Je gaat gewoon meer vraag krijgen, waardoor de aankoopprijs mogelijks nog hoger ligt. De intentie is goed, de oplossing is bagger. Of misschien was er helemaal geen intentie om de ‘normale mens’ iets te gunnen, dat kan natuurlijk ook.

Volgens mijn onafhankelijke lijst VolksLiga moeten steden durven wooneenheden te laten bouwen, letterlijk out-of-the-box, in goedkope doch kwalitatieve materialen, niet-verhuurbaar en aankoopbaar voor een bedrag dat niet hoger ligt dan de goedkopere studio. Het concept bestaat reeds in de vorm van studentenkamers in Amsterdam, maar in dit geval dus bestemd voor levensstarters die tevreden zijn met kleinschaligheid en tegelijk een goede basis willen vinden om kapitaal op te bouwen. Alleen met geld geraak je ergens in het leven. Voor de dromers à John Lennon is dat een trieste vaststelling, maar de mensen die iedere maand nog niet eens 100 euro opzij kunnen zetten zijn talrijk en leven vaak onder zware stress. Daarom moet een overheid, op welk niveau ook, perspectief bieden. Abou Jahjah biedt dat perspectief niet.

Jahjah is ook niet in Mechelen geïnteresseerd

Als u dacht dat Jahjah met zijn partij oprechte interesse zou tonen in de stad Mechelen en haar inwoners, dan zou je denken dat hij een aantal inhoudelijke recepten klaar heeft om een fundamentele bijdrage te leveren aan het politieke debat in de stad. U komt wel eens van een kale reis thuis, want Jahjah is enkel in 1 zaak geïnteresseerd: die van frontvorming tegen het systeem. Daarvoor wil hij zo veel mogelijk kiezers rekruteren. De man wil oorlog voeren tegen de huidige maatschappij via verkiezingen. Op zich is dat beter dan demonstratief en vol fierheid te liggen zwaaien met een vuurwapen, natuurlijk. Mechelen speelt in zijn verhaal gewoon mee als facilitator van zijn nationaal project. Een project waarin de keuzevrijheid zich beperkt tot “óf je doet mee en dan ben je goed óf je doet niet mee en dan ben je slecht”.

Zijn doel is echter niet om de omstandigheden van de mensen te verbeteren; zijn eigenlijke doel is om het huidige bureaucratische monster te vervangen door een veel ergere etatistische kanker die het bedrijfsleven wil verzieken, investeerders naar het buitenland laat vertrekken door een extreme herverdeling van kapitaal te eisen, zich actief mengt met die wespennest in de Levant, scholen en dienstverlenende instellingen verplicht om religieus-fundamentalistische symboliek te omarmen en Zaventem onaantrekkelijk maakt voor zakenmensen die geen nachtvlucht meer kunnen nemen. En deze pre-Verlichtingswaarden overgoten door een ogenschijnlijk positief sausje van gendergelijkheid. Die hij ook wil forceren.

Bovendien vergeten velen dat Jahjah nog steeds verwoede pogingen onderneemt om zijn zwart-witte ideeën mainstream te maken. Sommige intellectuele kringen smelten natuurlijk voor zulks omdat de stem “verfrissend” is en keet schopt in het doorgaans saaie Belgische politieke bestel. Zijn ideeën zijn daarom niet noodzakelijk betekenisvol of welkom in een complexe samenleving. Dat ondervond krant De Standaard toen de man zijn “verfrissende” kijk op het recht van leven te boek staafde. Precies omdat de samenleving zo verweven zit met allerlei verbondenheden en communicerende vaten, heeft Jahjah een enorme drang naar vereenvoudiging, het liefst duidelijke en tastbare oplossingen. Het idee van vereenvoudiging is an sich nobel, maar als je er simplismen ertegenover plaatst, sluit je jezelf uit van een vernuftige denkoefening. Daarom heeft Mechelen en in extenso de Vlaamse samenleving geen nood aan Jahjahs politieke escapades. Ik kan tot slot alleen maar mijn hoop uitdrukken dat Mechelaars met buitenlandse roots, het kiespubliek dat het heerschap initieel beoogde, er ook niet met hun beide voeten zullen intrappen.