Doe jezelf een plezier en kijk – voorlopig enkel mogelijk via Play More van Telenet, in 2018 op één – naar It’s Showtime, de nieuwe reeks uit de koker van Bart De Pauw. It’s Showtime komt van dezelfde Bart De Pauw die kwam aandraven met Willy’s en Marjetten of, uit een verder verleden, met Buiten De Zone. De Bart De Pauw die zijn fantasie ongebreideld loslaat en uitmondt in een mix van flauwe grapjes en kakofonie.
Centrale figuur in It’s Showtime is de genaamde Kenny, artiestennaam Kenny D. Kenny is er rotsvast van overtuigd dat hij op aarde gezet is om het te maken in de showbizz en krijgt daarbij de steun van het uitgebreide gezin dat hem omringt in het dagelijkse leven. Dat daarbij elk objectief waarnemer snel kan zeggen dat Kenny D. niet op de eerste rij stond toen het talent werd uitgedeeld doet niets af aan hun rotsvaste geloof in hun “multitalent” Kenny.
Meer dan een handvol geniale vondsten in elk halfuurtje televisie
Subtiliteit is geen stempel die we op It’s Showtime zouden kleven. Het geheel is tragikomisch, waarbij het komische vaak naar het absurde overhelt. Iedereen, behalve zijn nogal naïeve familie, ziet dat Kenny zijn droom beter zou opbergen. We weten van bij den beginne dat die grote doorbraak van Kenny D. er nooit zal komen, gewoon omdat dat niet realistisch zou zijn. Overal wordt Kenny D. uitgelachen of buiten gesmeten en zo komt het dat we nogal snel sympathie krijgen voor Kenny D. Of eerder: medelijden.
Het tempo ligt relatief laag in It’s Showtime, in die zin dat er weinig evolutie zit in de personages of verhaallijnen. Na elk halfuur televisie starten we opnieuw met een nieuwe poging om het te maken, alsof de voorbije mislukkingen er nooit geweest zijn. Maar qua humor ligt het tempo wél hoog: er zit meer dan een handvol geniale vondsten in iedere aflevering van net geen halfuur en we hebben ons er al vaker op betrapt dat we hardop hebben zitten lachen voor onze televisie, ook al waren we alleen in de woonkamer.
En dat hoeft niet de meest geavanceerde humor te zijn. Als Kenny met een flauwe smoes wil gaan optreden voor het jubileum van een 100-jarige zegt hij “We zijn heel verre familie. We zijn met de trein gekomen.” Het is het soort mopjes dat Bart De Pauw ook maakt in Twee Tot De Zesde Macht als quizmaster: flauw en toch ligt iedereen onder tafel van het lachen.
Slagerzanger
De eerste aflevering is de perfecte inleiding. We maken kennis met Kenny De Rouck, alias Kenny D. (Stijn Steyaert), waarvan we ons de hele tijd afgevraagd hebben of hij gemodelleerd is naar Showbizz Bart. Kenny doet mee aan de preselectie van de preselectie van een nationale talentenshow, en daarmee is die eerste It’s Showtime duidelijk een parodie op de overvloed aan talentenjachten op de nationale en internationale televisie. Want, wanneer spreken we van een talent? En wie bepaalt dat? Het kleine maar geniale hoogtepunt is een man die een speech ten derde komt brengen die Hitler in 1936 ten berde bracht voor een menigte van dertigduizend mensen. Dat soort humor dus, niet voor iedereen.
In de tweede aflevering zoekt Kenny naar allerlei manieren om zijn talent onder de mensen te brengen. Hij gaat zingen op een begrafenis, wordt slagerzanger (géén schlagerzanger), neemt tot spijt van de reizigers als animator deel aan een busreis naar Italië, gaat goochelen in de wachtzaal van de dokter (want lachen is gezond) én kan zelfs een mirakel teweeg brengen. Het is niet dat hij per se bekend wil worden, aldus Kenny, hij wil gewoon de mensen gelukkig maken met zijn talent.
En het zijn die kleine momentjes – de voorstukjes van de meeste nieuwe afleveringen – waarin we de flashback krijgen naar de jeugd van Kenny, waarin we zien waar de kiem van zijn ambitie ligt – die ons hart stelen. Die hadden er meer mogen zijn om meer evenwicht te krijgen tussen kolder en hart, tussen het komische en het tragische van het tragikomische.
Drie personages om te zien:
1. Kenny De Rouck (Stijn Steyaert)
Als er iets helemaal goed zit in It’s Showtime, dan is het wel de casting. De hoofdrollen zijn bijvoorbeeld weggelegd – op Ella-June Henrard na – voor relatief onbekende gezichten en dat is altijd goed om mee te kunnen gaan in een gekke verbeeldingswereld. Hoofdrolspeler Kenny D. is Stijn Steyaert, bekend van een rolletje hier en daar, maar hier schitterend in zijn allereerste grote rol. Steyaert speelt de naïviteit en het bijna voortdurende optimisme van Kenny D. – let eens op die brede glimlach die hij altijd op zijn gezicht heeft – op zo’n manier dat het iets aandoenlijks heeft. We geloven dat Kenny D. écht gelooft dat hij het kan maken en zijn prestatie maakt dan ook dat we meegaan in het verhaal dat It’s Showtime ons voorschotelt.
2. Kolonel Kusters (Wim Willaert)
Ook de gastrollen zijn geniaal en zijn vaak nog de grootste bronnen van plezier. Zo is er in één van de afleveringen een rol weggelegd voor Wim Willaert als Kolonel Kusters, een zogenaamde manager die in Kenny D. een onontdekte ster ziet. Je ontdekt aan de naam van de Kolonel dat Bart De Pauw een bijna Merhoiaans genoegen heeft gehad in het verzinnen van de namen van zijn personages. Zo is Kolonel Kusters niet toevallig een mix van Colonel Parker – de manager van Elvis die meer ging voor het snelle geld dan voor het uibouwen van een carrière – en Hans Kusters, de Belgische platenproducent die onder andere Ferre Grignard, Clouseau, Ingeborg, Stef Bos en Wannes van de Velde ontdekte. Willaert is briljant.
3. Miranda Twingo en Freddy Fiësta (Daisy Thys en Lukas Van den Eynde)
Nog één van die gastrollen is voorbehouden voor Daisy Thys en Lukas Van den Eynde, een showbizzkoppel dat duidelijk een parodie is op Nicole en Hugo. Thys en Van den Eynde spelen Miranda Twingo en Freddy Fiësta, een showbizzkoppel wiens hoogtepunten en successen – Het voorprogramma van Phil Kevin in 1994! Een deelname aan Tien Om Te Zien in 1997! – al enige tijd achter hen liggen. Ze hebben zich nu gericht op het verkopen van auto’s, of zoals ze het zelf zeggen: het verkopen van dromen. Want de toonzaal van een autogarage wordt niet toevallig een showroom genoemd. Ze parodiëren op zo’n manier dat we ons soms in het universum van In De Gloria waanden.
Waarom kijken?
It’s Showtime speelt met clichés en uitvergrotingen, maar laat dat nu precies de bedoeling zijn. De acteurs van hun kant spélen eigenlijk dat ze niet kunnen acteren en zijn daardoor net zo goed.
Ook de nevenpersonages schitteren in hun karikaturen. Zo is er Bruno (een geweldige rol van Kevin Bellemans), de typische macho die van mening is dat “de Flair veel kapot heeft gemaakt voor mannen zoals ons” en wiens idee voor een romantisch uitje bestaat uit tickets kopen voor Monstertrucks Extreme Demolition in het Sportpaleis. Die romantiek richt hij op Rebecca, de stiefzus van Kenny wiens hart hij probeert terug te winnen door haar te stalken/te overstelpen met romantische cadeaus zoals startkabels of een goudvis/haar probeert te imponeren met een ingehuurde prostitué.
Kortom: hij weet het allemaal niet zo goed en hij kan zich niet zo goed uitdrukken, maar hij bedoelt het altijd wel goed, allemaal.
Rebecca is zeer gewild, want Kenny van zijn kant is al van zijn zevende stapelverliefd op haar. Rebecca heeft helemaal niet door van die verliefdheid. Kenny van zijn kant worstelt steeds met zichzelf: moet hij Rebecca nu vertellen wat hij voor haar voelt en zo de innige band tussen hem en zijn stiefzus op het spel zetten, of moet hij zijn geheim mee zijn graf innemen?
Dan is er nog tante Daisy (Lies Pauwels) die haar eigen gezinsleven opzij gezet heeft om te zorgen voor de kinderen van haar broer Toine, maar die desondanks op de juiste momenten laat merken dat er – ondanks wat iedereen misschien moge denken – niet met haar te sollen valt.
Zij voorspelt de toekomst aan goedgelovige zielen terwijl ze zelf erg goed weet dat ze de boel aan het belazeren is. En Bart De Pauw zelf loopt ook al eens in beeld als Toine en heeft een running gag gemaakt van binnensmonds grommen.Iets dat in den beginne grappig is, maar na een tijdje eerlijk gezegd wel vermoeiend wordt.
Net zoals Willy’s en Marjetten geldt voor It’s Showtime: you love it or you hate it, er is geen tussenweg. En wanneer de reeks in 2018 op één te zien zal zijn voor een veel ruimer publiek dan die paar mensen die de reeks nu al kunnen bekijken achter de betaalmuur van Telenet, zal er vast ook wel weer menig lezersbrief geschreven worden waarin de zinsnede “en dat met ons belastingsgeld” terug te vinden zal zijn.
En dat, dames en heren is de Bart De Pauw die wij het liefst hebben.