Het leven is soms oneerlijk. Zo is het best moeilijk voor een film om indruk te maken, de week nadat je mother! gezien hebt, zo leert ons de ervaring. Toch ook deze week weer fijn kijkvoer gevonden: een uitstekende thriller in een sneeuwlandschap die meer in zich heeft dan op het eerste zicht lijkt en de nieuwe film van Sofia Coppola met vooral Nicole Kidman in een glansrol.

Wind River: een uitgangspunt van het zevende knoopsgat dat toch weer origineel wordt

Als we hier naar buiten kijken en het regent, of we moeten de verwarming al aanzetten in september, dan vragen we ons wel eens af hoe het zou zijn om te leven in een land waar het altijd mooi weer is. Anderzijds, als je dan naar Wind River kijkt weet je weer: alles is relatief. Wind River speelt zich immers af in Wyoming, waar het ongeveer -20° is overdag en waar je met een sneeuwscooter door de sneeuw dient te racen als je niet in een greppel wil belanden. Als de omstandigheden er bars uitzien: ze waren het ook. Elizabeth Olsen werd sneeuwblind tijdens de opnames van deze film.

Deze thriller is het regiedebuut van Taylor Sheridan, de scenarist van sterke recente films als Sicario en Hell Or High Water. Eigenlijk doet hij in Wind River hetzelfde: hij neemt een genre – de thriller – en voegt daar een verhaallijn aan toe die niet bijster origineel klinkt en doet er dan zo hard zijn ding mee dat het uitgangspunt van het zevende knoopsgat toch weer origineel wordt.

Dat cliché uitgangspunt is hier: een jager vindt een lijk van een jong meisje in een afgelegen sneeuwlandschap en omdat het overlijden in verdachte omstandigheden gebeurde, wordt de FBI erbij gehaald, die een onervaren agente sturen. Klinkt weinig spannend, tot je weet dat de jager in kwestie door Jeremy Renner gespeeld wordt, de verhaallijn geplaatst is in een indianenreservaat en het geheel gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Voeg daarbij dat ook Cory Lambert, het personage van Jeremy Renner, door het leven gaat met een rouwwonde en Wind River krijgt plots meer van een rouwproces.

De geschiedenis van de Verenigde Staten heeft zo haar gevoeligheden. Eén daarvan zijn de indianenreservaten, stukken grond die in de negentiende eeuw als gevolg van de kolonisatie van Noord-Amerika door de overheid zijn toegewezen aan zijn oorspronkelijke inwoners. Die oorspronkelijke inwoners – de indianengemeenschap dus – werden als het ware verjaagd en kregen de gebieden waarin het minder aangenaam is om te leven, door de weersomstandigheden en/of de armzalige bodemtoestand. Daardoor moet zowat iedereen die er leeft het met minder dan het bestaansminimum stellen of leven van een sociale uitkering. Of zoals het personage van Jeremy Renner het ergens zegt: alleen wie er niet wegraakt, blijft er achter. Of nog: je overleeft of je gaat ten onder.

Wind River zou het uitgangspunt geweest kunnen zijn van een nieuw seizoen van Fargo, maar is geen perfect uitgewerkte thriller. Desondanks lopen wel heel wat interessante personages rond. Zo hadden we graag meer geweten over Martin en Annie, de ouders van het verdwenen meisje, die duidelijk al langer dan vandaag gebukt gaan onder de miserie en hun breekpunt naderen. Ook de FBI-agente Jane Banner (Elizabeth Olsen) krijgt nagenoeg geen bagage mee of achtergrond mee. Toch blijft er nog genoeg achter om een kijkbeurt te rechtvaardigen, simpelweg omdat Taylor Sheridan hiervan meer heeft gemaakt dan een whodunit.

Met één vraag bleven we achter na 107 minuten: waarom blijft een mens daar wonen?

The Beguiled: een thriller, vakkundig verborgen onder korsetten en weelderige jurken, met (vooral) Nicole Kidman in een glansrol

Er zijn kwatongen die beweren dat Sofia Coppola sinds Lost In Translation (en die dateert toch alweer van 2003) geen film meer heeft gemaakt die de moeite waard is. Wij zouden dat formeel willen ontkennen. In Somewhere (2010) gaf ze treffend de leegheid weer van een Hollywoodiaans bestaan terwijl The Bling Ring (2013), daar perfect op aansluitend, de aantrekkingskracht van datzelfde sterrenbestaan weergaf.

Toch zijn we het er wel mee eens dat The Beguiled (“de misleiden”) voor Coppola een nieuwe start is. Wanneer Sofia Coppola eerder het verleden ging opzoeken (zoals in Marie-Antoinette, 2006) kon ze de drang niet onderdrukken om de muziek vol te pompen met moderne muziek, als een soort van postmoderne ironische knipoog. Dat ze dat hier niet heeft gedaan is een opluchting en is net de sterkte van de film.

Coppola won de prijs voor Beste Regie voor deze film in Cannes en het was daar nog maar de tweede keer ooit en de eerste keer in 50 jaar dat een vrouw daar die prijs won. Vrouwelijkheid is dan ook een belangrijk thema in de film, die start wanneer een jong meisje een soldaat in het bos vindt. We zijn drie jaar ver in de Burgeroorlog tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Staten en hoewel het hier duidelijk om een soldaat van het vijandelijke kamp gaat, besluit het meisje hem mee te nemen naar de naburige school van juf Martha (Nicole Kidman) waar ze les volgt.

Die school blijkt een oase van rust in het oorlogsgeweld. Een plaats waar een handvol meisjes Frans leert, leert borduren, samen aan het avondmaal zit, samen bidt, samen muziek speelt en liedjes zingt en ook blijft overnachten. Juf Martha leidt de meisjes hier op tot “een simpel en gelukkig leven, ver van alle afleidingen.”

Wanneer die afleiding dan toch aan de deur klopt in de vorm van korporaal McBurney (Colin Farrell) twijfelt ze ook niet: ze zal de korporaal de nodige verzorging geven en de tijd geven om te herstellen, want dat is wat een goed Christen doen moet.

Een man in huis, dat zorgt voor beroering, niet enkel bij de meisjes die hen allen alle verzorging willen geven waar hij om vraagt en vooral Alicia (Ella Fanning) lijkt zich bewust van het mogelijke effect van vrouwelijk schoon op een man die dat al lang niet meer gezien heeft. De korporaal zelf blijkt echter vooral een boon te hebben voor de beeldschone juffrouw Edwina (Kirsten Dunst), de tweede lerares op het schooltje.

Hoewel een vijand in huis voor wat extra spanning zorgt als er onverwacht bezoek aan de deur komt, vindt juf Martha het gezelschap van de korporaal wel fijn. Daardoor kan de juf haar meisjes zelfs één en ander leren over het gecreëerde vijandsbeeld. Tot één en ander misloopt en de korporaal een andere kant van zichzelf laat zien.

Nicole Kidman maakt de grootste indruk in deze met korsetten en weelderige jurken verborgen thriller. Zij speelt juf Martha, een dappere vrouw die gewoon, zo zegt ze zelf, doet wat ze moet doen in een tijd die daarom vraagt.

Sofia Coppola van haar kant blinkt dan weer uit in beheerstheid. Ze laat de stilte en het licht (of het gebrek eraan) hun ding doen terwijl af en toe een kanonschot in de verte weerklinkt. En meer hoeft dat niet te zijn. The Beguiled amuseert soms en is achteraf relatief snel vergeten, maar zolang het duurt doet de film zijn ding.