De abonnementen om alles te kunnen zien wat we willen zien en alles te kunnen horen wat we willen horen stapelen zich hier ten huize stilaan op. Het is het lot van de cultuurliefhebber anno 2018. En we zijn nog niet aan het einde, want Disney zal zich afsplitsen, Apple broedt op plannen en ook de series van Amazon worden steeds straffer. Nieuwe speler op de markt sinds kort is Facebook met hun Facebook Watch. Met ‘Sorry For Your Loss’ hebben ze een eerste echt knappe serie afgeleverd. En het beste nieuws: de dienst is (voorlopig althans nog) gratis.
Facebook Watch is een nog relatief nieuw platform – een jaartje geleden gelanceerd in Amerika – langs waar je naar vooraf opgenomen of live video’s kan kijken. Tijdens het kijken van een serie kun je chatten met vrienden of mensen in de community. Het hoeft niet, maar het is een extra mogelijkheid.
Facebook weet ook hoe populair series tegenwoordig zijn en wil dus ook een concurrent worden voor de klassieke televisiezenders en voor platformen als Netflix en Amazon Prime. Voorlopig zal de dienst gratis te gebruiken zijn, met de aanwezigheid van advertenties. Maar zet je scherm op volledig beeld en je merkt er niets meer van.
Sorry For Your Loss
Omdat nog maar weinig mensen de weg te lijken hebben gevonden naar Facebook Watch willen we toch even wijzen op de nieuwe sublieme reeks Sorry For Your Loss, de eerste noemenswaardige reeks die Facebook gelanceerd heeft. De serie bestaat uit tien keer een klein halfuur en vertelt het verhaal van Leigh (Elizabeth Olsen), een weduwe die de plotse dood van haar man een plaats probeert te geven.
Voor Elizabeth Olsen begon Sorry For Your Loss al drie jaar geleden. Olsen was ook executive producer van de reeks en was betrokken bij elk facet van de reeks. Ze was aanwezig bij de montages en ging thuis langs bij de componist van de reeks om de bij elkaar geschreven soundtrack te beoordelen. “Het was uitputtend”, zei ze daarover zelf in Buisness Insider, “doorheen de week stond ik op de set en tijdens het weekend ging ik opmerkingen geven over gemaakte montages en toekomstige episodes. De reeks heeft heel wat van mijn tijd opgeslorpt.”
Het was de eerste keer dat Olsen zo betrokken was bij een
project en de eerste keer dat ze zich smeet voor een rol in een reeks,
maar het resultaat mag er echt wel wezen. Sorry For Your Loss zat
even bij Showtime, kende zijn première op het Toronto Film Festival en
vond uiteindelijk onderdak bij Facebook. Naar eigen zeggen is Olsen heel
erg blij met de nieuwe thuis van de serie: “Het is goed dat het zo
makkelijk is om nu na het kijken online verder te praten. Het thema van
de reeks – rouw en verlies – maakt het gemakkelijker om meteen het
gesprek aan te gaan.” Naast rouw zijn ook depressie en verslaving
terugkerende thema’s in de reeks. Na bijna elke aflevering verschijnt
een boodschap die je informatie meegeeft over wat je moet doen als je
iemand kent die met depressie te kampen heeft.
Drie personages om te zien:
1. Leigh Shaw (Elizabeth Olsen)Elizabeth Olsen is briljant in deze reeks. Haar vertolking zit heel juist van toon. Olsen speelt Leigh, een jonge vrouw die die maanden geleden haar echtgenoot verloren is. Wanneer wij haar leren kennen heeft ze zich al kranig opgetrokken. Hoewel elke ochtend haar moeite kost, komt ze wel uit bed en geeft ze haar danslessen. Hoewel het meer overleven dan leven is, probeert ze haar leven te herpakken.
Dit moet een ontzettend zware rol geweest zijn om te spelen voor de actrice. Elizabeth Olsen speelt Leigh eerder ingehouden, de meeste van de tranen zijn op, maar aan haar blik en haar houding zie je wel dat ze zowat elk moment op breken staat.
Twee keer zien we haar opfleuren, wanneer ze een hond vindt op straat (E04) die ze Visitor noemt en wanneer ze een hotel bezoekt in Palm Springs (E09). Het zijn kleine glimpjes hoop die ons vertrouwen geven dat Leigh ooit wel weer een pad naar geluk toe zal bewandelen, ook al zal ze nooit meer dezelfde zijn.
2. Jules (Kelly Marie Tran)
Jules is de zus van Leigh. De twee hebben een moeilijke band temeer omdat Jules jarenlang met een alcoholverslaving heeft gekampt. Leigh was in de moeilijkste periodes van Jules haar grootste steun en toeverlaat, maar nu ze drie maanden nuchter is, is het aan Jules om haar zus te helpen. En, zo heeft ze geleerd in haar afkickprogramma, de weg met de grootste hulp is niet altijd de weg langs de minste weerstand. Wanneer Leigh haar vraagt om wat spullen uit haar appartement te gaan halen vertelt Jules dat ze iets geleerd heeft in haar programma. Ook wanneer het moeilijk gaat geldt één ding: “Suit up and show up!” Sommige dingen moet je gewoon doen. Zelf doen.
Jules heeft het er moeilijk mee dat ze ook nog vandaag bekeken wordt als iemand met de fouten uit haar verleden. In aflevering 04 zegt ze tegen haar moeder en zus: “In therapie hebben ze gewaarschuwd dat mensen niet geloven dat je kan veranderen, maar ik had nooit gedacht dat het om jullie zou gaan.” En ja, ze kan wel eens het gevoel hebben dat alles om haar zus draait, dat zij ook haar problemen heeft en dat niemand daarnaar omkijkt, maar tegelijkertijd wil zij ook alleen maar haar zus helpen.3. Matt (Mamoudou Athie)
Matt is de overledene in kwestie en kennen we dus alleen maar via flashbacks. Hij was leraar en koesterde ambities als striptekenaar, maar raakte niet vooruit door de druk die hij op zijn schouders voelde om te presteren. Hij had een zwak voor actiefiguren van superhelden. Hij had een goeie band met zijn broer Danny (Jovan Adepo) en een goeie band met zijn schoonfamilie.
Via de figuur van Matt wordt naast rouw een tweede belangrijk thema op een heel natuurlijke manier de reeks ingebracht: depressie. Voor Leigh en hij gaan samenwonen vertelt Matt haar in een heel aangrijpende scène over zijn chronische depressie. Hij neemt medicatie, vertelt hij haar. Al lang. Ze helpt hem. Hij heeft een goeie therapeut en meestal heeft hij zijn ziekte onder controle. Maar soms neemt ze weer de overhand en gaat hij door een donkere periode. De naturel waarmee in die bewuste scène (E04) over depressie gepraat wordt, dat is de toon waarop we in de maatschappij over depressie zouden moeten kunnen praten.In E05 zien we dan weer concreet hoe de ziekte zich kan uiten.
Waarom kijken?
Sorry For Your Loss is verdeeld in afleveringen van een halfuur en elk halfuur doet je meermaals slikken. Dat is de grote kracht van de reeks. Ze zit vol rake observaties die herkenbaar zullen zijn voor iedereen die al iemand van nabij verloren heeft of mensen kent die al iemand van nabij verloren hebben. En dat geldt uiteindelijk toch ongeveer voor iedereen.
De reeks start zo’n drie maanden nadat Leigh onverwacht weduwe is geworden. Ze is sinds de dood van haar man Matt drie maanden geleden bij haar moeder en haar zus gaan wonen en is niet meer in het appartement geweest dat ze met haar echtgenoot deelde. Ze is stilletjes haar leven weer beginnen opnemen, ze geeft dansles en gaat naar een rouwgroep. De mensen uit haar omgeving bellen ondertussen niet meer om te vragen hoe het gaat, komen niet meer langs en brengen geen goedbedoelde ovenschotels meer langs. “Zij zijn erover dus verwachten ze dat jij er ook over bent”, horen we Leigh zeggen.
Het is een eerste steek in je hart, maar Leigh heeft gelijk: je omgeving gaat veel sneller weer door dan jijzelf. Een andere pijnlijke opmerking komt van Matts broer Danny die Leigh zegt “Jij zal een andere man vinden, maar ik zal nooit een andere broer krijgen.”
De pijn van de andere minimaliseren en beginnen afmeten aan elkaar: het is nooit een goed idee, maar mensen doen het wel.
Nooit meer samen
Er gebeurt niet gek veel in Sorry For Your Loss en tegelijkertijd gebeurt er heel veel. Het is een diepmenselijke reeks die mikt op kijkers met empathie en gevoel voor subtiliteit. In tien afleveringen wordt het gevecht met de rauwste der emoties getoond: verlies. Verdriet dat nooit meer beter lijkt te gaan worden. Een gat voelen in en om jezelf heen.
De reeks is, net als die onverwachte cult televisiehit This Is Us, perfect juist van toon. Er mag eens gejankt worden en er mag eens gelachen worden, maar het wordt nooit melig of onnozel. Sorry For Your Loss toont hoezeer rouwen ook op eierschalen lopen is, voor jezelf en je omgeving. Elk zinnetje, elk grapje of elke opmerking kan een onbedoelde trigger bevatten, elke plek of elk voorwerp kan een mooie herinnering oproepen die nu pijnlijk is geworden omdat je een soortgelijk moment nooit meer zal meemaken. Omdat je nooit meer samen zal lachen, nooit meer samen zal janken, nooit meer samen ruzie zal maken, nooit meer samen zal voelen, nooit meer samen zal zijn.
Elk moment dat leuk had kunnen zijn, is dat niet meer, of niet meer helemaal. Een huwelijks – of verjaardagsfeest wordt een strijd. Tegelijkertijd zijn er die kleine momenten van hoop, zoals aflevering 9 er één is. We zien en kunnen als kijker ook hopen dat er misschien toch ooit weer wat zon zal kunnen schijnen in Leighs hart, na verloop van tijd.
Het gaat niet opmerkelijk beter met Leigh aan het einde van het eerste seizoen in vergelijking met het begin ervan. De tien afleveringen spelen zich dan ook af op een paar maanden. Sorry For Your Loss toont net aan dat rouw een lang, onvoorspelbaar en intens proces is waarbij elke kleine piek, elk llchtpuntje, weer door een dal gevolgd kan worden.
Sorry For Your Loss is één van de mooiste series uit het lopende seriejaar. Eentje dat ons nog lang gaat bijblijven en waarvan we hopen dat er nog op zijn minst een tweede seizoen van aankomt. Dus doe jezelf een plezier, surf even naar Facebook Watch of naar de pagina van de reeks en begin er zelf ook eens aan.