Er staat nog heel wat moois op de releasekalender van deze zomer. Binnenkort verwachten we de nieuwe Tarantino in de zalen en nog voor het eind van de zomer kunnen we ook nog naar deel 2 van It gaan kijken én wordt Brad Pitt de ruimte in geschoten in Ad Astra. Maar het is Midsommar die deze week onder lof bedolven wordt. The Beach Bum steekt er een beetje bleek tegen af, maar Matthew McConaughey én Snoop Dogg in één film: dat laten we niet aan ons voorbij gaan.
Midsommar: vanaf nu bekijken we die hele “the circle of life” toch een beetje anders
Het is nu al een paar jaar dat het horrorgenre zowel in populariteit als in inventiviteit een heropleving beleeft. De tijd dat horrorfilms zich beperkten tot zoveel mogelijk in het rond vliegende ledenmaten, boze geesten en demons en al bij al voorspelbare schrikeffecten is voorbij. De nieuwe horrorfilm is geworteld in de realiteit en het is net dat gegeven dat ze zo eng maakt: het gaat om mensen.
Dat wordt ook al meteen duidelijk in het openingskwartier van Midsommar: Dani – Florence Pugh is binnenkort samen met Emma Watson, Meryl Streep, Timothée Chalamet, Laura Dern én Saoirse Ronan te zien in Little Women van Greta Gerwig – maakt zich zorgen om haar zus. Die heeft een bipolaire stoornis en wanneer ze na een donkere mail naar Dani haar telefoon niet meer opneemt noch op mails reageert begint Dani zich zorgen te maken. Terecht, zo blijkt.
Om van de schok te herstellen en om niet alleen achter te moeten blijven besluit ze om samen met haar vriend Christian (Jack Reynor lijkt een beetje op Lukas Lelie) en diens vrienden naar een klein stadje in Zweden. Hun Zweedse vriend Pelle (Vilhelm Blomgren) heeft hen daar uitgenodigd om een negendaags traditioneel en uniek midzomerfeest mee te maken in een kleine geïsoleerde gemeenschap waar hij deel van uitmaakt.
Van zodra de vrienden daar aankomen weet je dat ze er niet zonder kleerscheuren vandaan zullen komen, ook al was het maar omdat je net een ticket hebt gekocht voor een horrorfilm. Al die velden en weiden zien er idyllisch uit en regisseur Ari Aster, die ook zelf het script schreef, neemt net zoals in Hereditary vorig jaar uitgebreid de tijd om ons te laten wennen aan de personages en de beklemmende, bevreemdende en verstikkende sfeer van de gemeenschap.
Uiteindelijk duurt het bijna een uur voor je een eerste keer geschokt wordt, maar dan legt één van de locals het gebeurde bijna op een zodanig logische manier uit dat je geneigd bent om het nog te slikken: eeuwenlange traditie, “we bekijken het leven als een cirkel en deze cirkel was rond”. Vanuit antropologisch standpunt – we observeren, oordelen niet – valt daar weinig tegenin te brengen. Maar Aster gaat steeds verder en verder, alsof hij wil testen tot waar ons rationeel brein wil meegaan.
We verklappen niets als de groep stevig wordt uitgedund naarmate de film vordert, maar daar gebruikt Aster weinig tot geen on screen schokeffecten voor. De meeste gruwel krijgen we pas achteraf te zien, na het gebeurde. En de seksscène die in Midsommar zit, is zo Eyes Wide Shut-achtig absurd dat we er bij hebben moeten lachen. Net zoals wanneer blijkt dat Mark (Will Poulter) op een heilige boom blijkt te hebben staan pissen.
Er zit weinig in Midsommar dat écht onvoorspelbaar is, maar het geheel wordt met zoveel subtiliteit en schoonheid opgediend dat we op het einde niet anders dan blij kunnen zijn met wat we gezien hebben. Maar die circle of life, die gaan we vanaf nu toch net iets anders bekijken.
Score: 8/10
The Beach Bum: Matthew McConaughey heeft zich duidelijk wél geamuseerd
We hebben de hulp van het internet moeten inroepen om na te gaan hoe lang geleden het was dat we Matthew McConaughey nog eens mochten verwelkomen op het witte doek. Blijkt dat hij dit jaar ook al in het geflopte Serenity speelde. Dat we die film al vergeten waren spreekt boekdelen. Tel daar The Beach Bum bij (geen topper) en het feit dat de volgende film waarin hij zal aantreden geregisseerd wordt door Guy Ritchie en we hebben geen al te beste hoop voor de toekomstige carrière van de acteur die enkele jaren geleden nog kwam opdraven in de ene topper na de andere.
We vrezen dat ook The Beach Bum geen afspraak met de filmgeschiedenis heeft. In deze film speelt Matthew McConaughey een soort van hippiedichter die zich Moondog laat noemen en houdt van boten, water, zon en mooie – bij voorkeur blote – vrouwen. Ooit was hij populair en spijsde hij ook de rekening van zijn agent en uitgever, maar die tijd ligt ver achter hem.
Moondog heeft één geluk: hij is rijk getrouwd en zijn vrouw Minnie (Isla Fisher) houdt zielsveel van ‘m, al houdt ze er al jarenlang een passionele seksrelatie op na met vriend des huizes Ray (Snoop Dogg). Moondog neemt wat het leven hem te bieden heeft, tot zijn vrouw komt te overlijden en ze in haar testament blijkt geschreven te hebben dat Moondog zijn aandeel van de erfenis niet kan erven voor hij zijn nieuwe poëziebundel heeft afgewerkt. Op slag is Moondog alles kwijt en niet veel later wordt hij door de rechter voor de keuze gesteld: de gevangenis of het afkickcentrum.
Met zijn 95 minuten is The Beach Bum niet de langste film, maar het voelt wel zo en dat is nooit een goed teken. De film sleept zich verder bij gebrek aan een plot of een richting en hoewel er hier en daar een rake observatie in de film zit (Zijn dochter tegen haar man: “Mijn vader is een groot man. En geniaal. Dat zal jij nooit zijn of worden. Jij bent betrouwbaar.”) is het te weinig. Wat Snoop Dogg in de film moest lopen doen is ons een raadsel en hoewel we duidelijk zien dat Matthew McConaughey zich loopt te amuseren hadden wij ook graag onze dosis van de fun gevoeld.
De grote apotheose van de film – Moondog die al z’n geld en bezit de lucht in blaast – moet ons allicht huiswaarts sturen met de boodschap dat we allemaal al te zeer gedomineerd worden door geld en allemaal een beetje meer als Moondog naar het leven zouden moeten kijken. Maar het is allemaal wat te mager en te voor de hand liggend. Ach ja, Matthew McConaughey heeft er zijn dosis plezier mee gehad, nu mag hij nog eens op zoek naar een degelijk script voor zijn volgende film.
Score: 5/10