“Waarom?” vraagt Bert Ostyn als we ‘m zeggen dat we ’t toch even over het oude Absynthe Minded moeten hebben voor we ’t over de nieuwe kunnen hebben. Wat voor ons een Gebeurtenis is – Bert Ostyn ontbindt Absynthe Minded, gaat solo en gaat daarna toch weer verder met een nieuw Absynthe Minded – is voor de frontman eerder het volgen van een golf, de natuurlijke gang van zaken.

Bert Ostyn: Elf jaar aan een stuk hadden we elkaar vaker gezien dan ons lief, bij wijze van spreken. Niets menselijk is ons vreemd en dan hebben we als collectief besloten om te stoppen met een “we zien wel” die in de lucht hing. Maar ik heb problemen met stilzitten en dan heb ik besloten om een soloplaat te maken, met al veel materiaal dat al lang ergens in mijn hoofd zat. Die plaat had ik nooit kunnen maken onder de noemer Absynthe Minded. Op dat moment was dat soloproject naast een artistieke keuze ook een uitweg.

Het grote verschil met eerdere zijweggetjes die ik in het verleden al genomen had, was dat ik naar de pers toe niet kon communiceren dat dit een tussendoortje zou zijn. Want dat wist ik op dat moment nog niet. Na die tournee met ‘No South Of The South Pole’ ben ik aan nieuw materiaal beginnen werken en dan heb ik gaandeweg gemerkt dat die werkwijze voor mij niet werkte. Het vervelende was dat ik als ik een song had een paar muzikanten de studio in moest roepen. Maar dan wilde ik na die opnames de tekst weer aanpassen en dan moest ik die opnames weer weggooien. Het werkte gewoon niet zo, het was te frustrerend en ik wilde er opnieuw als een collectief tegenaan gaan. En dan ben ik Sergej Van Bouwel opnieuw tegengekomen.

Geen opportunistische beslissing

Toen zijn jullie beginnen praten en hebben jullie besloten om de groep opnieuw op te richten. Jij en Sergej (bas) blijven nog over van de originele bezetting; Simon Segers, Wouter Vlaeminck en Toon Vlerick zijn nieuw.

Ostyn: Ja, we hadden het gevoel dat het op die manier goed zou werken. Ik zat op dat moment al op een stapel materiaal. Dus we konden daar meteen mee beginnen. We gingen het repetitiekot in en toen wist ik “Dit is wat we nu moeten doen.”

Absynthe Minded is ook een goeie merknaam, natuurlijk. Jullie hebben al wel wat bereikt in België.

Ostyn: Om daar heel duidelijk over te zijn: de naam Absynthe Minded terugbrengen is geen opportunistische beslissing. Absynthe Minded is ook een heel groot deel van mijn identiteit, dat is al heel mijn leven mijn rol, de manier waarop ik mijn gedachten orden en naar buiten laat komen.

Ik ben al eens een nieuwe groep begonnen, dat was Ostyn. Ik had dat toen ook niet kunnen doen en gewoon kunnen doorgaan als Absynthe Minded. Dit zijn gewoon opnieuw duidelijk composities voor een groep als Absynthe Minded, met persoonlijke teksten, met een warme kern. Naar mijn gevoel is het een erg logisch proces geweest allemaal. Ik heb mijn hoofd niet gebroken over welke sound het moest zijn. Het is een voortzetting.

De plaat is opgenomen in Gent, je thuisstad. Dat is een voordeel als je vader bent.

Ostyn: Absoluut. En dat wil niet zeggen dat we ’t niet elders hadden kunnen doen, maar het zorgde er wel voor dat er geen grote planning aan moest vooraf gaan. We hebben opgenomen in twee studio’s in Gent, wat wil zeggen dat iedereen er makkelijk binnen en buiten kon lopen, het ging allemaal heel erg vanzelf en flexibel, eigenlijk. Als je in quarantaine zit in Parijs, is dat al een stuk moeilijker. Ik denk dat het een goed idee was om onder vrienden te werken en niet met één of andere buitenlandse producer in een onbekende studio.

Het zwarte gat

De plaat gaat heel erg over doorgaan, ondanks alle tegenslagen. The Execution, de eerste single ging daar al over. Maar zeker ook Running On Empty. Dat nummer heb je geschreven in een korte periode waarin je alleen maar duisternis zag, schrijf je in de track-by-track. “I feel my body/Running on empty” zing je. En een beetje verder “Come and find me.”

Ostyn: Ik denk dat het iets is dat ik in mijn leven al een paar keer heb meegemaakt. Als muzikant ga je met een nieuw album op tournee, maar op een bepaald moment heb je je laatste show gespeeld en dan stopt het. Dat is de aard van wat ik doe, maar dan kom je wel in een zwart gat terecht. Je moet telkens weer op zoek naar “En wat nu?”

Ik ben heel blij dat dat nummer op het album staat, want ik beschrijf inderdaad letterlijk hoe slecht ik me toen voelde, maar ik zing ook ergens “exhausting myself is part of the game.” Het hoort er ergens bij. Er komt altijd weer een moment waarop je op jezelf aangewezen bent.

Het voordeel is: ik weet wat ik wil doen met mijn leven. Ik weet dat ik op dat podium wil blijven staan om mijn verhalen te vertellen. Ik heb daar mijn eigenwaarde ook aan te danken en dat is iets dat ik heel goed besef. Op een bepaald ogenblik komt gewoon dat moment dat ik terug mijn gitaar wil vastpakken en daarmee weer in het midden van een podium wil gaan staan.

‘Jungle Eyes’ is niet alleen de titel van het album, maar is ook een nummer op die plaat. Waarom is dat de titeltrack geworden?

Ostyn: Omdat dat nummer een cadeau was. Het was voor mij meteen duidelijk dat dat nummer de titel moest leveren voor de plaat. Jungle Eyes is eigenlijk het verhaal van een neoliberalistische superheld.

Het is een nummer over de 1%, een nummer over nu, een nummer waar ik veel van mijn onrechtvaardigheidsgevoel in kwijt kon. Voor mij gaat het nummer over empathie, over de wereld proberen te begrijpen en over hoe je daar naar moet handelen. Je moet proberen goeie dingen te doen, maar tegelijkertijd heeft afgunst geen enkele zin.

Echo Chamber is ook een interessante. Je vermeldt er expliciet bij “This song is not about social media.”

Ostyn: Het is ook geen aanklacht tegen social media, want die hebben zeker hun waarde. Dat nummer gaat meer over hoe comfortabel mensen het vinden om zich te omringen met mensen die precies hetzelfde denken als hen. En ja, op sociale media zit je in een bubbel, maar niet alleen daar. We doen dat ook in onze vriendengroepen, bijvoorbeeld. Ik wil er gewoon even bij stilstaan dat dat best gevaarlijk kan zijn. Dat het geen kwaad kan om eens te praten met iemand die er een andere mening of een ander wereldbeeld op nahoudt. Dat we af en toe eens uit de bubbel moeten komen.

Het cultuurland België

De vorige plaat kwam uit in Frankrijk. Deze ook weer. Hoe gaat het daar?

Ostyn: We hebben daar getekend bij Jive Epic en ik heb een hele fijne meeting gehad met die mensen, maar ik heb er niet meteen zicht op hoe goed het daar nu precies gaat. We spelen in november in een kleine club in Parijs en ik denk dat we die gaan uitverkopen. Er zal ook wel wat pers zijn over het nieuwe album en van daaruit zullen we weer verder moeten bouwen. Het zal niet gemakkelijk zijn, dat buitenland, maar ik denk dat het dat voor niemand is tegenwoordig.

Vind je dat leuk, zo stap voor stap dat buitenland veroveren?

Ostyn: Ik zal daar zelfs sterker in zijn: het moet. Ik vind dat iedere Belgische groep dat verplicht is aan zichzelf. We zijn een ontzettend interessant cultuurland, de meeste van onze bands hebben hun blik altijd al deels op het buitenland gericht. Wij hebben dat ook. Er is altijd interesse.

Afgelopen zomer hebben jullie ook terug jullie eerste voorzichtige stappen gezet, op enkele festivalpodia. Hoe was dat?

Ostyn: Het was echt superleuk! We hebben tijdens de zomer ook een track uitgebracht via de streamingkanalen waar we erg aan gehecht zijn, maar die uiteindelijk de plaat niet heeft gehaald: Surrender. We hebben daar ook wat remixen van laten maken, onder andere door blackwave., en afgelopen zomer deed het ons echt deugd om te zien dat ook dat nummer opgepikt was door het publiek.

We hebben niet zo veel gespeeld, maar we hebben wat kleinere festivals kunnen afsluiten of stonden op een goeie plek. Het voelde goed en het voelde juist. Dat heeft ons energie gegeven als groep en vertrouwen naar de toekomst toe.

Opvallend: de plaat lijkt meer up-tempo dan eerder werk.

Ostyn: Ik denk dat dat inderdaad iets is waar de groep wat meer voor staat nu. Anderzijds is het een keuze die we gemaakt hebben voor een meer gebalde tracklist. Ik wilde de aandachtsboog niet verliezen. Vandaar dat een nummer als Surrender bijvoorbeeld, een nummer dat belangrijk is voor de groep, niet op de plaat terecht is gekomen.

Voor Absynthe Minded was het het ideale moment om deze plaat te maken. Om heel duidelijk te stellen “Hier zijn we weer!”

In november trekt Absynthe Minded op clubtournee doorheen Vlaanderen. Bekijk de speeldata op hun Facebookpagina. De plaat ‘Jungle Eyes’ is nu verkrijgbaar.