2019 zit er nu echt bijna op en dus is het weer tijd voor het traditionele terugblikken (dat we stiekem wel heel leuk vinden). Daaruit blijkt dat 2019 naast een heel erg gevuld ook een heel erg gevarieerd muziekjaar was. Ons favoriete album van het jaar is ‘Magdalene’ van FKA Twigs. Hoe de rest van het lijstje eruit ziet, is hieronder te ontdekken.

1. FKA Twigs – ‘Magdalene’

Vijf jaar zijn er gepasseerd sinds FKA Twigs haar debuutalbum uitbracht dus naar deze werd al een tijdje uitgekeken. Het is een hele andere soort plaat geworden dan iedereen verwacht had, mede omdat het leven roet in het eten is komen gooien. Naast een relatiebreuk met de acteur Robert Pattinson werden er bij Tahliah Debrett Barnett (zoals FKA Twigs echt heet) ook gezwellen op haar baarmoeder gevonden. Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen, maar de duisternis van de voorbije jaren zit wel in de plaat vervat. Maar geen angst: voor wie niet naar de teksten luistert, is ‘Magdalene’ ook gewoon een steengoeie gevarieerde popplaat.

Favoriete nummer: Laat ons het ineens maar zeggen: Cellophane is het nummer van het jaar.

2. Big Thief – ‘Two Hands’

Big Thief is de band die 2019 tot hun jaar maakte door niet één, maar twee platen uit te brengen. Die platen werden allebei (terecht) bejubeld, maar wat ons betreft steekt ‘Two Hands’ toch nog een eindje boven ‘U.F.O.F.’ uit. Het is des te wonderbaarlijk hoe weinig moeite er in dit album gekropen is: ‘Two Hands’ werd live opgenomen, een paar dagen na de vorige, met nummers die de band nog had liggen. Wonderbaarlijk.

Favoriete nummer: Not, met die Neil Young-achtige solo.

3. Nick Cave & The Bad Seeds – ‘Ghosteen’

Nick Cave is misschien wel de artiest die in het voorbije decennium de grootste transformatie ondergaan heeft. Dat begon met het ingehouden ‘Push The Sky Away’ uit 2013 en verder uitgepuurd op ‘Skeleton Tree’ (2016) als reactie op het tragische ongeval van zijn zoon en de rouwperiode die daarop volgende. ‘Ghosteen’ is naar eigen zeggen de afsluiter van een trilogie en allicht ook de minst gevarieerde van die drie platen. Maar naast de minst gevarieerde ook de meest serene. Om bij weg te dromen of op te ontspannen, maar voor welk doeleinde je de plaat ook opzet: je zal ontroerd worden.

Favoriete nummer: Bright Horses, dat het tot ieders verrassing – tot nu toe – 5 weken tot op de eerste plaats van De Afrekening op Studio Brussel schopte.

4. black midi – ‘Schlagenheim’

Hoe sereen Nick Cave op ‘Ghosteen’ klinkt, zo wild en divers klinkt black midi op hun debuutplaat. Deze band en deze plaat zijn niet voor iedereen, daar zijn ze te ongrijpbaar voor. Maar af en toe eens muzikaal uitgedaagd worden mag ook.

Favoriete nummer: Het begin en het einde, 953 en Ducter. En eigenlijk ook alles daartussen. Maar vooral ook het geheel.

5. Michael Kiwanuka – ‘KIWANUKA’

Het voordeel aan eindejaarslijstjes is dat er volstrekt geen logica in hoeft te zitten. Wij werden ook meermaals geraakt door ‘KIWANUKA’, de schitterende derde plaat van Michael Kiwanuka en minstens een evenaring van zijn knappe ‘Love & Hate’ uit 2016. Meer dan één keer te beluisteren alvorens een definitief oordeel te vellen.

Favoriete nummer: Het geheel is groter dan de som der delen en ook de interludes hebben hun functie. Als we eentje moeten kiezen: Hero, mét de voorafgaande interlude.

6. Apparat – ‘LP5’

Je zesde album ‘LP5’ noemen, dat is de soort weerbarstigheid waar we Sascha Ring zo graag om hebben. Als Apparat vormde hij met Modeselektor de laatste jaren Moderat, maar dat hoofdstuk hebben ze (voorlopig) weer opgeborgen. Terug alle tijd voor Apparat dus en deze keer betekent het: weer even inbinden. Moderat gaf Sascha Ring het grote podium waar hij hymnes voor mocht schrijven, op ‘LP5’ schrijft hij weer voor het schemerdonker. Maar dat is daarom niet minder mooi.

Favoriete nummer: DAWAN, omdat Apparat nooit nog dichter bij Radiohead zal komen.

7. James Blake – ‘Assume Form’

Deze was vroeg in het jaar al één van onze favorieten. James Blake heeft een popplaat gemaakt. Hij klinkt hier toegankelijker dan op al zijn voorgangers, maar tegelijkertijd behoudt Blake hier zijn eigenheid. Ondanks samenwerkingen met Travis Scott, Rosalía en André 3000 is het zelfs zijn meest persoonlijke plaat. Blake zei na de release dat hij op ‘Assume Form’ geprobeerd heeft om “gewoon te zeggen wat ik bedoel”, iets dat hij eerder niet durfde. Concreet gaat het hier dan om zijn depressie en zijn mentale gezondheidsproblemen.

Favoriete nummer: We hadden het vooraf niet geloofd, maar Rosalía en James Blake blenden geweldig op Barefoot In The Park.

8. Glen Hansard – ‘This Wild Willing’

Iedereen die al eens een plaat van Glen Hansard heeft opgelegd en de man live aan het werk heeft gezien weet dat er een groot verschil is tussen de twee. Dat weet Hansard zelf ook en op ‘This Wild Willing’ heeft hij bewust, en met succes, het live geluid in nummers proberen te gieten en plaat proberen vatten. Concreet wil dat zeggen dat de songs meer ruimte krijgen, dat er lange nummers op de plaat staan en dat er ruimte is voor experiment. Dat maakt ‘This Wild Willing’ ook meteen zijn moeilijkste plaat, maar ruim acht maanden na de release houden we van elk nummer.

Favoriete nummer: Fool’s Game. In gedachten denken we nog altijd de klik van de gitaarpedaal erbij die we live hoorden alvorens het losbarsten van de storm. De stilte na de storm is zo mogelijk nog mooier.

9. Leonard Cohen – ‘Thanks For The Dance’

We hebben altijd een beetje schrik als de erfgenamen van een overleden artiest een nieuw album aankondigen. In het geval van Leonard en zijn zoon Adam levert een prachtig resultaat op, en was het ook de uitdrukkelijke wens van zijn vader dat zijn zoon deze plaat zou afwerken. Om het best mogelijke resultaat te bekomen huurde Cohen bijzonder personeel in. Onder andere Daniel Lanois, Beck, Damien Rice, Patrick Watson en Feist zijn op het album te horen.

Favoriete nummer: het titelnummer en What Happens To The Heart grijpen het hardst aan.

10. Zwangere Guy – ‘BRUTAAL’

De eerste Belg in het lijstje en als je ’t ons vraagt dus ook de beste Belgische plaat van het jaar. Ook voor Zwangere Guy is dit de tweede plaat in het bestek van één jaar en op ‘BRUTAAL’ klinkt hij nog eerlijker dan op ‘Wie Is Guy?’ en blijft hij de realiteit nog steeds dicht op de huid zitten. Hij heeft het over (te) hard werken, de snelheid van het leven, de druk van het bekend zijn, en over hoe mensen die hem al dan niet al langer kennen daardoor over hem zijn gaan denken.

Favoriete nummer: het tweeluik WAAROM en DAAROM.

11. Big Thief – ‘U.F.O.F.’

Deze groep kwamen we al eens eerder tegen en is daarmee ook de enige band die twee keer in dit lijstje staat. Het is de derde plaat van de band, maar wel degene die de doorbraak forceerde voor de groep. Frontvrouw Afrianne Lenker schreef haar eerste song toen ze acht was. Ze is dat blijven doen en nu zijn ze – zowel qua status als qua sound – te vergelijken met de gitaarversie van The xx.

Favoriet nummer: From. Een raar beestje als je ’t de eerste keer hoort, maar de tweede keer klinkt het al tijdloos en voor eeuwig. De stemmetjes maken het af.

12. Tool – ‘Fear Inoculum’

Geen enkele plaat waar vooraf zo lang naar uitgekeken was. ‘Fear Inocolum’ verscheen zo’n dertien jaar na zijn voorganger ‘10.000 Days’, maar deemsterde vrij snel ook weer weg. Het bleek toch allemaal iets te moeilijk en het duurde allemaal iets te lang. Op de interludes na ging elk nummer de tien minuten over, waardoor het geheel ook bijna tachtig minuten duurde. Eerlijk: ook wij raken er maar moeilijk in één keer door, wat trouwens geheel los staat van de kwaliteit, al konden de intro’s korter en waren de interludes nogal overbodig.

Favoriet nummer: Voor wie daar raakt is song nummer 9 – 7empest – een mokerslag. Trek er wel zestien minuten voor uit.

13. Lana Del Rey – ‘Norman Fucking Rockwell’

‘Norman Fucking Rockwell’ is één van de collectief bejubelde platen van dit jaar en als sfeeroefening is dit inderdaad een pareltje. Alleen lijkt het bij elke beluistering meer een samenvatting van waar Lana Del Rey het laatste anderhalf jaar voor stond. Ongeveer de helft van de songs op deze plaat werden vooraf uitgegeven als single, vaak zo ver als een jaar op voorhand. Ook dit is een lang album en klokt af boven het uur. Er hadden dus best wat songs af gekund, maar stuk voor stuk zijn het wel pareltjes, dat moeten we toegeven.

Favoriet nummer: Dat blijft Hope Is A Dangerous Thing For A Woman Like Me To Have – But I Have It. Voor de titel alleen al.

14. Sam Fender – ‘Hypersonic Missiles’

Na de ep ‘Dead Boys’ vorig jaar was er in september een eerste volwaardige album ‘Hypersonic Missles’. Omdat daaraan een nogal lange aanloop voorafging, staat er nu al een single of zes op die plaat. Dat Sam Fender ook iets kan en de plaat meer is dan een verzameling singles, dat staat buiten kijf. De jonge Brit wordt tegenwoordig al vergeleken met Bruce Springsteen. Dat is oneerlijk, zowel voor Sam Fender als voor The Boss. Zo’n zwaargewicht als The Boss mag je niet op de schouders van een jonge muzikant laden. Al is de invloed onmiskenbaar aanwezig.

Favoriet nummer: het titelnummer, zowel een aanstekelijke oorwurm als een nummer dat inderdaad inspiratie heeft opgedaan bij The Boss.

15. Thom Yorke – ‘ANIMA’

Thom Yorke is één van de eerste namen voor Rock Werchter 2020. Hij staat op de affiche onder de naam ‘Thom Yorke’s Tommorow’s Modern Boxes’, wat de titel is uit zijn album uit 2014. In tussentijd schreef hij ook een filmsoundtrack (‘Suspiria’) en een nieuwe soloplaat. Ook uit die plaat ‘ANIMA’ zal live heel wat van te horen zijn. De fans van Thom Yorke weten ondertussen wat ze ongeveer van een nieuw album kunnen verwachten én dat het hen niet makkelijk gemaakt zal worden. Wij moesten vooral denken aan Radiohead ten tijde van ‘Amnesiac’ tijdens het luisteren.

Favoriet nummer: Last I Heard (…He Was Circling The Drain. Gewoon eens luisteren, met hoofdtelefoon graag.

16. Kim Gordon – ‘No Home Record’

Nog een plaat die gemaakt lijkt om van weg te lopen, maar waar wij ons ongelooflijk graag aan gelaafd hebben. Kim Gordon (ex-Sonic Youth) maakt haar solodebuut op haar 66e, maar op haar eigen voorwaarde en met heel wat elektronica.

Favoriet nummer: Sketch Artist, we hopen dat wij nog zo vooruitstrevend zijn op ons 66e.

17. Mannequin Pussy – ‘Patience’

Het muzieklandschap is tegenwoordig zo wijdverbreid en gigantisch divers dat goeie groepen toch enige tijd onder je radar kunnen blijven zwemmen. Mannequin Pussy bijvoorbeeld bracht op 21 juni al hun derde album uit en stond in 2017 al op Best Kept Secret: nooit iets van gemerkt. Op deze plaat klinken ze dan ook toegankelijker dan ooit tevoren en durven ze al eens een radiovriendelijke song van vier minuten serveren. Het kortste nummer op deze plaat klokt af op 38 seconden, want Mannequin Pussy zijn en blijven punkers.

Favoriet nummer: Drunk II, met voorsprong. Zangeres Marisa Dabice zingt “I love you, you stupid fuck!” en verhaalt ook over hoe ze de pijn na een breuk probeert te verzachten door veel te drinken en veel te feesten. Maar zelfs als je dat allemaal niet mee hebt blijft er nog een geweldige rockschijf over die je voortdrijft door de muzikaliteit ervan alleen.

18. Billie Eilish – ‘WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO?’

We kunnen een eensgezind antwoord geven op wie nu het popfenomeen van 2019 was, toch? De nog altijd erg jonge – ze is net 18 geworden – heeft nu ook officieel haar debuutplaat uit en ook daar staan ondertussen heel wat hits op. Acht singles tellen we ondertussen, die we ook bijna allemaal (op Wish You Were Gay na) goed vinden. Als geheel werkt de plaat nog niet helemaal, maar een plaat met zo veel verschillende klassenummers valt gewoon niet te negeren.

Favoriet nummer: Bad Guy is zo een grote hit geworden – ook bij ons stond het nummer maar liefst 37 weken in de Ultratop 50 – dat een mens zou gaan vergeten hoe eigenzinnig dat nummer eigenlijk is.

19. The Raconteurs – ‘Help Us Stranger’

Tool deed er 13 jaar over om een nieuwe plaat uit te brengen, The Raconteurs 11 jaar. Ze gaven één van de beste concerten van het jaar in het Cirque Royal en deden dat bovendien telefoonvrij. Op ‘Consoler Of The Lonely’ was zo ongeveer elk nummer een persoonlijke favoriet zodat elke plaat die dat album zou opvolgen lichter zou uitvallen. Desalniettemin staat er wel veel moois op ‘Help Us Stranger’. Nu maar hopen dat de tandem Jack White en Brendan Benson er niet nog eens zo lang over gaat doen.

Favoriet nummer: Somedays (I Don’t Feel Like Trying), een soulvol nummer dat dicht bij Many Shades Of Black heeft gelegen en nog eens onderstreept wat voor talent Brendan Benson is.

20. Weval – ‘The Weight’

Dance uit Nederland, en het is niet Armin Van Buuren of Tiësto! Nee, Weval leunt eerder aan bij Jungle of Goose. Je kan erop dansen, maar het is geen pompmuziek. De productie is knap en gelaagd, en de klanken komen voort uit echte instrumenten. Vaker luisteren loont.

Favoriet nummer: de openings- en titeltrack grijpt ons elke keer weer vast, Are You Even Real doet ons Air-gewijs wegdromen.

21. Patrick Watson – ‘Wave’

Op 18 oktober bracht Patrick Watson zijn nieuwe album ‘Wave’ uit. De neerslag van een vreemde periode in zijn leven. Drie jaar geleden kwam Watson terug van een tournee: zijn huis was leeg, zijn vrouw was weg, de kinderen waren weg. En ze kwamen niet meer terug. Er volgde een scheiding, een omgangsregeling met de kinderen, nieuwe huizen en nieuwe samenstellingen. Het was een moeilijke periode, maar toch wil Patrick Watson ‘Wave’ geen echtscheidingsplaat noemen. Want het was ook meer dan dat. De scheiding was voor hem ook een opluchting: hij hoefde nu eindelijk de rol van vader en man niet meer altijd te spelen. In een interview met NRC Handelsblad zegt hij: “Als je bedenkt hoeveel mensen soms inleveren om hun rol te behouden. In mijn geval ging het ten koste van eerlijkheid. Ik was oneerlijk tegenover mezelf en mijn omgeving. Oneerlijk over mijn wensen en behoeften.”

Favoriet nummer: Als heel de plaat zo goed zou zijn als Here Comes The River was ‘Wave’ onze favoriet van het jaar geworden.

22. Mikal Cronin – ‘Seeker’

Mikal Cronin is één van de meer onbekende namen uit dit lijstje, ook al heeft hij toch al vier soloplaten op zijn naam staan. Hij maakte deel uit van niet minder dan vier groepen en werkte samen met artiesten als Ty Segall, maar nu is het dus weer tijd voor eigen werk. Op ‘Seeker’ klinkt hij donkerder dan ooit, het gevolg van een aantal jaren die zowel op professioneel (een langdurige writer’s block) als persoonlijk vlak (een relatiebreuk) moeilijk waren. Hij heeft zich naar verluidt onder andere laten beïnvloeden door de dubbele witte van The Beatles, al zijn The Beatles natuurlijk altijd een invloed, dat hoor je bijvoorbeeld heel erg aan Show Me.

Favoriet nummer: de opener Shelter trekt je meteen het album in.

23. Wilco – ‘Ode To Joy’

Een plaat van Wilco die de titel ‘Ode To Joy’ heeft meegekregen vinden we per definitie al verdacht. Toch is die titel vooral bedoeld om ons op het verkeerde been te zetten, want het is eigenlijk een nogal sobere plaat geworden. Sober, maar subtiel: bij elke luisterbeurt valt je iets anders op. En hoe meer je luistert, hoe meer songs zich een plaatsje in je hart zullen verwerven.

Favoriet nummer: De langzaam aanzwellende gitaar in We Were Lucky brengt bij ons voorlopig/momenteel het meest teweeg.

24. STADT – ‘There Is/Nothing Twice’

Maak nu iets mee: Fulco Ottervanger is genomineerd voor een MIA. Hij heeft één van de nominaties in de categorie Muzikant beet en dat lijkt ons niet onterecht. In het najaar bracht hij een popplaat in het Nederlands uit onder eigen naam, maar hij is ook de helft van De Beren Gieren en de frontman van STADT. Het is deze laatste die we hier de grootste pluim willen opsteken, want ze hebben één van de zottere en betere platen van 2019 gemaakt, live opgenomen in het Amerikaans Theater. Hoe we de muziek van STADT moeten omschrijven? Dat is een te moeilijke vraag, luister zelf maar eens.

Favoriet nummer: Amplified, waarin we de beste gitaar van de hele plaat horen.

25. Elbow – ‘Giants Of All Sizes’

De tijd dat Elbow écht goeie platen maakte ligt al enkele jaren achter ons en door het vorige album (‘Little Fictions’) en het feit dat ze live al jaren ongeveer dezelfde setlist brengen, begon er een zekere Elbow-moeheid zich van ons meester te maken. Die hebben ze met ‘Giants Of All Sizes’ gedeeltelijk (maar nog niet helemaal) kunnen wegnemen. ‘Giants Of All Sizes’ is voor Elbows doen behoorlijk donker en heeft inspiratie gevonden in de Brexit, maar ook in de dood van Guy Garvey’s vader en het overlijden van twee persoonlijke vrienden van de band, op acht dagen tijd van elkaar.

Favoriete nummer: Weightless, waarin Guy Garvey zingt over de gelijkenissen tussen hem, zijn vader die toen op sterven lag en zijn pasgeboren zoon. De kringloop van het leven in een song.